ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η αναγκαιότητα της προσευχής.

«Καί ἀπολύσας τούς ὄχλους ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾽ ἰδίαν προσεύξασθαι» (Ματθ. 14.23).

Μία ὁλόκληρη ἡμέρα εἶχε πε­ράσει ὁ Ἰησοῦς μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν εἶ­χαν ἀκολουθήσει γιά νά ἀκού­σουν τόν λόγο του. Καί δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι πού εἶ­χαν συγκεντρωθεῖ. Πέντε χι­λιά­δες, σημειώνει ὁ ἱερός εὐ­αγγελιστής Ματθαῖος, ἦταν μόνο οἱ ἄνδρες πού εἶχαν παραμένει ὥς ἐκείνη τήν πε­ρασμένη ὥρα καί εἶχαν μοι­ρα­σθεῖ τόν ἄρτο καί τούς ἰχθῦς πού εἶχε πολλαπλα­σιά­σει ὁ Χριστός γιά νά χορτά­σουν. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν ἤθε­λαν προφανῶς νά φύγουν, ἤθελαν νά ἀπολαύσουν καί ἄλλο τήν παρουσία του ἀνά­μεσά τους καί τή διδασκαλία του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ζή­τησε ἀπό τούς μαθητές του νά ἀπομακρυνθοῦν μέ τό πλοῖο καί νά τόν ἀφήσουν μό­­νο του μέχρι νά διαλυθεῖ τό πλῆθος. Τούς τό ζητᾶ, γιατί θέλει νά μείνει μόνος, γιατί θέλει νά προσευχηθεῖ, ἀλλά καί γιατί θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη τῶν μαθητῶν του, στήν τρι­κυ­­μία πού ἐπρόκειτο νά ἀκο­λουθήσει.

Ἄς ἀφήσουμε ὅμως, ἀδελ­φοί μου, τή συνέχεια τῆς εὐ­αγγελικῆς ἀφηγήσεως καί ἄς στρέψουμε τήν προσοχή μας στόν στίχο τῆς εὐαγ­γελι­κῆς πε­ρικοπῆς πού προανέ­φερα. «Καί ἀπολύσας τούς ὄχλους ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾽ ἰδίαν προσεύξασθαι».  Ἀνέβη­κε στό βουνό γιά νά προσευ­χηθεῖ μό­νος του.

Συχνά ὁ Ἰησοῦς ἀναζητεῖ τή μόνωση προκειμένου νά προ­σευχηθεῖ. Συχνά κατα­φεύ­γει στήν προσευχή γιά νά βρεθεῖ σέ ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Ἀσφαλῶς ὁ Ἰησοῦς ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀχώριστος τῷ Πατρί, βρισκόταν σέ διαρκῆ ὄχι ἐπικοινωνία ἀλλά κοι­νωνία μέ τόν Θεό. Ὅμως ὁ Ἰη­σοῦς εἶναι καί ἄνθρωπος, ζεῖ καί κινεῖται ὡς ὁμοιο­πα­θής ἡμῖν στή γῆ, γι᾽ αὐτό καί ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς προ­σω­­πικῆς, τῆς αἰσθητῆς, θά λέ­γαμε, ἐπικοινωνίας μέ τόν Πατέρα του. Γι᾽ αὐτό καί κα­τα­φεύγει στήν προσευχή.

Καταφεύγει ὅμως καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο· γιά νά δι­δά­ξει σέ μᾶς τούς ἀν­θρώ­πους τήν ἀναγκαιότητα τῆς προ­σευχῆς.

Ἄν Ἐκεῖνος ἔχει ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, κα­τά μείζονα λόγο ἐμεῖς, ἀδελ­φοί μου, πού ὁ Θεός μᾶς τιμᾶ προσφέροντάς μας τή δυνα­τό­τητα νά ἀπευθυνόμαστε πρός Αὐτόν, νά τοῦ ἐμπι­στευ­όμαστε τά θέ­ματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν, νά τοῦ ζητοῦμε ὅ,τι ἔχουμε ἀνά­γκη, ἀλλά καί νά τόν εὐ­χα­ριστοῦμε γιά ὅλα ὅσα μᾶς ἔχει χαρίσει καί μᾶς χαρί­ζει κα­θημερινά.

Ἄν, ἀδελφοί μου, ἡ ἐπικοι­νω­­νία γενικά εἶναι ψυχική ἀνάγκη τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού θέλει νά ἐξωτερικεύσει τίς σκέψεις, τά αἰσθήματα καί τά συναισθήματά του, ἡ δυ­να­τότητα νά στεκόμαστε ἐνώ­­­πιον τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποθέτουμε ὅλα ὅσα μᾶς ἀπα­σχο­λοῦν καί ὅλα ὅσα μᾶς χα­ρο­ποιοῦν, εἶναι ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ.

Δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἄλ­λωστε, καί ἡ δυνατότητα πού μᾶς προσέφερε νά τόν προσ­φω­νοῦμε «πατέρα», γιατί ἡ προσφώνηση αὐτή μᾶς βοηθᾶ ἀφενός νά συνει­δητο­ποιή­σου­­με τή σχέση πού ἔχουμε μέ τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ δημιουργός μας, εἶναι αὐτός πού μᾶς ἔπλασε καί μᾶς δια­τηρεῖ στή ζωή, καί ἀφετέρου μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά τοῦ ἐκφράζουμε ἐλεύθερα ὅ,τι θέ­λουμε, ὅπως τά παιδιά ἐκ­φρά­­ζουν ἐλεύθερα τίς ἐπιθυ­μίες τους στόν πατέρα τους.

Παρόλη ὅμως τή μεγάλη ση­μασία τῆς προσευχῆς ὁ σύγ­χρονος ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γι᾽ αὐτήν καί τήν ἀγνοεῖ. Δέν ἔχει συνηθίσει νά προσφεύγει στόν Θεό, ὄχι μόνο στήν ὥρα τῆς μεγάλης ἀνάγκης, ἀλλά καθημερινά. Καί ἐνῶ συχνά ἀπογοητεύεται ἀπό ἀνθρώ­πους πού τούς ἐμπιστεύεται καί ἐκεῖνοι τόν προδίδουν, ἀρ­νεῖται νά στραφεῖ στόν Θεό, ἀρνεῖται νά ἐπικοινω­νή­σει μαζί του καί νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τά αἰτήματά του. Ἀρνεῖται ἀκόμη καί νά τόν εὐχαριστήσει γιά τίς ἀναρί­θμη­τες δωρεές πού τοῦ χα­ρίζει.

Ἀδελφοί μου, ἄν ὁ σύγχρο­νος ἄνθρωπος παραπονεῖται γιά τήν αὐξανόμενη ἔλλειψη ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἀν­θρώπων, εἶναι ἴσως καιρός νά στραφεῖ καί πάλι πρός τήν προσευχή, πρός τήν ἐπικοι­νω­νία μέ τόν Θεό, γιατί ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό βοη­θᾶ καί στήν ἐπικοινωνία μας μέ τούς ἀνθρώπους.

Ἐπικοινωνία προσευχῆς εἶ­ναι καί ἡ σημερινή θεία Λει­τουργία· καί δέν μᾶς φέρνει μό­νο σέ ἐπι­κοινωνία μέ τόν Θεό ἀλλά καί μέ τούς συναν­θρώπους μας, μέ τούς οἰκεί­ους μας καί μέ τούς φίλους μας, μέ ἀνθρώπους πού εἴχα­με ἴσως νά δοῦμε πολύ καιρό. Ὅταν βρισκόμαστε μέ ὅλους αὐτούς ἑνω­μένοι στήν κοινή προσευχή, τότε μποροῦμε εὐ­κολότερα καί νά τούς κατα­νοή­σουμε καί νά προσευ­χηθοῦμε γι᾽ αὐτούς καί νά τούς αἰσθανθοῦμε πράγματι ἀδελφούς μας.

Ἀδελφοί μου, τό παρά­δειγ­μα τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας, ἄς γίνει ἀφορ­μή γιά νά βάλουμε τήν προ­σευχή στό κέντρο τῆς ζωῆς μας, γιατί μέ αὐτό τόν τρόπο βάζουμε τόν Θεό στό κέντρο τῆς ζωῆς μας. Καί μόνο ἔτσι θά ζήσου­με γα­λή­νια καί αὐτή τή ζωή ἀλλά καί θά ἀξιωθοῦμε καί τῆς αἰωνίου.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων