ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Ο Χριστός δεν μας παραπλανά, μας λέει ξεκάθαρα...

«Δύνασθε ποιεῖν τό πο­τήριον ὅ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βα­πτί­ζομαι βαπτισθῆ­ναι;».

Πλησιάζουμε, ἀδελφοί μου, πρός τήν ἑβδο­μά­δα τῶν Ἁγίων Παθῶν καί γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νά ἀναγινώσκεται σήμερα ἡ εὐαγγελική περικοπή ἡ ὁποία περιγράφει ἕνα διάλογο μεταξύ δύο μα­θητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰω­άν­νη, μέ τόν διδά­σκαλό τους. Οἱ δύο μαθητές ζητοῦν ἀπό τόν Χριστό μιά χάρη. Τοῦ ζητοῦν νά καθίσουν κατά τήν ἡμέρα τῆς δόξης του ἐκ δεξιῶν καί ἐξ ἀριστε­ρῶν του. Ἦταν ἀπό τούς πρώτους καί ἀγα­πημένους μαθητές του, καί ἔτσι βιάστηκαν μᾶλ­­λον νά διασφαλί­σουν τό μέλλον τους. Πόσο ἀνθρώπινη καί πόσο συνηθισμένη αὐτή ἡ κίνησή τους, αὐτή ἡ φιλοδοξία τους. Πόσο μοιάζει μέ αὐτά πού κάνουμε ἤ θέλουμε συχνά νά κάνουμε καί ἐμεῖς! Ὅμως ὁ Χριστός δέν ἀπαντᾶ μέ τόν τρόπο πού θά ἤθελαν οἱ δύο μαθητές του. Ὄχι μόνο γιατί ὁ Θεός δέν κάνει τέτοιου εἴδους δια­κρίσεις, ἀλλά γιατί μία «θέση» κοντά στόν Θεό δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖο μπορεῖ νά κατέ­χει κάποιος ἄν δέν ζεῖ καί δέν ταυτίζεται ἡ ζωή του μέ τόν Θεό.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἀπάντη­ση πού δίνει ὁ Χριστός στό αἴτημα τῶν δύο μαθητῶν του εἶναι μία ἐρώτηση πού ἀφορᾶ τή σχέση τους μαζί του. Εἶ­ναι μία ἐρώτηση πού τούς βάζει στή διαδι­κα­σία νά ἐλέγξουν μέχρι ποιοῦ σημείου μποροῦν νά φθάσουν γιά χάρη του· μέχρι ποιοῦ ση­μείου εἶναι διατεθει­μέ­νοι νά τόν ἀκολουθή­σουν.

«Δύνασθε ποιεῖν τό πο­­­­τήριον ὅ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βα­πτί­ζομαι βαπτισθῆ­ναι;» Μπορεῖτε νά πιεῖ­τε τό ποτήρι τῆς θλίψε­ως πού πίνω καί νά βαπτισθεῖτε τό βά­πτι­σμα πού βαπτίζομαι;

Ὁ Χριστός δέν ἐπιδιώ­κει νά φοβίσει τούς μα­θη­τές του, ἀλλά νά τούς δείξει αὐτό πού καί ἄλλες φορές τούς ἔχει διδάξει, ὅτι δηλαδή ἡ συνύπαρξη μαζί του περνᾶ ἀπό τή συμπό­ρευ­ση μαζί του. Κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι μα­ζί μέ τόν Χριστό, ἐάν δέν εἶναι ἀποφασισμέ­νος νά βαδίσει τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκόμη θέλει νά τούς διδάξει ὅτι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει καμία σχέση μέ τή δόξα τοῦ κόσμου. Καί ὁ δρόμος γιά τή δόξα τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι δρόμος θυ­σίας καί μαρτυρίου, εἶ­ναι δρόμος ταπεινώ­σε­ως καί διακονίας.

Ἡ ἐρώτηση αὐτή τοῦ Χρι­στοῦ δέν ἀπευθύ­νε­ται, ἀδελφοί μου, μόνο πρός τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Ἀπευ­θύ­νεται καί πρός ὅ­λους ἐμᾶς πού θέλουμε νά εἴμαστε μαθητές του.

Ὁ δρό­μος τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἕνας εὔκολος καί ἄνε­τος δρόμος, ἀλλά ἦταν δύ­σκο­λος καί ἀνηφορι­κός. Δρόμος πού πέρασε μέσα ἀπό τήν ἀγνωμο­σύνη καί τήν καχυπο­ψία τῶν ἀνθρώπων καί ἔφθασε μέχρι τόν Γολ­γοθᾶ καί τόν Σταυρό. Δρόμος πού ἦταν γεμάτος ἀπό δοκιμασίες, θλίψεις καί πόνο. Ὁ Χριστός δέν μᾶς παραπλανᾶ, δέν δημιουργεῖ λανθασμένες ἐντυπώσεις. Μᾶς τό λέει ξεκάθαρα ὅτι γιά νά εἴμαστε μαζί του θά πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά περάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογες δοκιμασίες καί στερήσεις καί πόνους.

Ἡ ἐρώτηση πού ἀπευθύνει ὁ Χριστός πρός τούς μαθητές του καί πρός ἐμᾶς σήμερα δέν ἔχει σκοπό νά μᾶς φοβίσει ἀλλά νά μᾶς προετοιμάσει. Καί δέν θά πρέπει ὄντως νά μᾶς φοβίζει, ἀλλά νά μᾶς χαροποιεῖ, γιατί ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει τή δυνατότητα νά μετάσχουμε στή δική του ζωή, ὅπως λέει μέ ἱερή καύχηση ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος «ἡ­μῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπέρ Χριστοῦ οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλ­λά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν».

Ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, ἄς μετρήσουμε τίς δυνάμεις μας καί ἄς ἀπαντήσουμε σοβαρά στήν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μέ τά λόγια μας ἀλλά μέ τόν ἀγώνα μας καί τή ζωή μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε μαζί μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή του. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων