Υποδοχή ιερών λειψάνων του αγίου Νεκταρίου στη Νάουσα. ΦΩΤΟ(Εσπερινός-Θ.Λειτουργία)

Το Σάββατο 17 Μαΐου το απόγευμα μπροστά τον ιερό ναό αγίου Γεωργίου Νάουσας έγινε από τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, μεγάλη υποδοχή της δεξιάς χειρός του αγίου Νεκταρίου που μετέφερε από την ομώνυμη ιερά Μονή της Αίγινας ο Αρχιμ. Μητροφάνης Τουτζιαράκης.

Ακολούθησε πανηγυρικός εσπερινός κατά τον οποίο το θείο λόγο κήρυξε ο σεβασμιώτατος.

Την Κυριακή της Σαμαρείτιδος το πρωί ο σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Τα ιερά λείψανα του αγίου Νεκταρίου θα παραμείνουν μέχρι και την Παρασκευή 23 Μαΐου, ενώ καθημερινά θα τελείται θεία λειτουργία και το απόγευμα εσπερινός και παράκληση του αγίου Νεκταρίου.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό:

«Σηλυβρίας τόν γόνον καί Αἰγί­νης τόν ἔφορον, τόν ἐσχάτοις χρό­νοις φανέ­ντα ἀρετῆς φίλον γνή­σιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πι­στοί», μᾶς προτρέπει, ἀδελ­φοί μου, ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος.

Καί αὐτή τήν τιμή πού ἀνή­κει στούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ, πού ἀνή­κει σέ ὅλους ἐκείνους τούς ὁσίους ἄν­δρες τούς ὁποίους τίμησε καί δόξασε ὁ Θεός μέ τή χά­ρη του, ἀπο­δίδουμε καί ἐμεῖς σήμερα στόν  προσφιλῆ καί θαυ­μα­τουργό ἅγιο Νεκτάριο, τοῦ ὁποίου τό ἱερό καί θαυματουργό λείψανο ὑποδεχθή­καμε πρίν ἀπό λίγο στόν στήν πό­λη τῆς Ναούσης καί στόν ἱερό μας ναό.

Μεγάλη ἡ τιμή καί ἀκόμη μεγα­λύ­τερη εὐλογία πού ἀπολαμβά­-νου­με σήμερα, ἔχοντας τόν θαυ­ματουργό ἅγιο ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἔχοντας τμῆμα τοῦ ἱεροῦ του λει­ψάνου γιά νά τό ἀσπασθοῦμε καί νά προ­σκυ­­νήσουμε, ἔχοντας τμῆ­μα ἀπό τό χέρι τοῦ ἁγί­ου, γιά νά μᾶς εὐλο­γήσει καί νά μᾶς μετα­δώσει τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποί­ας ὁ ἴδιος εἶναι μέτοχος.

Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ἡμέρα μεγά­λης εὐλογίας. Γι᾽ αὐτό καί εἴμαστε ὅλοι εὐγνώ­μο­νες πρός τόν Σεβασμι­ώ­τατο Μητρο­πολίτη Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγί­νης πού συγκατένευσε στήν πα­ρά­κλη­σή μας καί ἔδωσε τήν εὐ­λογία του γιά νά μετα­φερ­θεῖ τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στήν Ἱερά Μητρόπολή μας καί στήν πόλη μας.

Ἀδελφοί μου, στήν ἱστο­ρία τοῦ κόσμου οἱ ἄνθρω­ποι προσέτρεχαν κατά και­ρούς σέ ἀνθρώπους, σέ συ­στή­ματα, σέ ἀντικείμενα, σέ ἰδεο­λογίες, σέ πράγματα καί πρό­σωπα προκειμένου νά ἀκουμπή­σουν καί νά αἰσθανθοῦν ἀσφά­λεια.

Ὅλα αὐτά ὅμως ἀποδεί­χθη­καν ἀδύναμα νά στηρί­ξουν τόν ἄν­θρωπο, ὅλα αὐ­τά ἀποδείχθηκαν ἀνί­κανα νά τόν βοηθήσουν καί νά τοῦ δώσουν τήν ἐλπίδα καί τήν παρηγορία πού ἀναζη­τοῦ­σε. Ὅλα αὐτά χάθηκαν καί ἐξαφανίσθηκαν ἀφήνο­ντας μετέωρους καί ἀβοή­θητους τούς ἀνθρώπους πού τά ἐμπιστεύθηκαν.

Καί ἡ ἱστορία ἐπαναλαμ­βά­νεται αἰῶνες τώρα, ἐπα­να­λαμβάνεται καί στίς ἡμέ­ρες μας, χωρίς πολλές φο­ρές οἱ ἄνθρωποι νά κατα­νοοῦμε τί συμβαίνει. Ὡς ἀντίβαρο σέ ὅλα αὐτά πού παρασύρουν τούς ἀν­θρώ­πους καί τούς δημιουρ­γοῦν μάταιες ἐλπίδες ἡ Ἐκ­κλησία μας πρόβαλε καί προ­βάλλει πάντοτε τούς ἁγίους της· πρόβαλε καί προ­βάλλει πάντοτε τά ἱερά καί τίμια λείψανα τῶν μαρ­τύρων καί τῶν ὁσίων της πού ἁγιάσθηκαν ἀπό τόν Θεό καί πού ἀποτελοῦν τούς ἄφθαρτους θη­σαυ­­ρούς τῆς θείας χάριτος, πού ἀπο­τελοῦν τήν ἀπόδειξη τῆς δυ­νάμεως ἀλλά καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Καί μία τέτοια ἀπόδειξη μᾶς πα­­-ρέχει, ἀδελφοί μου, καί τό ἱερό καί θαυμα­τουρ­γό λείψανο τοῦ ἁγίου Νε­κταρίου, ἑνός ἀπό τούς με­γαλύ­τερους καί προσφιλε­στέ­ρους συγ­χρόνους ἁγίους τῆς Ἐκ­κλησίας μας.

Ποιός ἦταν ὁ ἅγιος Νε­κτά­ριος; Ἕνας ταπεινός καί ἀκά­ματος ἐρ­γάτης τοῦ ἀμπε­λῶνος τοῦ Κυρίου, ἕνας ὅσιος ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος ὅμως καί συκο­φα­ντήθηκε καί κα­τηγορήθηκε καί ἐκδιώχθηκε καί παρα­με­ρίσθηκε, ἀλλά ὑπέμεινε ἀδια­μαρτύρητα τήν ἀδικία καί τήν κακία τῶν ἀνθρώ­πων, αὐξάνο­ντας μέ αὐτόν τόν τρόπο μέσα του τήν ἀρε­τή καί τήν ἁγιότητα.

Καί ὁ Θεός τόν ἀνύψωνε, τόν χαρίτωσε καί τόν ἀνέ­δειξε θαυ­μα­τουργό καί ἐν ζωῇ καί μετά θάνα­τον καί τόν χάρισε στήν Ἐκκλησία του καί στόν κόσμο ὡς ἰα­τρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σω­μάτων τῶν προσ­τρε­χό­ντων πρός αὐτόν, ὡς κα­­τα­φύγιο καί στήριγμα ὅσων ἔχουν ἀνάγκη τή χάρη καί τήν παρη­γορία του.

Τόν χαρίτωσε καί τόν ἀνέδειξε γιά νά ὑπενθυμίζει καί σέ μᾶς τόν δρόμο πρός τήν ἁγιότητα τόν ὁποῖο καλούμεθα νά βαδίσουμε καί σύγχρονος τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά μπορέσουμε νά ἀντα­ποκριθοῦμε στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν πού βάδισε καί ὁ ἅγιος Νεκτάριος.

Πρός αὐτόν, ἀδελφοί μου, τόν προσφιλῆ καί φιλάν­θρω­πο καί θαυματουργό ἅ­γιό μας, τόν ἅγιο Νε­κτά­ριο, ἄς προστρέξουμε καί ἐμεῖς, γιά νά λάβουμε τήν εὐλο­γία τοῦ ἱεροῦ του λει­ψά­νου, γιά νά λάβουμε τή χά­ρη καί τήν ἴαση πού ἀνα­ζη­τοῦμε· καί ἄς τόν παρακα­λέ­-σουμε νά καθοδηγεῖ καί ἐμᾶς στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῆς αἰω­νίου ζωῆς πού καί ἐκεῖνος ἀπο­λαμβάνει

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στη θεία Λειττουργία:

«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».

Λίγες εἶναι οἱ ἐκτενεῖς συνομιλίες τοῦ Χριστοῦ κατά τή διάρκεια τοῦ δημοσίου βίου του πού καταγράφουν τά ἱερά εὐαγγέλια. Οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές σημειώνουν συνήθως κάποιους σύντομους διαλόγους τοῦ Χριστοῦ μέ πρόσωπα πού τόν πλησιάζουν ζητῶντας τή θεραπεία καί τήν ἴαση ἀπό κάποια ἀσθένεια πού τούς ταλαιπωρεῖ ἤ μέ τούς μαθητές του. Ὅμως ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς παραδίδει μία συνομιλία μέ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ὁ Χριστός συνομιλεῖ μέ μία γυναίκα, παρότι τήν ἐποχή του οἱ γυναῖκες δέν εἶχαν δημόσια παρουσία καί λόγο, ἀποδεικνύοντας γιά μία ἀκόμη φορά ἔμπρακτα ὅτι δέν κάνει διακρίσεις μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

Συνομιλεῖ μέ μία Σαμαρείτιδα, παρότι «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», καταδικάζοντας διακρίσεις πού εἰσήγαγαν ἄνθρωποι, κατηγοριοποιῶντας τούς συνανθρώπους του. Συνομιλεῖ μέ τή Σαμαρείτιδα, καί ἡ συζήτηση δέν εἶναι μία ἁπλῆ ἀλλά μία βαθύτατα θεολογική συζήτηση.

«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀπαντᾶ ὁ Χριστός στή Σαμαρείτιδα, ὅταν ἐκείνη προσπαθεῖ νά μάθει ποιός εἶναι ὁ πραγματικός τόπος λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀληθινή λατρεία τοῦ Θεοῦ δέν συνδέεται οὔτε μέ τόν τόπο οὔτε μέ τόν χρόνο, γιατί δέν ἀναφέρεται σέ ἕνα Θεό ὑλικό καί πεπερασμένο, ἀλλά στόν ἄχρονο καί ἀπερίγραπτο Θεό. Καί ἄν ὁ Θεός εἰσέρχεται σέ ἀνθρώπινα σχήματα, τό κάνει ἀπό συγκατάβαση πρός τήν ἀδυναμία τοῦ πλάσματός του νά συλλάβει τό ἀπερινόητο τῆς ὑπάρξεώς του· τό κάνει γιά νά μπορέσει νά τόν προσεγγίσει καί νά τόν αἰσθανθεῖ δίπλα του, χωρίς αὐτό βεβαίως νά ἀναιρεῖ κάτι ἀπό τήν πνευματική φύση καί τήν ἄυλη ὑπόστασή του.

Καί μπορεῖ ὁ Θεός νά συγκαταβαίνει στήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν θά πρέπει νά ἀποδίδει τή λατρεία του στόν Θεό μέ ὑλικά μόνο σχήματα, ἀλλά «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», νά τόν λατρεύει δηλαδή μέ  τή ψυχή καί τό πνεῦμα, τά ὁποῖα Ἐκεῖνος τοῦ χάρισε καί μέ τά ὁποῖα καλεῖται νά φθάσει ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν».

Ὁ ἄνθρωπος ἐκφράζει μέ τό σῶμα τή λατρεία του στόν Θεό, καί γιατί αὐτό εἶναι τό μέσο ἐκφράσεως πού διαθέτει ἀλλά καί γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό καί τό σῶμα λαμβάνει τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἁγιάζεται μαζί μέ τό πνεῦμα καί τήν ψυχή του.

Ἡ πραγματικότης αὐτή ἐπιβεβαιώνεται διά τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Λατρεύουν τόν Θεό «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί ἁγιάζονται διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο στήν ψυχή ἀλλά καί στό σῶμα. Καί αὐτή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού ἁγιάζει τούς ἁγίους, παραμένει ἐνεργή καί μετά τήν κοίμησή τους, ὡς ἐξαιρετική δωρεά καί τιμή τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητός τους καί τῆς εὐαρεσκείας τοῦ Θεοῦ πρός αὐτούς. Παρεμένει ἐνεργή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί μετά τήν κοίμηση τῶν ἁγίων του στά ἱερά λείψανά τους, διότι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται οὔτε ἐπηρεάζεται ἀπό τή ζωή καί τόν θάνατο. Παραμένει ἐνεργή γιά νά μεταδίδεται διά αὐτῶν καί στούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν καί λατρεύουν τόν Θεό «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

Αὐτό συμβαίνει, ἀδελφοί μου, καί μέ τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ἀρχιεπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦ, τμῆμα τοῦ ὁποίου ὑποδεχθήκαμε κατά τή χθεσινή ἑσπέρα. Διῆλθε τή ζωή του ὁ ἅγιος Νεκτάριος διά πολλῶν ἀγώνων καί θλίψεων, ἀλλά πάντοτε μέσα στήν ἀγάπη καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί δι᾽ αὐτῶν καθαρίσθηκε καί ἐξαγνίσθηκε ἡ ψυχή του «ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ», καί τό σῶμα του ἀναδείχθηκε εἰς ναόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο καί ἁγίασε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή του. Ἔτσι ἔλαβε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἐπιτελεῖ ἀναρίθμητα θαύματα θεραπεύοντας πάσχοντες καί ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους, καί μετά τή μακαρία κοίμησή του τό ἱερό του σκῆνος ἀναδείχθηκε ἀκένωτος πηγή ἰάσεων γιά τούς προσερχομένους καί αἰτοῦντας τήν ἀρωγή καί τή βοήθειά του. Ἀπεδείχθη θησαυρός ἀνεξάντλητος τῆς θείας χάριτος, τήν ὁποία καλούμεθα καί ἐμεῖς νά ἀρυσθοῦμε προσκυνῶντας καί ἀσπαζόμενοι τό χαριτόβρυτο λείψανό του.

Ἀδελφοί μου, ἡ εὐλογία τῆς παρουσίας τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στήν πόλη μας καί τό ἱερό αὐτό ναό ἄς γίνει καί γιά μᾶς μία εὐκαιρία λατρείας τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀλήθεια», ὅπως ἔγινε καί γιά τή Σαμαρείτιδα γυναίκα ἡ συνάντησή της μέ τόν Χριστό, ὥστε νά ἁγιασθοῦμε καί ἐμεῖς καί νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς οὐρανίου μακαριότητός του.