Χαμογέλα με ευγνωμοσύνη.

Να έχεις ευγνωμοσύνη για το πιάτο φαγητού που έχεις, για τον άνθρωπο που σε νοιάζεται, για την δουλειά που έχεις.

Να έχεις ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που ίσως είναι «μικρά» αλλά τα έχεις. Φαντάσου να μην τα είχες κι αυτά...

Είναι μεγάλη αρετή το να έχεις ευγνωμοσύνη κι ας μην σου πάνε όλα καλά και ιδανικά. Σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα, σίγουρα όμως υπάρχουν και χειρότερα.

Μην πέσεις στην παγίδα να συγκρίνεις την ζωή σου με άλλες ζωές ανθρώπων (που θεωρείς πετυχημένους) πέφτοντας στην αχαριστία για αυτά που ήδη έχεις στην ζωή σου.

Να προσπαθείς για το καλύτερο, όμως με πνεύμα ταπείνωσης και απλότητας, χωρίς εμμονές και υστερίες.

Χαμογέλα με ευγνωμοσύνη στον Θεό που επέτρεψε να έχεις αυτά που έχεις ή στερείσαι αυτά που ποθείς. Ξέρει ο Θεός τι επιτρέπει στην ζωή μας. Σίγουρα παίζει ρόλο και η δίκη μας προσπάθεια και ικανότητα αλλά σίγουρα παίζει ρόλο και η Θεία Πρόνοια.

Δια της ευγνωμοσύνης θα βρούμε και την ειρήνη, διότι η ειρήνη θανατώνεται με την αχαριστία μας που γεννά την γκρίνια και τα παράπονα κι έτσι δυστυχώς επικρατεί στην ψυχή μας ταραχή.

Ο εγωιστής άνθρωπος πάντα λέγει «γιατί», παραπονιέται. Θεωρεί ότι αξίζει πάντα περισσότερα. Δεν ησυχάζει ποτέ. Έχει απαιτήσεις από τους άλλους, αναζητά την αναγνώριση και την επίγεια δόξα.

Από την άλλη, ο άνθρωπος του Θεού λέγει εύκολα «ευχαριστώ». Ευχαριστώ στις χαρές, ευχαριστώ στις λύπες. Ησυχάζει, ειρηνεύει και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα και στην επιτυχία και στην αποτυχία. Όχι γιατί είναι αναίσθητος αλλά γιατί η καρδιά του είναι στραμμένη στα έσχατά του. Έτσι οι προτεραιότητες της ζωής του τοποθετούνται ορθά. Ξέρει ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα, ποια είναι τα μεγάλα και ποια τα μικρά.

 αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος