Κυριακή ΚΔ΄(Λουκά Θ'): «... ο Χριστός είναι για μας ειρήνη.»

Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα αγαπητοί μου αδελφοί, προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Εφέσου. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του ας το ξανακούσουμε με πιο απλά λόγια στην καθημερινή μας γλώσσα.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος:  «Αδελφοί μου, πραγματικά ο Χριστός είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους έναν λαό και γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο Του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον Σταυρό Του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό. Έτσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ’ εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από το Θεό, και σε σας τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, διά του Χριστού μπορούμε μ’ ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες, κι ακρογωνιαίο λίθο Αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Μ’ αυτόν, ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού»(Εφεσίους, κεφ. 2, στίχ. 14-22).

Ζούσαν οι χριστιανοί της Εφέσου μέσα σε ένα πολύ αρνητικό γι’ αυτούς  περιβάλλον, όπου κυριαρχούσε ο θρησκευτικός φανατισμός. Αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από το θρησκευτικό κατεστημένο -ειδωλολατρικό και ιουδαϊκό-, βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους. Κι αυτά προκαλούσαν όπως ήταν φυσικό, έντονο προβληματισμό για το πώς θα έπρεπε οι ίδιοι να τα αντιμετωπίσουν ή και να αντιδράσουν.

Στον προβληματισμό τους, απαντά ο Απόστολος του Θεού της ειρήνης, καλώντας τους να αντιμετωπίσουν πνευματικά τη δοκιμασία. Τους παρακινεί να στραφούν προς το γλυκύτατο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που «...πραγματικά είναι για μας η ειρήνη» μια που «...γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους... για να δημιουργήσει με το έργο Του ... μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη».  Όμως δεν σταμάτησε εκεί. «Κι αφού θανάτωσε με τον Σταυρό Του την έχθρα, ένωσε τους ...πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό». Έτσι κατόρθωσε ο Ιησούς να επιτευχθεί η πραγματική ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και μεταξύ ανθρώπων και Θεού.

Θα αναρωτιόταν όμως κανείς: «μα ποιά ειρήνη πέτυχε ο Χριστός; παντού γύρω μας κυριαρχεί ο πόλεμος και οι διαμάχες; για ποια ειρήνη μας μιλάτε;». Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντά στην εύλογη αυτή απορία λέγοντας: «Ως ειρήνη εννοώ όχι εκείνη του απλού χαιρετισμού, ούτε εκείνη των συμποσίων, αλλά την κατά Θεό ειρήνη, την ειρήνη της πνευματικής ομόνοιας». Και κάπου αλλού λέει: «Ειρήνη δεν είναι μόνο αυτή η αισθητή, αλλά κι αυτή που βρίσκεται υψηλότερα απ’ αυτή κι απ’ την οποία γεννιέται αυτή κι εύχεται να μη φιλονικεί η ψυχή με τον εαυτό της, εισάγοντας μέσα της τον πόλεμο των παθών».  Συνεπώς όταν μιλάμε εδώ για ειρήνη, εννοούμε κυρίως την εσωτερική μας ειρήνη, αυτή που μόνο η αγάπη προς τον Θεό και το συνάνθρωπο μπορεί να μας εξασφαλίσει.

Γιατί τι είναι αυτό που προκαλεί τις διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων; Δεν είναι ο εγωισμός του ανθρώπου; Και ο εγωισμός δεν είναι η αρρωστημένη αγάπη στον εαυτό μας και συγχρόνως η έλλειψη αγάπης για τους γύρω μας και το Θεό μας; Όταν λοιπόν με την ανακαινιστική δύναμη του Χριστού κατορθώσουμε να αποκαταστήσουμε μέσα μας την αγάπη, δεν θα επιτύχουμε συγχρόνως και την εσωτερική μας ειρήνη; Κι αν γίνει αυτό τότε δεν θα πάψουν οι συγκρούσεις μεταξύ μας, οι πόλεμοι και όλα τα κακά; Να λοιπόν πού βρίσκεται η λύση, στην επίτευξη της εντός μας ειρήνης.

«Γι’ αυτό -σύμφωνα πάλι με τον ιερό Χρυσόστομο- προσευχόμαστε και λέμε παρακαλώντας για «άγγελο ειρήνης» και παντού ζητούμε ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν είναι ίσο προς αυτήν. Στις Εκκλησίες ζητούμε ειρήνη, στις προσευχές, στις παρακλήσεις, στις προσφωνήσεις και ο προεστώς της Εκκλησίας δίνει αυτήν και μία και δύο και τρεις και πολλές φορές, λέγοντας, «ειρήνη πάσι». Γιατί; Γιατί αυτή είναι η μητέρα όλων των αγαθών, αυτή είναι προϋπόθεση της χαράς». Ας προσπαθήσουμε κι εμείς αδελφοί μου να την επιτύχουμε με τη χάρη του Θεού. Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος