ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ): Υπομονή και επιμονή.

«Οὐκ ἔστιν καλόν λαβεῖν τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυνα­ρίοις».

Στά μέρη τῆς Τύρου καί τῆς Σιδῶνος μᾶς μεταφέ­ρει, ἀδελφοί μου, τό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χρι­στός συναντᾶ μιά Χανα­ναία γυναίκα, μία εἰδωλο­λά­τρι, πού προστρέχει πρός αὐτόν καί αἰτεῖται τό ἔλεός του. Δέν ζητᾶ κάποια προσωπική χάρη, ἀλλά τόν παρακαλεῖ νά θεραπεύσει τήν κόρη της, ἡ ὁποία «κα­κῶς δαιμονίζεται».

Εἶχε ἀκούσει, ἀσφαλῶς, ἡ Χαναναία γιά τά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπελπισμένη ἀπό τήν κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν ἡ κόρη της, ἐπιχει­ρεῖ νά κάνει κάτι πού ξεπερνοῦσε τά ὅριά της. Ἄν καί ἡ ἴδια δέν ἔχει γνωρί­σει τόν ἀληθινό Θεό, ἀναγνωρίζει τή δύνα­μή του ἐπάνω στά δαιμόνια τά ὁποῖα ταλαιπωροῦν καί κα­ταδυναστεύουν τό παιδί της. Γι᾽ αὐτό καί τρέχει πί­σω ἀπό τόν Χριστό καί φω­νάζει καί παραρακαλεῖ καί ἱκετεύει τό ἔλεός του.

Παράδοξη ἡ στάση της γιά τά ἀνθρώπινα κριτήριά μας, ὅμως ἀκόμη πιό παρά­δοξη ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐλεήμονος καί φιλαν­θρώ­που. Τήν ἀκούει, ἀλλά δεί­χνει νά ἀδιαφορεῖ. Τήν βλέ­πει νά τρέχει πίσω του, ἀλλά τήν ἀγνοεῖ. Γνωρίζει ὡς παντογνώστης ὄχι μόνο τό πρόβλημά της ἀλλά καί τή μύχια πίστη της ἀλλά φαί­νεται νά μή δίνει σημα­σία. Σιωπᾶ. Καί ἡ γυναίκα συνεχίζει νά κραυγάζει σέ τέτοιο βαθμό πού οἱ μαθη­τές του ἐνοχλοῦνται καί τοῦ ζητοῦν νά κάνει κάτι γιά νά φύγει καί νά τούς ἀφήσει στήν ἡσυχία τους.

Ἄν ὁ Χριστός ἐξέπληττε μέ­χρι αὐτή τή στιγμή τούς ἀποστόλους μέ τή σιωπή του, τώρα τούς ἐκπλήττει μέ τήν ἀπάντησή του: «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρό­­βατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ ἀποστο­λή μου εἶναι μόνο νά σώσω τά ἀπολωλότα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ. ᾽Απογοητευ­τι­κή ἡ ἀπά­ντηση τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του, ἀλλά ἀκόμη πιό ἀπογοη­τευ­­τική καί πιό σκληρή ἡ ἀπάντησή του πρός τή Χα­να­­ναία: «Δέν εἶναι σωστό νά παίρνεις τό ψωμί τῶν παιδιῶν σου καί νά τό πετᾶς στά σκυλιά». Σκληρός ὁ λό­γος, ἀλλά ἔχει τή σημασία του. Ὁ Χριστός γνωρίζει καί τήν πίστη της καί τήν ἀντοχή της. Ἡ φιλεύ­σπλαγ­­χνη καρδία του συμ­πο­­νᾶ ἀσφαλῶς καί τή μη­τέρα καί τή θυγατέρα της πού βασανίζεται ἀπό τό πο­νη­ρό πνεῦμα. Ὅμως θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη της γιά νά διδάξει τή δύναμή της. Τήν ἀφήνει νά περιμέ­νει καί νά ἐπιμένει στήν πα­ράκλησή της γιά νά δι­δά­ξει τήν ἀνα­γκαιότητα τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐπι­μονῆς.

Καί ἡ Χαναναία δέν ὑπο­χω­ρεῖ, δέν παρεξηγεῖται ἀπό τή σκληρή ἀπάντη­ση τοῦ Κυρίου, δέν ἀπελπί­ζεται. Γνωρίζει ἐνδόμυχα ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Σωτή­ρας. Γνωρίζει μυστικά τό μέγε­θος τῆς ἀγάπης του. Πι­στεύει, γι᾽ αὐτό μπορεῖ νά ὑπομένει καί νά ἐπιμένει. Γι᾽ αὐτό ἔχει τήν τόλμη νά ἀπαντᾶ στήν ἄρνησή του μέ μιά θαρραλέα παρα­δοχή: «ναί, Κύριε, καί γάρ τά κυ­νάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψι­χί­ων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐ­τῶν». Ναί, μπορεῖ νά μήν εἶναι σωστό νά πάρει κα­νείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν του καί νά τό ρίξει στά σκυλιά, ἀλλά καί τά σκυ­λάκια τρῶνε ἀπό τά ψίχου­λα τοῦ ψωμιοῦ πού πέ­φτουν ἀπό τό τραπέζι τῶν κυρίων.

Καί ἡ Χαναναία νικᾶ μέ τήν ἐπιμονή καί τήν πίστη. Νικᾶ καί ἀπολαμ­βάνει ὄχι μόνο τόν δημόσιο ἔπαινο τοῦ Ἰησοῦ ἀλλά καί τήν ἐκ­πλήρωση τοῦ αἰτήματός της: «ὧ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Μία γυναίκα εἰδωλο­λά­τρις δίνει, ἀδελφοί μου, καί σέ μᾶς σήμερα ἕνα μάθημα πίστεως καί ἕνα μάθημα ζωῆς καί σωτηρίας. Οἱ κραυ­γές της μᾶς διδάσκουν τήν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, μέσω τῆς ὁποίας μποροῦμε νά προστρέχουμε καί ἐμεῖς στόν Χριστό. Τό τρέξιμό της πίσω ἀπό τόν Χριστό μᾶς διδάσκει ὅτι ἄν ἐπιθυ­μοῦ­με τή σωτηρία μας πρέ­πει νά στρέψουμε τή ζωή μας πρός Ἐκεῖνον καί τόν λόγο του. Ἡ παραδοχή της ὅτι καί ἡ ἴδια εἶναι σάν ἕνα ἀνάξιο σκυλί, πού μπορεῖ νά μήν ἀξίζει τό σύνολο τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ ἀλλά μπορεῖ νά ἐκζητεῖ ἕνα ἐλά­χιστο μέρος της, ἀποδεικνύ­ει τό μέγεθος τῆς ταπεινο­φρο­σύνης της καί δείχνει καί σέ μᾶς τόν δρόμο μέσω τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία. Καί τό γεγονός αὐτό πιστοποιεῖ ἡ τελική ἀπάντηση τοῦ Κυρίου πού ἀνοίγει τήν καρδιά του καί ἀγκαλιάζει τόν ἄνθρωπο πού τόν πι­στεύει καί τόν ἐμπιστεύ­ε­ται καί τοῦ χαρίζει τή ἀκένωτη δωρεά τοῦ ἐλέους του.

Ἀδελφοί μου, ἀσφαλῶς δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἅ­γι­οι πατέρες ὅρισαν νά δια­βάζεται αὐτή ἀκριβῶς ἡ εὐ­αγ­­γελική περικοπή τήν τε­λευ­ταία Κυριακή πρίν ἀπό τήν εἴσοδό μας στό Τριώ­διο, πρίν ἀπό τήν εἴσοδό μας στήν περίοδο αὐτή τῆς μετανοίας καί τῆς σωτη­ρίας. Καί τήν ὅρισαν γιά νά μᾶς προετοι­μάσουν ψυχι­κά, ὥστε νά ἀκολουθή­σου­με καί ἐμεῖς μαζί μέ τή Χα­ναναία τόν δρόμο πού ὁδη­γεῖ στή σωτηρία μας.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων,