ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: Ο Χριστός ενδιαφέρεται για τον καθένα μας.

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Τά λόγια ἑνός δυστυχισμένου ἀν­θρώπου μᾶς μεταφέρει σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής. Ἑνός ἀν­θρώ­που πού ἐπί τριανταοκτώ χρόνια εἶναι παράλυτος καί περιμένει τή θερα­πεία.

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὁ ἄγ­γελος κατεβαίνει στήν κολυμ­βήθρα καί ἀνακινεῖ τό νερό, ἀλλά ὁ παράλυτος τῆς εὐαγγελικῆς πε­ρι­κο­πῆς δέν ἔχει ποιόν νά τόν ση­κώσει καί νά τόν βάλλει στό νερό. Καί παραμένει παράλυτος καί πε­ριμένει μέχρι τήν ἡμέρα πού περ­νᾶ ἀπό ἐκεῖ ὁ Χριστός καί τοῦ ἀπευ­θύνει τό αἴτημά του. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».

Τά λόγια τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Ἱερου­σαλήμ ἐκφράζουν τόν κοινό πόνο πολλῶν ἀνθρώπων τῆς ση­με­­ρινῆς ἐποχῆς, ἀπέναντι στήν ἀδιαφο­ρία τῶν ἀνθρώπων γιά τόν πλη­σίον τους, ἡ κατάσταση ὅμως τοῦ πα­ρα­λυτικοῦ περιγράφει κάτι ἐξί­σου σοβαρό καί ἀνησυχητικό: τήν κατά­σταση πολλῶν ἀνθρώ­πων τῆς ἐποχῆς μας. Γιατί ἄν ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη καί τεχνολογία μπορεῖ νά βρεῖ κά­ποιες λύσεις γιά νά θεραπεύσει τά προβλήματα ἑνός παραλύτου στό σῶμα, νά τοῦ ἁπαλύνει τόν πόνο καί νά τοῦ προσφέρει τή δυνατό­τη­τα νά κινεῖται, ἀδυνατεῖ νά βοη­θήσει ὅσους εἶναι παρά­λυ­τοι στήν ψυχή. Καί δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, στίς ἡμέρες μας εἶναι περισσότεροι ἐκεῖ­­νοι οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πα­ράλυτοι στό σῶμα ἀπό αὐτούς πού εἶναι παράλυτοι στήν ψυχή.

Καί ποιοί εἶναι παράλυτοι στήν ψυ­χή; Εἶναι αὐτοί πού ἡ ἁμαρτία καί οἱ ἐπιθυμίες καί οἱ ἡδονές τοῦ κόσμου τούς ἔχουν νεκρώσει τήν ψυχή. Εἶναι αὐτοί πού ἔχουν δια­γράψει τόν Θεό ἀπό τή ζωή τους ἤ ἀδιαφοροῦν ἐντελῶς γι᾽ αὐτόν. Εἶναι αὐτοί πού μπορεῖ νά μήν τόν ἔχουν διαγράψει, ἀλλά τόν ἔχουν ξεχάσει καί τόν θυμοῦνται μόνο σέ ὧρες ἀνάγκης. Εἶναι αὐτοί πού δέν ἀρνοῦνται τόν Θεό, πού δέν ἀπορ­ρίπτουν τήν Ἐκκλησία, ἀλλά πιστεύουν μέ τόν τρόπο πού θέ­λουν, ἐφαρμόζουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, προσαρμό­ζοντάς τες στά μέ­τρα τους καί στίς ἀδυναμίες τους, δέν μετέχουν συστη­ματικά στή λειτουρ­γική καί μυστηριακή ζωή της Ἐκκλησία, καί ὅμως νο­μίζουν ὅτι ὅλα εἶναι ὅπως πρέπει στή ζωή τους, ἀφοῦ, ὅπως ἰσχυ­ρί­-ζονται δέν ἔχουν κά­νει κάτι φο­βε­ρό στή ζωή τους.

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, ἀλήθεια, ἐάν ἐξε­τάσουμε πραγματικά τόν ἑαυτό μας, δέν θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀνή­κουμε σέ μία ἀπό τίς παρα­πά­νω κατη­γορίες;

Καί ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει στήν παραλυσία μας. Στήν περίπτωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἔστελ­νε τόν ἄγγελό του νά ταράξει τό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας γιά νά θε­ραπευθεῖ ὅποιος εἰσέλθει πρῶτος.­

Στή δική μας περίπτωση ὁ Θεός ἀναταράσσει τά ὕδατα, ἀνα­ταράσ­σει τή ζωή μας μέ ποικί­λους τρό­πους, προκειμένου νά μᾶς θε­ρα­πεύ­σει, προκειμένου νά μᾶς ἀπαλ­λάξει ἀπό τήν παραλυσία. Καί χρη­σιμοποιεῖ ὡς ἀγγέλους του πρό­σωπα καί καταστάσεις· χρησι­μο­ποιεῖ ἀνθρώπους πού μᾶς ὑπεν­θυμίζουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἐλέγχουν γιά τή συμπερι­φορά καί τά λάθη μας· χρησιμο­ποιεῖ ἄλλοτε τίς θλίψεις καί τίς ἀσθένειες, τίς δυσκολίες καί τόν πόνο, τά προβλήματα καί τόν θά­νατο. Μέ ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολ­λά τά ὁποῖα ἡ ἀγάπη του ἐπινοεῖ, προσπαθεῖ νά ταράξει τό ὕδωρ καί νά θεραπεύσει τήν παραλυσία μας. Καί ὅταν ὅλα αὐτά δέν μᾶς βοη­θοῦν, τότε ὁ Θεός ἐπεμβαίνει ὁ ἴδιος γιά νά μᾶς θεραπεύσει. Ἐπ­εμ­­βαίνει ὅμως ὑπό μία προϋ­πό­θεση. Καί ἡ προϋπόθεση εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατά­στα­σή μας καί νά ζητήσουμε τή βοή­θειά του.

Ὁ Θεός δέν ἐξαναγκάζει κανένα στή θεραπεία, ἔρχεται ὅμως ἀρω­γός σέ αὐτόν πού ἐπαναλαμβάνει μαζί μέ τόν παραλυτικό τῆς σημε­ρι­νῆς εὐαγγελικῆς περικο­πῆς: «Κύ­­ριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Διότι, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν συνει­δητοποιήσει τήν παραλυσία του, τότε δέν θά μπορέσει καί νά ἀντα­ποκριθεῖ στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ: «ἔγειρε, ἄρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει».

῾Η ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στό πα­ράπονο τοῦ παραλύτου εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ἡ ἀπάν­τησή του καί στά δικά μας παράπονα. ῾Ο Χριστός δέν ἀδιαφορεῖ ποτέ οὔτε γιά τίς ἀνάγκες μας οὔτε γιά τά αἰτήματα τῆς ψυχῆς μας· δέν ἀδιαφορεῖ βλέ­πον­τάς μας νά βρισκόμαστε καί ἐμεῖς κά­ποτε παραλε­λυ­μένοι ἀπό τή φιλαυτία, τή φι­λοδοξία, τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες καί πράξεις μας· δέν ἀδιαφορεῖ οὔτε ὅταν τά πάθη τοῦ σώ­ματος μᾶς κατα­τρύ­χουν καί μᾶς ταλαιπω­ροῦν. Ἁ­πλῶς περιμένει τήν κατάλληλη στιγμή, περιμένει τήν ὥρα πού θά εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε τή σωτήρια πρόσ­κλη­­­σή του, ἀρ­κεῖ νά τόν ἐμπιστευόμαστε, ἀρκεῖ νά μήν ἀπογοητευόμαστε, ἀλλά νά προ­ε­τοι­­μά­ζουμε τόν ἑαυτό μας γι’ αὐ­τήν τήν σωτή­ρια ἐπίσκεψη του, καί νά ἔχουμε τή βεβαιότητα ὅτι δέν πρόκειται νά μᾶς ξεχάσει.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων