Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ: Στα δίκτυα της Θείας κλήσεως.

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα πληροφορηθήκαμε γιὰ τὴν γνωριμία τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς πρώτους μαθητές Του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν θαυμαστὴ ἁλιεία, τὴν ὁποία καὶ θὰ προσεγγίσουμε ἑρμηνευτικά.

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ σοῦ ζητᾷ κάποιος ἄγνωστος νὰ ῥίξῃς τὰ δίχτυα ξανὰ στὴ θάλασσα, ὅταν ὅλο τὸ βράδυ κοπίαζες νὰ πιάσεις ἔστω ἕνα ψάρι δίχως ἀποτέλεσμα καὶ σὲ βλέπει νὰ τὰ πλένῃς στὴν ἀκτή. Ἕνας ψαρὰς γνωρίζει καλὰ τοὺς κανόνες τοῦ νυκτερινοῦ ψαρέματος, γνωρίζει καλὰ αὐτὰ ποὺ συνιστοῦν τὴν τέχνη τῆς ἁλιείας καὶ τοὺς παράγονες ποὺ σχετίζονται μὲ αὐτήν, τὴν περίοδο τοῦ ψαρέματος, τὶς καιρικὲς συνθῆκες, τὴν πορεία καὶ τὴν ἔνταση τοῦ ἀνέμου, τὸ φεγγάρι, τὴν τοποθεσία μέσα στὴν θάλασσα, τὸ εἶδος τοῦ δολώματος, τὸ μέγεθος καὶ τὸ ὑλικὸ κατασκευῆς τῶν διχτύων.  

Ὁ Πέτρος μὲ τὸν ἀδελφό του Ἀνδρέα καὶ τοὺς συνεταίρους τους Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη γύρισαν τὰ ξημερώματα στὴν ἀκτὴ μετὰ ἀπὸ ἕνα κοπιαστικὸ καὶ ἀναποτελεσματικὸ ψάρεμα. Ἔπλεναν τὰ δίχτυα τους, ἀνυποψίαστοι γιὰ τὶς στιγμὲς ποὺ ἀκολούθησαν καὶ ἄλλαξαν ὅλη τους τὴν ζωή. Τρεῖς ἀπὸ τοὺς συνεργάτες γνώριζαν κάπως γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ἐπειδὴ ὑπῆρξαν μαθητὲς τοῦ Προδρόμου καὶ πιθανὸν νὰ εἶχαν πληροφορηθεῖ κάτι γι’ Αὐτόν. Ὁ Πέτρος ἴσως ἦταν ἀνενημέρωτος, ἀλλὰ ἡ εὐσέβεια, ἁπλότητα καὶ καλοσύνη του, ἴσως ἔγιναν ἀφορμὴ τῆς μετέπειτα μαθητείας του. Ἦρθε λοιπὸν ὁ Κύριος στὴν ἀκτή, ἀνέβηκε στὴ βάρκα τοῦ Πέτρου καὶ ἀπὸ ἐκεῖ δίδασκε τὰ πλήθη, ποὺ βρἰσκονταν ἐκεῖ, προφανῶς γιὰ νὰ ἀγοράσουν ἢ νὰ πουλήσουν τὰ ἁλιεύματα. Ὁ Χριστὸς τυπολογεῖ τὴν ἁλιεία τῶν ἀνθρώπων, ἀνεβαίνοντας στὴ βάρκα. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε μιλήσῃ ἀπὸ τὴν στεριά, ἀλλὰ ἡ συγκυρία ἔπρεπε νὰ σχετίζεται μὲ τὴν θαυμαστὴ ἁλιεία καὶ τὴν πρόταση νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν οἱ τέσσερεις συνέταιροι, γιὰ νὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Ἀφοῦ τελείωσε τὸ κήρυγμά Του, εἶπε στὸν Πέτρο νὰ ῥίξῃ καὶ πάλι τὰ δίχτυα του στὴ θάλασσα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἀπροσδόκητο. Τὰ δίχτυα κόντευαν νὰ σχιστοῦν ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν, ὥστε οἱ δύο ἀδελφοὶ ἀναγκάστηκαν νὰ καλέσουν σὲ βοήθεια καὶ τὸ δεύτερο πλοιάριο, τοῦ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννη. Ἡ ψυχὴ τοῦ Πέτρου ἀλλοιώνεται· ὁ ἁλιεὺς ἁλιεύεται· ὁ ΙΧΘΥΣ ψαρεύει τὸν ψαρᾶ στὰ δίχτυα τῆς θείας ἀγάπης Του καὶ τὸν σώζει.

Τὸ θαῦμα ποὺ γίνεται δὲν στοχεύει οὔτε στὴν κάλυψη τῶν βιοποριστικῶν ἀναγκῶν τῆς οἰκογενείας τοῦ Πέτρου καὶ τῶν συνεργατῶν του, οὔτε βεβαίως στὸν ἐντυπωσιασμό τους, ἀλλὰ σὲ αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ, δηλαδὴ στὴν θαυμαστὴ πρόταση νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Μέχρι τὴν στιγμὴ ἐκείνη ὅλη ἡ προσπάθειά τους ἦταν ἄκαρπη. Μὲ τὸν Χριστὸ ἡ ἁλιεία εἶχε ἀποτέλεσμα. Ὁ Χριστὸς ἐπιτελεῖ τὸ θαῦμα μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ἀποδείξῃ προκαταβολικῶς στοὺς πρώτους μαθητές Του ὅτι αὐτὸ ποὺ τοὺς λέγει στὴ συνέχεια, ὅτι δηλαδὴ θὰ τοὺς κάνῃ ἁλιεῖς ἀνθρώπων, δὲν εἶναι σχῆμα λόγου, ἀλλὰ μεγάλη καὶ σοβαρὴ ἀλήθεια, θαυμαστότερη καὶ ἀποτελεσματικότερη, ἐπιβεβαιωμένη ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια.

Ὁ Πέτρος ἐκλαμβάνει τὸ θαῦμα ὡς σημεῖο, ὡς σημάδι δηλαδὴ τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Συντετριμμένος, κυριευμένος ἀπὸ δέος, πέφτει στὰ γόνατα τοῦ Διδασκάλου καὶ Τοῦ λέγει: «Σὲ παρακαλῶ, Κύριε, πρέπει νὰ Σὲ ἐπιστρέψῳ στὴ στεριά, γιατὶ δὲν ἀξίζω λόγῳ τῆς ἁμαρτωλότητός μου νὰ εἶμαι μαζί Σου μέσα στὴν βάρκα μου». Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι γιὰ τὸν Πέτρο ἡ καθοριστικὴ καμπὴ τῆς ζωῆς του. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς ἡ σχέση μὲ τὸν Διδάσκαλο εἶναι σχέση παντοτινῆς ἀγάπης, σχέση ζωῆς.

Πόσο μακάριος ἦταν ὁ Πέτρος ποὺ ἐξελέγη ἀνάμεσα ἀπὸ τόσους ἀνθρώπους! Δὲν ἦταν τυχερός, διότι ἐν Χριστῷ τυχαιότητα δὲν ὑπάρχει. Τὰ πάντα, ὅσο τυχαῖα κι ἂν φαίνονται, ῥυθμίζονται ἀπὸ Ἐκεῖνον. Οἱ χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε τυχαῖα ἐντὸς Ἐκκλησίας. Κληθήκαμε ὀνομαστικὰ νὰ ἀποτελέσουμε μέλη τοῦ Παναγίου Σώματός Του, γιατὶ Ἐκεῖνος μὲ τὴν μυστικὴ φωνὴ τοῦ Παρακλήτου μᾶς πρότεινε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μαθητές Του, ἁλιεῖς τῆς ἁγιότητος, Ἀπόστολοι τῆς βιωματικῆς ἀληθείας.

Ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ δὲν ἔχει παθητικὴ ἔννοια. Ὁ παθητικὸς χριστιανὸς εἶναι καὶ χριστιανὸς τῶν παθῶν. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους δράσεις καὶ ἔργα ποὺ συνεργοῦν στὴν αὔξηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ἐνδεχομένως τὰ περιμένουμε ὅλα ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ἐπιτρόπους. Πολλοὶ ἐρωτοῦν «τί κάνει ἡ Ἐκκλησία;», ὄντες οἱ ἴδιοι μέλη της. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀπαγγέλουμε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, εἶναι Ἀποστολική. Καὶ τοῦτο ὄχι μόνον ἐπειδὴ στηρίχθηκε στοὺς Ἀποστόλους, οὔτε μόνον ἐπειδὴ ὑπάρχει ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες στοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ τὸ πλήρωμα, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, εἴμαστε καλεσμένοι στὸ ἀποστολικὸ ἔργο, τὴν διάδοση τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας μέσα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ βίωμα.

Πρέπει ὅλοι μας νὰ ἐνεργοποιηθοῦμε ἐντὸς Ἐκκλησίας, νὰ γίνουμε ἐνεργοὶ χριστιανοί, συνεργάτες τῆς θείας ἐνεργείας καὶ χάριτος. Ἔτσι θὰ βλέπουμε κι ἐμεῖς τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνον στὴν δική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν ζωὴ τῶν συνανθρώπων μας. 

π. Στυλιανός Μακρής