ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Καθημερινά καλούμαστε να εφαρμόζουμε το θέλημα του Θεού.

 

«Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολού­θη­σαν αὐτόν» (Ματθ. 4.22).

Tήν περασμένη Κυριακή ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἑόρτασε πάντας τούς Ἁγίους της. Ἑόρτασε τά ἀνά τούς αἰῶνες πι­στά καί εὐσεβῆ τέκνα της τά ὁποῖα ἔζησαν τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί ἔλαβαν τόν στέφανο τῆς δικαιο­σύ­νης. Οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶναι οἱ καρ­ποί τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία, τό ὁποῖο, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πε­ντη­­κοστῆς πού κατῆλθε, παραμέ­νει στήν Ἐκκλησία καί ἁγιάζει τούς πιστούς, γι᾽ αὐτό καί ἑορ­τά­ζονται τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.

Γιά νά μήν θεωρήσουμε ὅμως ὅτι ὁ κύκλος τῶν Ἁγίων ἔχει κλείσει καί ὅτι οἱ Ἅ­γιοι εἶναι μόνο ἱερές μορφές τοῦ παρελθόντος καί τῆς ἱστορίας, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἐπαναφέρει σή­μερα στήν ἀρχή τῆς δημό­σιας ζω­ῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ Χριστός κάλεσε, ὅ­πως ἀκούσαμε στό σημερινό εὐ­αγ­γε­λικό ἀνάγνω­σμα, τούς πρώτους μαθητές του κοντά του.

Τό σημαντικό ὅμως γιά μᾶς στό  εὐαγγελικό αὐτό ἀνάγνωσμα δέν εἶναι πῶς ὁ Χριστός καλεῖ τούς μαθητές του, ποιούς ἐπιλέγει νά καλέσει καί γιά ποιόν λόγο, ἀλλά εἶναι ἡ ἀνταπόκρισή τους στήν πρόσκληση τοῦ Χρι­στοῦ. Διότι ἡ ἀνταπόκριση αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ συνδέσμου τους μέ τόν Χρι­στό, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πο­ρείας τους κοντά του.

Ὁ Χριστός ἦταν σχεδόν ἄ­γνω­στος στούς πρώτους μα­θη­τές του. Μόνο κάποιοι ἀπό αὐτούς, πού εἶ­χαν μαθητεύσει κοντά στόν ἅγιο Ἰω­άν­νη τόν Πρόδρομο, εἶχαν ἀκού­­σει γι᾽αὐτόν, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἐμ­πόδισε, ὅταν ὁ Χριστός τούς πλη­σίασε καί τούς κάλεσε νά τόν ἀκο­λουθήσουν, νά ἐγκαταλεί­ψουν τά πάντα καί νά πορευθοῦν ὀπίσω του.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ἀντα­πό­κριση τῶν μαθητῶν στήν πρόσ­κλη­ση τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἀκολουθήσουν, ἐγκαταλείποντας πρό­σω­πα καί πράγματα ἀγαπητά, ἀπό τά ὁποῖα χιλιάδες ἄλλοι πολύ δύ­σκολα θά ἀποδεσμευόταν. Εἶναι καί ἡ ἀμεσότητα τῆς ἀνταποκρίσεως. Εἶναι αὐτό τό «εὐθέως», πού ἐπαναλαμ­βά­νει δύο φορές ὁ ἱερός εὐαγγε­λι­στής. Δέν σκέφτηκαν τήν πρόσ­κλη­­ση τοῦ Ἰησοῦ. Δέν ρώτησαν ποι­ός ἦταν, ποῦ θά πήγαιναν, τί θά ἔκαναν, πόσο καιρό θά διαρ­κοῦσε ἡ συμπόρευση μαζί του. Δέν ὑπολόγισαν τό κέρδος ἤ τή ζημία. Δέν μέτρησαν τίς συνέ­πειες πού θά εἶχε. Δέν τό συζή­τη­σαν οὔτε κἄν μέ αὐτούς πού ἐγ­κα­τέλειπαν. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ ἑτοιμότητά τους. Τόσο πολύ τούς εἶχε ἑλκύσει ἡ μορφή του, ὥστε δέν δίστασαν οὔτε γιά μιά στιγμή, ἀλλά «εὐθέως ἀφέντες ἅπαντα ἠ­κο­λούθησαν αὐτῷ», ἀποδεικνύο­ντας μέ τήν ἀπόφασή τους ὅτι ὁ Χριστός ἦταν ὁ μεγαλύτερος πλοῦ­­τος τῆς ζωῆς τους, ὁ πιό πο­λύ­τιμος θησαυρός τους, τό πιό ἀγαπημένο τους πρόσωπο, αὐτός κοντά στόν ὁποῖο θά εὕρισκαν τά πάντα καί δέν θά τούς ἔλειπε τί­ποτε.

«Εὐθέως ἀφέντες ἅπαντα ἠκο­λού­θησαν αὐτῷ».

Αὐτή ἡ ἑτοιμότητα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μήνυμα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώ­σμα­τος καί γιά μᾶς, ἀδελφοί μου. Γιατί αὐτή εἶναι πού μᾶς χρειά­ζε­ται στήν πνευματική μας ζωή. Αὐ­τή εἶναι πού περιμένει καί θέλει ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι γιά μᾶς ἕνας ἄγνωστος, ὅ­πως ἦταν γιά τούς μαθητές του, ὅταν τούς κάλεσε νά τόν ἀκο­λου­θήσουν. Ἐμεῖς ξέρουμε ποιός εἶναι καί ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσει, ἐάν τόν ἀκο­λουθήσουμε. Γι᾽αὐτό καί δέν ἔχου­με καμία δικαιολογία νά κα­θυ­στε­ροῦμε, ἀλλά θά πρέπει εὐθέως καί ἐμεῖς νά ἀνταποκρι­νό­μεθα στήν κλήση του.

Καί ὡς κλήση τοῦ Χριστοῦ δέν λο­­γίζεται μόνο ἡ πρόσκλησή του νά πιστεύσουμε καί νά γίνουμε μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος μέ­λη τῆς Ἐκκλησίας του· εἶναι ἡ καθημερινή κλήση του νά ἐφαρμόζουμε τό θέλημά του στή ζωή μας·

νά τό ἐφαρ­μό­ζουμε στά μι­κρά καί τά ἁπλά γε­γονότα καί ἐπιλογές τῆς ζωῆς·

νά τό ἐφαρ­μό­ζουμε ἀπομακρυνό­με­νοι ἀπό τήν ἁμαρτία καί τούς πει­ρασμούς της καί ἀποφεύγοντας τίς παγίδες τοῦ πειρασμοῦ στίς ὁποῖες ἐκτιθέμεθα, ὅταν καθυστεροῦμε·

νά τό ἐφαρμόζουμε χωρίς δεύ­τε­ρες σκέψεις καί ὑπολογισμούς·

νά τό ἐφαρμόζουμε «εὐθέως» καί ἐ­μεῖς, ὅπως οἱ μαθητές του, γιά νά εἴμαστε ὄχι μόνο στό ὄνομα μα­θη­τές του, ἀλλά πραγ­μα­τι­κοί καί γνή­σιοι μαθητές του, καί νά ἔχου­με τή χάρη του καί τήν εὐ­λογία του στή ζωή μας.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων