ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ: Αγωνιούμε για πολλά. Για την σωτηρία μας αγωνιούμε;

«Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέ­γων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;»

Ἕναν πλούσιο ἄνθρωπο μᾶς πα­ρουσιάζει ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ σκέψεις καί οἱ λογισμοί δέν τόν ἀφήνουν νά ἡσυχάσει τή νύχτα. Ἕναν ἄνθρωπο τόν ὁποῖο τόν ἀπα­σχο­λοῦν προβλήματα καί μέρι­μνες βιο­τικές, ὄχι ὅμως σάν αὐτές πού ἀπασχολοῦν συνήθως τούς ἀν­θρώ­­­πους. Γι᾽ αὐτόν τό πρό­βλη­μα δέν εἶναι ἡ ἔλλειψη τῶν ἀγα­θῶν, ἀλλά ἡ ὑπερεπάρκεια. Δέν ἀγρυπνᾶ, γιατί ἀναζητᾶ ἐναγω­νί­ως νά λύσει τό πρόβλημα τῆς ἐπι­βιώσεως τοῦ ἑαυ­τοῦ του καί τῆς οἰκογενείας του, ἀλλά γιατί δέν ξέρει ποῦ νά ἀποθηκεύσει τό πλῆ­θος τῶν καρ­πῶν πού ἀπέ­δω­σαν τά κτήματά του.

Γιά κάθε συνηθισμένο ἄνθρωπο ὁ λογισμός τοῦ πλουσίου ἀντηχεῖ πα­ράδοξος καί ὀξύμωρος. Ποιός θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι ἕνας πλούσιος ἔχει προβλήματα, κα­­­θώς ὅλοι πιστεύουμε ὅτι ὁ πλοῦ­τος εἶναι ἡ λύση ὅλων τῶν προ­­­βλημάτων τῆς ζωῆς τοῦ ἀν­θρώ­­που;

Καί ὅμως αὐτό πού θεωροῦμε ἐ­μεῖς ὡς τό μέσο γιά τήν ἐπίλυση τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν καί προ­βλημάτων, γιά τόν πλούσιο τῆς εὐ­­αγγελικῆς παραβολῆς ἐξελίσ­σε­ται σέ μεῖζον πρόβλημα· ὄχι μό­νο γιατί δέν τόν ἀφήνει νά ἡσυ­χάσει τή νύκτα, ἀλλά καί γιατί τόν ὁδη­γεῖ ἀπροετοίμαστο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κατά τήν ὥρα τοῦ θα­νά­του πού ἔρχεται γι᾽ αὐτόν.

Καί αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού θέλει νά διδάξει ὁ Χριστός μέ τή σημε­ρινή εὐ­αγ­γελική παραβολή. Δέν κατα­δι­κάζει τόν πλοῦτο, ἀλλά τήν ἐξάρ­­­τηση ἀπό αὐτόν, γιατί ἡ ἐξάρτηση εἶναι ἡ αἰτία τοῦ προ­βλή­ματος γιά τόν πλούσιο ὄχι μό­νο σ᾽ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί στήν αἰώνια.

Γι᾽ αὐτό καί ἄς μήν σπεύσουμε, ἀδελφοί μου, νά ποῦμε ὅτι ἡ ση­μερινή παραβολή δέν μᾶς ἀφορᾶ, γιατί ἐμεῖς δέν εἴμαστε πλούσιοι καί δέν ἔχουμε λογι­σμούς ἀναλό­γους μέ αὐτούς τοῦ πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου.

Ὁ Χρι­στός χρησιμοποιεῖ τόν πλούσιο ὡς πα­ράδειγμα, γιατί ἀπο­τελεῖ μιά εὔ­κο­λα κατανοητή περίπτωση γιά τούς ἀκροατές του. Ὅμως αὐτό πού συμβαίνει στόν πλούσιο μπορεῖ νά συμβεῖ καί στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Γιατί ὁ κα­θένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει, ἀδελφοί μου, τόν δικό του θησαυ­ρό. Καί ὁ Χριστός εἶναι σαφής καί κατηγο­ρη­ματικός στό θέμα αὐτό καί μᾶς προειδοποιεῖ λέγοντας «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν».  Ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά σας.

Καί θη­σαυρός μπορεῖ νά εἶναι γιά τόν κα­θένα μας πρόσωπα καί πράγ­μα­τα τῆς καθημερινότητός του καί τῆς ζωῆς του. Μπορεῖ νά εἶναι ὁτιδή­ποτε ἑλκύει ὑπερβο­λι­κά τήν ἀγά­πη καί τό ἐνδιαφέρον του καί τόν ἀποσπᾶ ἀπό κάθε ἄλ­λη σκέψη καί τοῦ ἀπορροφᾶ τόν νοῦ καί τή διά­θεση νά ἀσχοληθεῖ καί νά φρον­τίσει γιά ὁτιδήποτε ἄλ­λο.

Καί μπορεῖ αὐτό πού μᾶς ἀπα­σχο­λεῖ τόσο πολύ νά μήν εἶναι οὔ­τε κα­κό οὔτε ἐφάμαρτο, ὅπως ἄλ­λω­στε δέν ἦταν κακή καί ἐφάμαρτη καί ἡ περίσσεια τῶν ἀγαθῶν τοῦ πλουσίου τῆς πα­ρα­βολῆς· ὅταν ὅμως αὐτό μᾶς προκαλεῖ ἐξάρτη­ση καί δέν μᾶς ἀφήνει νά σκε­φθοῦμε τόν Θεό, νά σκεφθοῦμε τήν ψυχή μας καί τή σωτηρία της, τότε, ἀδελφοί μου, γίνεται ἐπι­κίνδυνο καί ἐπιβλαβές.

Διότι ἡ προσκόλληση στά πράγ­μα­τα τοῦ κόσμου, ἡ προσκόλληση στίς καθημερινές φροντίδες καί μέ­­ριμνες, μᾶς κάνει νά ξεχνοῦμε ὅτι εἶναι, βεβαίως, καλό καί εἶναι ὑποχρέωσή μας νά ἀγωνιζόμαστε καί νά προσπαθοῦμε γιά τή ζωή μας καί τή βελτίωσή της, γιά τήν πρόοδό μας καί τήν ἐξέλιξή μας, ὅμως στή ζωή αὐτή δέν εἴμαστε μό­νιμοι· εἴμαστε προσωρινοί, καί αὐ­τό πού δέν πρέπει νά παραμε­λοῦ­με εἶναι ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό, εἶναι ἡ ψυχή μας καί ἡ σω­τη­ρία μας. Γιατί ὅλα τά ἄλλα, γιά τά ὁ­ποῖα ὡς ἄνθρωποι μερι­μνοῦμε καί συχνά ἀγωνιοῦμε, ἔρ­χονται καί πα­ρέρχονται. Οἱ συν­θῆ­κες τῆς ζω­ῆς ἀλλάζουν, καί μάλι­στα, ὅ­πως δια­πιστώσαμε ὅλοι τά τε­λευ­ταῖα χρόνια, μέ τραγικό τρό­­πο, ὅμως ἡ ἀνάγκη νά μεριμνοῦμε γιά τήν ψυχή μας καί νά προ­ετοιμα­ζό­μα­στε γιά τήν αἰωνιότητα παρα­μέ­νει· διότι τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν διασφαλίσει, ἐάν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ἐνδιαφερθοῦμε γι᾽ αὐτήν· καί διότι, ὅπως λέει καί ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός, «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;»

Ἀσφαλῶς τίποτε, ἀδελφοί μου. Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς ἄς παραδειγ­μα­τισθοῦμε ἀπό τόν πλούσιο τῆς ση­μερινῆς παραβολῆς καί ἄς προ­σ­πα­­θήσουμε νά ἀποτινάξουμε κάθε ἐξάρτηση καί κάθε λογισμό πού ἐπιδιώκει νά ἀποσπάσει τή σκέψη μας ἀπό τή φροντίδα τῆς ψυχῆς μας καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἐργαζόμαστε τά ἔργα τῆς ζωῆς ὑπό τήν προοπτική τοῦ μέλλοντός μας, ὄχι μόνο τοῦ προσωρινοῦ ἀλλά καί τοῦ αἰωνίου καί τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων