ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ: Αυτός που αγαπά τον Θεό, τηρεί τις εντολές Του.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τε­λειώσω αὐτοῦ τό ἔργο» (Ἰωάν. 4.34).

Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χρι­στός συναντᾶ μιά γυναίκα ἀπό τήν πόλη τῆς Σαμαρείας, γίνεται ὁ τόπος ἑνός ἀπό τούς σημαντικό­τε­ρους θεολογικούς διαλόγους πού καταγράφουν οἱ ἱεροί εὐαγ­γε­λι­στές. Ἕνας διάλογος γιά τόν πνευ­μα­τικό τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θε­οῦ καί τόν ρόλο τῆς θείας χά­ριτος, πού ἀδυνατεῖ τή στιγμή ἐκείνη νά κατανοήσει ὄχι μόνο ἡ Σαμαρεί­τι­δα πού συνομιλεῖ μέ τόν Ἰησοῦ ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Ὅμως ὁ Χριστός δέν διστάζει νά κά­νει αὐτές τίς μεγάλες του ἀπο­κα­­λύψεις. Δέν διστάζει νά μιλήσει σέ μία γυναίκα καί μάλιστα ἁμαρ­τω­λή γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λα­τρεί­­­ας τοῦ Θεοῦ, μιᾶς λατρείας πού δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο, ἀλλά βασίζεται στήν εἰλικρινῆ σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό.

Αὐτή τήν εἰλικρινῆ διά­θεση δια­κρί­νει ὁ Χριστός καί στή Σαμαρεί­τι­δα γυναίκα· γι᾽ αὐτό τῆς ἀποκα­λύ­πτει ἀλήθειες πού δέν εἶχε ἀπο­καλύψει σέ κανέναν ἄλλο. Καί ὡς παντογνώστης δέν ἀποτυγ­χά­νει στήν κρίση του γιά τή γυναίκα πού ἔχει ἐνώπιόν του καί τήν ἐμ­πιστο­σύνη πού τῆς δείχνει, ἔστω καί ἐάν αὐτό ξενίζει ἀκόμη καί τούς μα­θητές του. Διότι τό κρι­τή­ριο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ γνώμη πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιά τούς συν­αν­θρώπους τους, δέν εἶναι τά ἐξω­τερικά χαρακτηριστικά καί γνω­­ρί­σματά τους, δέν εἶναι ἀρετές τους οὔτε καί οἱ ἀδυναμίες τους. Τό κρι­τήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διά­θε­σή τους νά δεχθοῦν τή σω­τηρία πού τούς προσφέρει καί γιά τήν ὁποία ἔγινε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος καί ἦρθε στόν κόσμο.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμ­ψαντός με καί τελειώ­σω αὐτοῦ τό ἔργον».

Ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ οὐ­­­ρανίου Πατρός ἦταν γιά τόν Χρι­­­­­­­στό ἡ ἐνανθρώπισή του. Ἐκ­πλή­­­ρωση τοῦ θελήματος τοῦ οὐ­ρα­­­νίου Πατρός ἦταν νά φανε­ρώσει στούς ἀνθρώπους τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ οὐρανίου Πατρός ἦταν νά σταυρωθεῖ γιά νά πληρώσει μέ τό αἷμα του τό λύτρο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ οὐρανίου Πα­τρός ἦταν νά ὁδηγήσει τόν πεπτω­κό­τα καί ἁμαρτωλό ἄν­θρω­πο στή σωτηρία.

Καί αὐτό κάνει καί στήν περί­πτω­­­­ση τῆς Σαμαρείτιδος ὁ Χρι­στός. Ὅταν τήν πλησιάζει δίπλα στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἡ Σαμα­ρεί­τιδα εἶναι μία γυ­ναίκα μέ χαλαρή ἠθική ζωή, πού κάθε ἄλλος στή θέ­ση τοῦ Ἰησοῦ θά ἀπέφευγε τή συ­νομιλία μαζί της. Ὅμως ὁ Χρι­στός «ἦλθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπο­λωλός». Αὐτό ἦταν τό ἔργο καί ἡ ἀποστολή του. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἀδια­φορεῖ γιά τήν παρου­σία της στό φρέαρ. Γι᾽ αὐτό ἀξιο­ποιεῖ μία φυ­σική ἀνάγκη, τή δίψα, γιά νά τήν προσεγγίσει καί νά τῆς ἀπο­καλύψει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Συνομιλεῖ μαζί της γιά τήν προ­σ­ελκύσει στήν ἀγάπη καί τήν ἀλή­θειά του. Καί μέσα ἀπό αὐτή τή συνομιλία ὄχι μόνο ἡ Σα­μα­ρεί­τιδα κερδίζει τή σωτηρία της ἀλλά γί­νεται ἡ ἴδια κήρυκας τοῦ Χρι­στοῦ στούς συμπολίτες της, πολ­λοί ἀπό τούς ὁποίους ἐπίστευ­σαν, ὅπως ση­μειώνει ὁ ἱερός εὐαγ­γελι­στής Ἰω­άννης στόν Χριστό «διά τόν λό­γον τῆς γυναικός».

Ὁ διάλογος ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα γίνεται ἀφορμή, ἀδελφοί μου, καί γιά ἕναν ἀκόμη διάλογο, αὐτόν τοῦ Χριστοῦ μέ τούς μαθητές του, οἱ ὁποῖοι ἐξε­πλάγησαν ὅταν, ἐπιστρέφοντας ἀπό τή Σαμάρεια, τόν εἶδαν νά συνομιλεῖ μέ μία γυναίκα. Σέ ἐκεί­νη ὁ Ἰησοῦς ἀπο­κάλυψε τόν τρόπο τῆς ἀληθοῦς λατρείας τοῦ Θεοῦ, σέ ἐκείνους ἀποκαλύπτει τή σημα­σία καί τή σπουδαιότητα τῆς ὑπα­κοῆς στό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τε­λειώσω αὐτοῦ τό ἔργο».

Καί ἐάν ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λό­γος τοῦ Θεοῦ, δίνει τόση σημα­σία στήν ἐκπλήρωση τοῦ θελή­μα­τος τοῦ Θεοῦ, κατά μείζονα λόγο ἔχει γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους ση­μασία νά ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρ­μόσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ ὄχι μόνο γιά νά μᾶς τό ἀποκαλύ­ψει μέ τή δι­δασκαλία του ἀλλά καί γιά νά μᾶς τό δείξει μέ τή ζωή του. Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ γιά νά μᾶς διδάξει ὅτι ἡ τήρηση τοῦ θελή­μα­τος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόδειξη ἀγά­πης πρός Ἐκεῖνον. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἴδιος τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ-Πατρός του καί συ­στήνει τό ἴδιο καί σέ μᾶς λέ­γο­ντας: «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγα­πῶν με».

Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσπαθή­σου­με νά ἐφαρμόζουμε στή ζωή μας τό θέλημά του μέ ἀγαθή διάθεση καί ἀνοικτή καρδιά, ὅπως ἡ Σα­μα­ρείτιδα, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά τόν λατρεύουμε ὅπως μᾶς τό ζητᾶ, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», καί νά ἐκπληρώσουμε τήν ἀποστολή μας στή γῆ, ἐπιτυγ­χάνοντας μέ τή χά­ρη καί τό ἔλεός του τή σωτηρία μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων