Φαντασιακή δόμηση «εκκλησιαστικού βίου».

Ο εκκλησιαστικός χώρος, είναι ο κατεξοχήν χώρος της πίστεως. Όμως πίστη δεν σημαίνει κάτι αόριστο και νεφελώδες. Πολλώ δε μάλλον έξω από την πραγματικότητα και την αμεσότητα της ζωής.

Η πίστη δεν είναι ιδεολογία και σε καμία περίπτωση ιδεαλισμός, αλλά εμπειρία, γεύση, αίσθηση, γνώση του «αλλιώς» της ζωής.

Το γράφω αυτό, γιατί παρατηρώ συχνά ότι οι άνθρωποι του «εκκλησιαστικού χώρου», διαμορφώνουν μια εικόνα και αντίληψη περί Θεού έξω από την ορθόδοξη εμπειρία και ως εκ τούτου εξω απο την ζωή.

Πιστεύουν σε έναν Θεό που μπορεί και πρέπει να τους κάνει όλα τα θελήματα επειδή θα εφαρμόζουν κάποιες εξωτερικές εντολές. Νηστεύουν, κάνουν «κανόνα», εξομολογούνται, πάνε στην εκκλησία και στις αγρυπνίες, έχουν «γέροντα» κ.α., και θεωρούν ότι κατά κάποιο τρόπο ο Θεός υποχρεούται να τους «προστατεύει» ώστε να μην αρρωσταίνουν, να μην παθαίνουν ατυχήματα, να μην πτωχεύουν, να μην μένουν άνεργοι, να μην χάνουν τις καταθέσεις τους, να πηγαίνουν τα παιδιά τους αν είναι δυνατόν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους φαντάροι, να περνάνε στις πανελλαδικές εξετάσεις, να τα διορίζουν στο δημόσιο(αυτό δεν είναι τυχαίο καθόλου, μια και το κράτος σε αυτούς τους ψυχισμούς είναι ο μεγάλος «πατέρας» που πρέπει να φροντίζει) και αν είναι δυνατόν να μην συμβαίνει τίποτε κακό και ταλαίπωρο στην ζωή τους.

Καταλαβαίνετε ότι ένας τέτοιος «Θεός» δεν υπάρχει τουλάχιστον στην Ορθόδοξη κατανόηση και εμπειρία. Αντιθέτως ο Θεός επιτρέπει το θάνατο του Υιού του, η Παναγία κλαίει και θρηνεί την άδικη θανή του μονάκριβου γιου της, Άγιοι μαρτυρούν, Όσιοι πάσχουν και υποφέρουν από σοβαρές και χρόνιες ασθένειες π.χ Γεροντας Πορφύριος, και γενικά στην εκκλησιαστική ζωή υπάρχει όλη η πραγματικότητα του ανθρώπινου βίου, δηλαδή πόνος και χαρά, δάκρυ και γέλιο, έκταση και θλίψη, οδύνη και ηδονή κ.ο.κ και σε καμία περίπτωση μια φαντασιακού τύπου πραγματικότητα.

Εμείς μιλάμε ως εκκλησιαστικό σώμα για τον Σταυρό που βρίσκει νόημα στην θυσία και την ελπίδα της Ανάστασης. Την οδύνη και την χαρά που νοηματοδοτείται υποκειμενικά ως άνοιγμα και πλάτυνση της ύπαρξης. Σαφέστατα και ο Θεός είναι θαλπωρή, καταφυγή, προστασία, σκέπη και βοήθεια, αλλά όμως με μια τελείως διαφορετικού τύπου ερμηνεία και παρουσία στην ζωή μας. π.χ ο Ουρανός που δεν απαντά στα αιτήματα μας και μοιάζει κλειστός, δεν είναι λιγότερη Παρουσία Θεου στην ζωή μας.

Έτσι η εκκλησία δεν πρέπει να λειτουργεί ως κρυψώνα από την ζωή, αλλά χώρος άθλησης αυτής. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή. Δεν διαμορφώνουμε ένα φαντασιακό πλαίσιο ζωής που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η πίστη δεν είναι φαντασία αλλά εμπειρία της Όντως Ζωής.

Μια εμπειρία που εξελίσσεται, διαμορφώνεται, ωριμάζει, καρποφορεί, εδώ, στο τώρα, στην αμεσότητα της σκληρής και όμορφης συγχρόνως πραγματικότητας, όχι κάπου αλλού, όχι μέσα στην φαντασίωση μας. Στην ανήλικη ματιά μας. Αλλά στην ώριμη αντιμετώπιση της ζωής όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε φανταστικά να είναι.

Βέβαια επειδή προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, θα πω ότι σε αυτές τις ανήλικες πεποιθήσεις συνέβαλαν και συμβάλουν αρκετοί κληρικοί και όχι μόνο, αφού για να αυξήσουν την επιρροή τους, υπόσχονται μια εκκλησιαστική ζωή δίχως προβλήματα. «Έλα στην Εκκλησία και θα λυθούν όλα σου τα προβλήματα» ηχεί ακόμη στα αυτιά μου προτροπή γνωστού πνευματικού. Δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κανείς ότι αυτά τα συνθήματα και ηθικολογίες ανταποκρίνονται σε μια προτεσταντικού τύπου ερμηνεία και κατανόηση ζωής. Εκεί όπου εδώ και δεκαετίες ανθούν εγχειρίδια και συνταγολόγια ζωής. Εκεί όπου ο Θεός έχει ταυτιστεί με την «επιτυχία» την οικονομική και ενδοκοσμική «ευτυχία» λησμονώντας ότι στον Χριστιανισμό ο αδύναμος και ο δυσκολεμένος αυτού το κόσμου, δεν βρίσκει απλώς λύσεις, αλλά χώρο να υπάρξει και να ζήσει!!!! Ο Χριστός δεν είναι ο δυνατός και ισχυρός της ιστορίας, αλλά αλλάζει την ιστορία σε πείσμα των «πετυχημένων», «άτρωτων» και «ατσαλάκωτων» αυτού του κόσμου. 

π.Λίβυος

πηγή:εδώ