Η Εκκλησία δεν προσφέρει μόνο παρηγοριά αλλά τον Χριστό.

Εάν κάποιος σε κατηγορήσει για κάτι που δεν έχεις διαπράξει να χαρείς. Να χαρείς διότι σου δίνεται η ευκαιρία να ταπεινωθείς.

Εάν κάποιος σε ελέγξει για κάτι που έκανες, να χαρείς.

Να χαρείς διότι σου δίνεται η ευκαιρία να συνέλθεις και να μετανοήσεις.

Χωρίς ταπείνωση και μετάνοια τίποτα δεν μπορεί να κατορθωθεί στην πνευματική μας εν Χριστώ προκοπή.

Όσο κι αν μιλούμε περί αγάπης, ως την μεγάλη αρετή, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να την βάλουμε στην ζωή μας χωρίς φρόνημα ταπείνωσης και μετάνοιας.

Το «αγαπήσωμεν αλλήλους» που είπε ο Χριστός, προϋποθέτει πρώτον ότι ζούμε ταπεινά, έτοιμοι να σηκώσουμε τον σταυρό της αδικίας και της απαξίωσης και δεύτερον ότι έχουμε ζωντανή την μετάνοια στην ζωή μας, δηλαδή να είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο και θεάρεστο.

Οι άνθρωποι μένουνε εύκολα σε μερικούς λόγους του Χριστού. Τους πιπιλίζουν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πίσω από αυτούς του λόγους του Χριστού υπάρχει μία μυστική εσωτερική προσπάθεια του ανθρώπου να καλλιεργήσει κι άλλες αρετές.

Ακόμα και η αγάπη ως αρετή, για να γίνει τέλεια και θεάρεστη χρειάζεται να είναι ποτισμένη με την διάκριση.

Στην πνευματική ζωή όλα συνδέονται. Καμία αρετή από μόνη της δεν μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να τον εισαγάγει στην ενδοχώρα της Χάριτος.

Και φυσικά ακόμα κι αν έχουμε πολλές αρετές στην ζωή μας δεν μπορούν να καρποφορήσουν πνευματικά χωρίς την συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Άνθρωπος ενάρετος χωρίς Μυστηριακή ζωή, είναι ένας άνθρωπος καλός, όχι όμως άνθρωπος του Χριστού. Όλη η πνευματική μας προσπάθεια πηγή και στόχο έχει τον Χριστό. Εάν η προσπάθειά μας αυτονομηθεί από τον Χριστό τότε καταλήγουμε στην καλύτερη περίπτωση ανθρωπιστές.

Ο Χριστός είναι το παν, η σχέση μας μαζί Του. Χωρίς Αυτόν τίποτα δεν έχει αξία, όλα περιορίζονται μέσα στον χωροχρόνο μας. Μόνο με την ένωσή μας με τον Θεάνθρωπο, ο καθημερινός μας αγώνας ανοίγεται στην αιωνιότητα και από την φθορά περνά στην αφθαρσία.

Γι’ αυτό και το ζητούμενο στην πνευματική μας προσπάθεια δεν είναι να συνδεθούμε με ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά με τον Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό. Εάν αντιληφθούμε ότι συνδεόμαστε πιο πολύ με τον πνευματικό μας πατέρα ή με ένα μοναστήρι παρά με τον Χριστό τότε υπάρχει πρόβλημα. Εάν αντιληφθούμε ότι αυτοσκοπός μας έχει γίνει η νηστεία, οι καλές πράξεις, η σεμνότητα, αλλά είναι αποκομμένες από την παρουσία του Χριστού, τότε χρειάζεται να αναθεωρήσουμε την προσέγγισή μας.

Η ζωή μας έχει νόημα μόνο όταν είναι με τον Χριστό, για τον Χριστό. Τότε και μόνο τότε όλα παίρνουν νόημα βαθύ και αληθινό.

Γι’ αυτό στην Εκκλησία ερχόμαστε για να βρούμε τον Χριστό, τίποτα λιγότερο.

Αυτό μας προσφέρει η Εκκλησία, Χριστό.

Δεν ερχόμαστε στην Εκκλησία να βρούμε παρηγοριά και ειρήνη και ηρεμία.

Διότι τότε δημιουργείτε ο κίνδυνος να γίνει αυτοσκοπός μας να αποκτήσουμε την γαλήνη μας, να παρηγορηθούμε συναισθηματικά, να ειρηνεύσουμε επιφανειακά.

Εάν ζητούμε μόνο μία παρηγοριά γρήγορη, θα έρθει και θα φύγει. Εάν όμως ζητούμε τον Χριστό και έρθει στην ζωή μας, τότε θα γεννηθεί μέσα στην καρδιά μας μία σταθερή και γλυκιά παρηγοριά από την παρουσία Του που δεν μπορεί να μας την κλέψει κανείς.

Σκοπός μας είναι ο Χριστός. Εάν Τον βάλουμε στο κέντρο της ζωής μας, τότε και μέσα στον πόλεμο εμείς ζούμε ειρηνικά, ακόμα και μέσα στην φυλακή νιώθουμε ελεύθεροι, ακόμα και μέσα στις θλίψεις βιώνουμε την χαρά.

Έρχεται ο Χριστός και τα αλλάζει όλα. Και πλέον ο άνθρωπος δεν μένει σε συναισθήματα και εξωτερικά γεγονότα. Ο άνθρωπος φωτίζεται και πλέον κατανοεί τα ακατανόητα και πλέον κινείται σε αυτή την ζωή μέσα από το πρίσμα των εσχάτων του.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος