ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ: Ο άνθρωπος μπορεί να έχει μόνιμη χαρά, μόνο όταν είναι "εν Κυρίω".

«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε».

Ὁ Χριστός ὁδεύει διά μέ­σου τῶν ὠσαννά πού ἀντηχοῦν σήμερα στήν Ἱερουσαλήμ καί τῶν βαΐων τῶν φοινίκων πού στρώνονται γιά νά πε­­ράσει ἐπί πώλου ὄνου πρός τό πάθος καί τή θυσία· καί ἡ Ἐκ­κλη­σία συνοδεύει τόν Νυμ­­φίο της τε­θλιμ­­μέ­νη στόν δρόμο πρός τόν Γολγοθᾶ. Καί παρά τόν ἀρχικό ἐν­θου­σια­σμό τῆς σημερι­νῆς ἡ­μέ­ρας, τῆς Κυρια­κῆς τῶν Βαΐων, ἡ θλίψη εἶναι ὁρατή γιά τό πά­θος πού ἐγγίζει καί θά μεταμορφωθεῖ σέ θρόμ­βους αἵματος στό πρόσωπο τοῦ Ἰη­σοῦ τίς ὧρες τῆς ἀγω­νίας στή Γεθσημανῆ.

Καί ὅμως αὐτήν ἀκρι­βῶς τήν ἡμέρα, τήν Κυ­­­­ριακή τῶν Βαΐων, πού ἀποτελεῖ προ­οίμιο τῆς Μεγάλης Ἑβδομά­δος, οἱ πατέρες ὅρισαν ὡς ἀποστολικό ἀνά­γνω­σμα μιά περικοπή ἀπό τήν πρός Φιλιππη­σίους ἐπιστολή πού ἀρ­χίζει μέ τή φράση πού προ­ανέφερα: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε».

Γιά τήν ἀνθρώπινη λο­­γική ἡ ἐπιλογή φαί­νεται παράδοξη καί ὀξύμωρη. Γιά ποιόν λό­γο τό πένθος νά συν­διάζεται μέ τή χαρά; Γιά ποιόν λόγο τήν ὥ­ρα τῆς ὀδύνης ἡ Ἐκ­κλη­σία μας νά μᾶς πα­ρακινεῖ νά χαιρό­μα­στε;

Σ᾽ αὐτό τό παράδοξο ὅμως τῆς ἐπιλογῆς τῶν πατέρων δίδει ἀ­πάν­τη­ση ὁ ἴδιος ὁ ἀπό­στολος. Τί λέγει; «Χαί­ρε­τε ἐν Κυρίῳ πάντο­τε». Νά χαί­ρεσθε ἐν Κυ­ρίῳ πάν­τοτε. Δέν λέει νά χαί­ρεσθε ὅταν τά πράγ­ματα πηγαί­νουν καλά, ὅταν ἡ οἰ­κογένειά σας προκό­πτει, ὅταν οἱ ἐπι­χειρή­σεις σας εὐημε­ροῦν καί προοδεύουν. Λέει νά χαίρεσθε πάν­το­τε, ἀνεξάρτητα ἀπό τό τί συμβαίνει. Καί εἶ­ναι γνωστό ὅτι δέν εἶ­ναι δυνατόν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου νά ἐξε­λίσ­σον­ται πάντοτε τά πράγ­ματα ὁμαλά, ἀλλά ὑπάρχουν καί δυσκο­λί­ες καί τρικυμίες καί ἀπο­τυχίες τίς ὁποῖες κα­­λούμεθα νά ἀντιμε­τω­­πί­σουμε καί νά δια­χει­ρι­σθοῦμε.

Ὁ ἀπό­στολος Παῦλος τά γνω­ρίζει αὐτά, γιατί ἔζησε καί ἐκεῖνος στόν κόσμο καί ἀντιμετώ­πι­σε ἀναρίθμητες δυσκο­λίες καί προβλήματα καί διωγμούς καί φυ­λα­­κί­σεις· καί ὅμως μᾶς συ­στήνει «χαίρετε ἐν Κυ­ρίῳ πάντοτε».

Μέσα σ᾽ αὐτή τή φρά­ση του, μέσα σ᾽ αὐτή τήν προτροπή του ὑ­πάρ­­χει ἡ ἀπάντηση καί στό δεύτερο ἐρώ­τημα, στό ἐρώτημα πῶς μπο­ρεῖ ὁ ἄνθρωπος νά χαί­ρεται πάντοτε· καί αὐ­τή εἶναι τό «ἐν Κυ­ρίῳ».

Ὁ ἀπόστολος δέν μᾶς προτρέπει νά χαιρό­μα­στε ὅπως οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, γιατί ἡ δι­κή τους χαρά ἐξαρτᾶ­ται ἀπό τίς κα­τα­στά­σεις καί τίς συν­θῆκες γύρω τους καί δέν μπο­ρεῖ νά εἶναι μόνιμη· καί ἀκόμη γιατί ἡ δική τους χαρά δέν εἶναι ἀλη­θινή καί οὐσια­στι­κή, ἀλλά ἐξωτερική καί φευγαλέα.

Ἀντί αὐ­τῆς τῆς χαρᾶς μᾶς συ­στή­νει τή χαρά τοῦ Χρι­στοῦ, αὐτήν πού θά τόν ἀκούσουμε νά δί­νει καί ὁ ἴδιος στούς μα­θητές του λί­γο πρίν ἀπό τό πάθος του, ἐπι­βεβαιώνοντας ἔτσι τήν ἀκρίβεια τῆς προ­τροπῆς τοῦ ἀπο­στόλου του.

Ποιά εἶναι ὅμως αὐτή ἡ χαρά πού δίνει ὁ Χρι­στός καί εἶναι μόνι­μη; καί πῶς τήν ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος πού ἀνα­ζη­τᾶ τή χαρά στή ζωή του, σέ μιά ζωή πού φα­ντάζει ὁλοένα καί περισσότερο στίς ἡμέ­ρες μας σκοτεινή καί γκρίζα;

῾Η χαρά πού μᾶς προσ­φέρει ὁ Χριστός προ­έρ­χεται, ἀδελφοί μου, πρωτίστως ἀπό τό γε­γο­­νός τῆς σωτηρίας πού μᾶς χάρισε. Εἴμα­σταν δοῦλοι τῆς ἁμαρ­τίας καί τοῦ διαβόλου καί ὁ Χριστός μέ τή σταυρική του θυσία καί τήν Ἀνάστασή του ὄχι μας ἀπελευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τους ἀλλά μᾶς ἀποκατέστησε ὡς τέ­­κνα τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμους τῆς βασι­λείας του.

Καί ποιός ἀπό ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, πού γνωρίζει ὅτι ἔ­χει μιά ἐξαιρετική προο­πτική καί ἕνα λαμπρό μέλ­­­λον, μπορεῖ νά θλί­βε­ται καί στεναχωρεῖ­ται γιά ὅ,τι δυσά­ρε­στο συμ­βαίνει στήν πορεία τῆς ζωῆς του; Καί ἀ­κό­μη καί ἄν θλίβεται κατ᾽ ἄνθρωπο, ἡ θλίψη αὐ­τή δέν μπορεῖ νά τοῦ στε­­ρήσει ἤ νά τοῦ πε­ρι­ο­ρίσει τήν χαρά του.

Αὐτό συμβαίνει καί μέ τήν ἐν Χριστῷ χαρά. Ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας πού μᾶς χάρισε ὁ Χρι­στός σέ συνδυασμό μέ τήν πίστη καί τή βε­βαι­ό­τητα ὅτι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι κοντά μας, εἶναι δί­πλα μας καί εἶναι αὐτός με­ρι­μνᾶ γιά τή ζωή μας, ἐάν ἐμεῖς τοῦ τήν ἐμ­πι­στευό­μαστε· εἶ­ναι αὐτός ἐν­διαφέ­ρεται καί γιά τίς λεπτο­μέρειές της καί φροντί­ζει ὥστε ὅ,τι μᾶς συμ­βαίνει νά εἶναι γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυ­χῆς μας, εἶναι αὐτά πού γε­μίζουν τήν ψυχή τῶν πιστῶν χαρά, εἶναι αὐ­τά πού μᾶς ἐπι­τρέ­πουν νά χαιρόμαστε ἐν Κυ­ρίῳ πάντοτε, ἀκόμη καί στίς πιό δυσμενεῖς συνθῆκες, ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας.

Ἀδελφοί μου, συμπορευόμενοι καί ἐμεῖς ἀπό ἀπόψε μέ τόν Ἰησοῦ πρός τό πάθος, ἄς μήν μείνουμε στό πάθος. Ἄς κρατήσουμε τή θλίψη μόνο γιά τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀδυ­να­μίες μας πού τόν ὁδήγησαν στόν Σταυρό, καί ἄς τόν παρακαλέ­σουμε νά χαρίζει καί σέ μᾶς τή δική του χαρά, ὥστε νά μποροῦμε νά χαιρόμαστε «πάντοτε ἐν Κυρίῳ».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων