Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!

Το να κατηγορείς τους άλλους είναι πολύ εύκολο και βολικό. Το ίδιο και να απαξιώνεις το έργο τους, την προσφορά τους ή να ερμηνεύεις όπως θέλεις τις κινήσεις τους και τις πράξεις τους.
Εύκολο διότι δεν σου στοιχίζει τίποτα. Βολικό διότι βγάζεις τους άλλους σκάρτους, τους βγάζεις κακούς και εμπαθείς· ενώ συγχρόνως αυτοαθωώνεσαι και αναγάγεις πολλές φορές την "αυθεντιά" σου σε μάρτυρα (μιας και νιώθεις ότι πάντα αδικείσαι και κατατρέχεσαι από τους άλλους).

Το να κατηγορείς τους άλλους δείχνει έναν φοβερό κομπλεξισμό.
Θα πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι το να κατηγορούμε τους άλλους δείχνει την δική μας ιδιοτροπία και εμπάθεια.

Ειδικά το να μπαίνουμε στην διαδικασία, δημόσια να εκθέτουμε την κατάκρισή μας, σκανδαλίζοντας και βάζοντας λογισμούς σε ψυχές δείχνει όχι μόνο την εμπάθειά μας, όχι μόνο την μικρότητά μας αλλά την απουσία του Θεού από την ζωή μας.

Να προσθέτω όμως και αυτό: πολλές φορές η κατάκριση δεν είναι απλά κατάκριση αλλά αγγίζει την συκοφαντία. Τόσο σκοτίζεται ο νους του ανθρώπου που αρχίζει να συκοφαντεί τους άλλους ενώ αυτός νομίζει ότι εκθέτει τα πράγματα όπως είναι. Αυτή είναι δαιμονική κατάσταση!

Αντί λοιπόν να μιμούμαστε τον διάβολο που κι αυτός νιώθει πάντα αδικημένος και διαβάλλει, και συκοφαντεί και κατηγορεί, αμνηστεύοντας τον εαυτούλη του· εμείς ας κοιτάξουμε το δικό μας δοκάρι που υπάρχει στο μάτι μας κι ας αφήσουμε την ακίδα που ίσως υπάρχει στο μάτι του αδελφού μας. Εάν έχουμε Θεό στη ζωή μας δεν θα κατηγορήσουμε, δεν θα κατακρίνουμε, δεν θα συκοφαντήσουμε.

Ο άνθρωπος που δεν βάζει καλό λογισμό αλλά βάζει πάντα κακό λογισμό για τους άλλους, είναι άνθρωπος του σκότους, του μίσους, του διαβόλου· κι ας φορά και ράσα, κι ας κάνει και μεγάλους σταυρούς, κι ας το "παίζει" και αγιορείτης και ζηλωτής και "πατερικός".

Δεν είναι τελικά το ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε, αλλά το ποιοι είμαστε. Με βάση αυτό θα κριθούμε από τον Κύριο. Και θα κριθούμε με τα μέτρα και τα σταθμά που κρίνουμε τους άλλους.

Όταν δεν υπάρχει Θεός στην ζωή μας, αλλά έχουμε θεοποιήσει το έργο μας, τις "αρετές" μας, την έξωθεν καλή μαρτυρία μας, τότε μπορεί να κοροϊδεύουμε τους πολλούς όμως η κατάκρισή μας, η κακία που βγάζουμε προς τους άλλους μας προδίδουν, αργά ή γρήγορα. Προδίδουν ότι τελικά δεν υπάρχει ισορροπία στην καρδιά μας. Προδίδουν ότι τελικά δεν υπάρχει χαρά, φως και ειρήνη στην ψυχή μας, παρα μόνο μία ανεκπλήρωτη εμμονή για εξουσία, για αναγνώριση, για επαίνους, για δόξα. Και ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν όλα αυτά, ή δεν υπάρχουν στον βαθμό που θα θέλαμε, κινούμαστε εναντίον όσων θεωρούμε ότι τα έχουνε ή μας τα "κλέψανε".

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός, δεν πέφτει μόνο στην αμαρτία της κατάκρισης, όχι μόνο συκοφαντεί και διαβάλλει στο όνομα της "δικαιοσύνης του" αλλά κυρίως φθονεί, όπως ο διάβολος φθονεί τον Θεό.
Κι ο φθόνος αυτός είναι ότι πιο αισχρό μπορεί να γεννήσει η καρδιά κάποιου ανθρώπου. Ο φθόνος τρέφει την κακία μας συγχρόνως όμως κατατρώει και τον ουρανό που έχει μέσα του ο καθένας μας.

------------------------------------------------------

Παραθέτω ένα σχετικό κείμενο περί φθόνου:

Όπως το σκουλήκι που γεννιέται από το ξύλο πρώτα τρώει το ίδιο ξύλο, έτσι και ο φθόνος καταστρέφει πρώτα την ψυχή εκείνη που τον γέννησε.

Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ο φθονερός « κάνει τα πάντα για να ρίξη κάτω αυτόν που πετά προς τον ουρανό, αφού έχει γίνει τέλειος ζηλωτής του Διαβόλου. Διότι και ο Διάβολος όταν είδε τον άνθρωπο στον Παράδεισο, δεν προσπάθησε ο ίδιος να διορθωθή, αλλά να βγάλη εκείνον από τον Παράδεισο». Ο Άγιος προχωρεί περισσότερο, και απευθύνεται στον φθονερό άνθρωπο με τούτα τα φοβερά λόγια: « Ο δαίμονας φθονεί μεν αλλά φθονεί ανθρώπους και ποτέ δαίμονες, ενώ συ αν και είσαι άνθρωπος, φθονείς ανθρώπους και πολεμείς τους ομόφυλους και ομογενείς σου, πράγμα που δεν πράττει ούτε δαίμονας».

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος συνοψίζει με επιγραμματικό τρόπο τις συνέπειες του φθόνου: « Εκείνος που βρήκε τον φθόνο (και αρχίζει να φθονεί) βρήκε μαζί με αυτόν τον Διάβολο». Στη συνέχεια εκτελεί το έργο του Διαβόλου: « Οι φθονεροί και κακοί, όπου να βρεθούν, κακία και διαβολιές μεταφέρουν και την βάσανο της κολάσεως, και προσπαθούν να βασανίζουν και άλλους, όπως κάνουν και οι δαίμονες».

Ένα άλλο αποτέλεσμα του φθόνου είναι η υποκριτική συμπεριφορά. Ο μέγας Βασίλειος λέγει ότι η υποκρισία « είναι καρπός του φθόνου. Διότι η διπλή συμπεριφορά γεννιέται στους ανθρώπους κυρίως από φθόνο, όταν ενώ έχουν βαθειά στην ψυχή τους μίσος, δείχνουν στην επιφάνεια τα χρώματα της αγάπης. Μοιάζουν έτσι με τους ύφαλους που μόλις καλύπτονται από την επιφάνεια της θάλασσας και αποβαίνουν απρόβλεπτο κακό για εκείνους που δεν προσέχουν». Παρόμοια εκφράζεται και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: « Τον φθόνο ακολουθεί η υποκρισία, την υποκρισία ακολουθεί η πίκρα, και αυτήν η μισανθρωπία».

Ο φθόνος είναι μια διαστροφή της αρετής της αγάπης και αυτήν κυρίως πολεμά και εκδιώκει. Διότι η αγάπη, που είναι μητέρα, ρίζα και πηγή όλων των αρετών, εφαρμόζεται κατ’ εξοχήν με την τήρηση της αποστολικής προτροπής χαίρειν μετά χαιρόντων. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: « Δεν είναι μικρό το κατόρθωμα το να χαίρεται κανείς όταν χαίρεται ο αδελφός του… Πολλοί άνθρωποι κινδύνευσαν μαζί με εκείνους που κινδύνευαν, όταν όμως εκείνοι ευτύχησαν, δαγκώθηκαν. Τόσο μεγάλη δύναμη έχει το πάθος του φθόνου!».

Σε άλλη περίπτωση ο ίδιος Άγιος μιλά πιο αναλυτικά: « Το να κλαίει κανείς μαζί με εκείνους που κλαίνε είναι εύκολο, το να χαίρεται όμως με εκείνους που χαίρονται δεν είναι και τόσο απλό… Διότι στην πρώτη περίπτωση η ίδια η φύση της συμφοράς είναι ικανή και την πέτρα να κινήσει σε συμπάθεια, ενώ στην περίπτωση της ευημερίας, ο φθόνος και η ζήλεια δεν αφήνουν εκείνον που δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πολύ πνευματικά να γίνει συμμέτοχος της χαράς. Διότι όπως η αγάπη ενώνει και συνδέει εκείνους που έχουν διαφορές, έτσι και ο φθόνος χωρίζει εκείνους που είναι ενωμένοι».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απευθύνεται στον φθονερό άνθρωπο και του λέγει: « Πες μου, γιατί χλωμιάζεις και τρέμεις;… Τι κακό έγινε; Επειδή ο αδελφός σου είναι διάσημος και ένδοξος και επιτυχημένος; Έ, τότε πρέπει να γιορτάζεις και να χαίρεσαι και να δοξάζεις τον Θεό, διότι το δικό σου μέλος (δηλ. ο συνάνθρωπος σου) είναι διάσημο και ένδοξο. Εσύ όμως πονάς διότι δοξάζεται ο Θεός!... Ναι, λέγει, “αλλά θα ήθελα να δοξάζεται εξαιτίας μου ο Θεός”. Έ, τότε να χαίρεσαι όταν ευδοκιμεί ο αδελφός σου, και έτσι δοξάζεται και από σένα ο Θεός, και όλοι θα πουν: Ευλογητός ο Θεός που έχει τέτοιους υπηρέτες, που είναι απαλλαγμένοι από κάθε φθόνο».

Από το βιβλίο: Το πάθος του φθόνου, του ιερομονάχου Γρηγορίου

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος