Την αγαπώ πολύ.
Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσα να δω κανέναν σας στα μάτια.
Την αγαπώ γιατί καθώς την προφέρω, ποίηση γεννιέται στην καρδιά μου.
Και αν την ακούσεις ποτέ στις στιγμές τις δύσκολες, του θυμού, τότε θα ακούσεις
να σου λέγει ψιθυριστά νανουρίσματα που θα σε ξυπνήσουν ενθυμήσεις του
παραδείσου. Θα γεννήσουν δάκρυα χαράς και γλυκά φιλιά παραμυθιών.
Την αγαπώ.
Την αγκαλιάζω και αλλάζω.
Ευχαριστώ που υπάρχει.
Χωρίς αυτήν δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να ταξιδεύω στο μονοπάτι της ζωής.
Το όνομά της;
"Συγνώμη".
Σε όλους και όλες, μια ταπεινή συγνώμη
από μένα.
Καλή τεσσαρακοστή.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.