Κυριακή του Τυφλού:Σπουδαίο πράγμα το φως, σπουδαιότερο όμως το φως της σαρκωμένης Αλήθειας!

  Ἦταν τυφλὸς ἐκ γενετὴς καὶ ἡ μόνη ἐργασία ποὺ μποροῦσε νὰ κάνῃ, γιὰ νὰ βγάζῃ τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ἦταν ἡ ἐπαιτεία. Δὲν ὑπῆρχαν ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὑπηρεσίες μέριμνας καὶ φορεῖς ἐπαγγελματικῆς ἀποκατάστασης ἀτόμων μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες. Εἰδικὰ στὸν χῶρο τοῦ ἰουδαϊσμοῦ μιὰ τέτοια ἀσθένεια θεωρεῖτο κατάρα ἀπὸ τὸν Θεό, τιμωρία γιὰ πλῆθος ἁμαρτιῶν τοῦ ἰδίου ἢ τῶν γονέων του. Γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀπετέλεσε ἀφορμὴ νὰ φανερωθῇ ἡ θεϊκὴ δύναμή Του.

Τὸ πιό συγκινητικὸ τμῆμα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ἐκεῖνο, στὸ ὁποῖο ὁ πρώην τυφλὸς διδάσκει τοὺς φαρισαίους. Τοῦ συνέβη αὐτὸ ποὺ ψάλλουμε στὴν δοξολογία, «ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς», ἀφοῦ διὰ τῆς ἐπελεύσεως τοῦ ἐξωτέρου φωτὸς στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ ἔλαμψε καὶ τὸ ἐσώτερον. Φωτίστηκε διπλᾶ, στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Ἀλλὰ τί νὰ τὸ κάνῃς τὸ αἰσθητὸ φῶς, ἂν δὲν ἀναγνωρίσῃς Αὐτὸν ποὺ προσφέρει καὶ τὸ ὑπὲρ αἴσθησιν; ὅταν ἀπὸ τὸ σκότος τὸ ἐσώτερον-Θεὸς φυλάξοι-ὁδεύῃς πρὸς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον; Ἂς ἔχῃς καὶ χίλια μάτια· ἄχρηστα εἶναι, ὅταν ἡ ψυχή σου δὲν βλέπῃ τὴν ἀλήθεια. Κάποτε τὰ σωματικὰ μάτια θὰ γίνουν χῶμα· ἡ ψυχή μας ὅμως, ἀδελφοί μου, εἶναι αἰώνια. Ἔβλεπαν οἱ φαρισαῖοι, ἀλλὰ τί κέρδισαν; Δὲν ἔβλεπε ὁ τυφλός, ἀλλὰ τί ἔχασε;

Θὰ μπορούσαμε ἀσφαλῶς νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὁ πρώην τυφλὸς κέρδισε κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ φῶς του. Διεῖδε στὴν θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν του ἕνα ἄλλο φῶς, ἕνα μυστικὸ φῶς, ποὺ δὲν εἶχαν τὴν δύναμη νὰ ἐννοήσουν οἱ φαρισαῖοι. Καὶ τοὺς ἔβαλε, ὅπως λέμε, τὰ γυαλιά! Μὲ παῤῥησία κήρυξε τὴν θεϊκὴ ἀποστολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰσέπραξε ἀπὸ τοὺς πορωμένους τὸν χλευασμό. Αὐτὴ ἦταν ἡ δεύτερη ὁμολογία. Ἡ πρώτη ὁμολογία τότε ποιά ἦταν; Θὰ σᾶς πῶ σὲ λίγο. Ἡ τρίτη ὁμολογία ἔγινε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ὅταν Τὸν προσκύνησε, ἀφοῦ ἔμαθε ἀπὸ Ἐκεῖνον πὼς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Σχολεῖο δὲν πῆγε, γράμματα ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν μποροῦσε νὰ μάθῃ, καὶ ὡς διδάσκαλος ὁμίλησε. Ἅπλωνε τὸ χέρι καὶ ζητιάνευε τὸ πρίν, πλάτυνε τὸ στόμα καὶ μοίραζε ἀφειδῶς μετὰ τὴν ἀλήθεια. Σχήματα καὶ χρώματα τοῦ κόσμου ἐκείνη τὴν ὥρα ἄρχισε νὰ βλέπῃ μὲ τὰ μάτια καὶ τὸν ἀσχημάτιστο ἔνιωσε μὲ τὴν καρδιά. Γιατὶ ἦταν σίγουρος πὼς τὸ θαῦμα ἔγινε μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. «Ποῦ ἀκούστηκε ποτὲ ἄνθρωπος νὰ ἀνοίξῃ μάτια τυφλοῦ ἐκ γενετῆς; Ἂν δὲν ἦταν ἐκ Θεοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε Αὐτὸς ποὺ μὲ θεράπευσε νὰ κάνῃ τίποτα». Λόγια γεμάτα σοφία καὶ βεβαιότητα, μὲ θάῤῥος εἰπωμένα ἀπέναντι στὶς ἀπειλὲς καὶ τὴν ψυχολογικὴ βία τῶν φαρισαίων.

Ἡ πρώτη λοιπὸν ὁμολογία ἦταν τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος τοῦ ἄλειψε τὰ μάτια μὲ τὸν πηλὸ ποὺ ἔφτιαξε μὲ χῶμα καὶ σάλιο Του καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάῃ νὰ πλυθῇ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Θὰ μποροῦσε ἕνα λόγο νὰ πῇ καὶ νὰ εἶχε θεραπευθεῖ. Ὅμως ἀφήνει τὸ θαῦμα νὰ τὸ ὁλοκληρώσῃ ὁ τυφλός. Θὰ μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ μὴν πήγαινε, νὰ μὴν πίστευε, ἀφοῦ ἤξερε πὼς «ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγενημένου». Σταδιακὰ ἐν πρώτοις ὡς ἐμπιστοσύνη, ἕπειτα ὡς ἀκλόνητη πίστη καὶ τελικῶς ὡς γνώση, ὁμολογεῖ ὅτι ἡ παρέμβαση στὰ μάτια του προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό.

Διδακτικὸς εἶναι καὶ ὁ τρόπος τῆς σημερινῆς θεραπείας. Ἔφτυσε ὁ Χριστὸς καὶ ἔδειξε ὅτι ἡ θεία χάρις ἐκπορεύεται «ἐκ τοῦ στόματος Αὑτοῦ». Ἡ κολυμβήθρα ἦταν κοντά, νερὸ ὑπῆρχε, ἀλλὰ δὲν τὸ χρησιμοποίησε, γιὰ νὰ φτιάξῃ τὸν πηλό. Θέλησε νὰ δώσῃ κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό Του. Ὅπως στὴ δημιουργία ἐνεφύσησε στὸν χωματένιο ἄνθρωπο, δίνοντάς του ψυχὴ ζῶσα, ἔτσι καὶ στὴν ἀναδημιουργία τῶν ἀνενεργῶν ὀφθαλμῶν ἔφτυσε χαμαί, ἔπλασε μὲ τὰ χέρια Του τὸν πηλὸ καὶ τοὺς ἐπέχρισε ὁ ἴδιος.

Σπουδαῖο πρᾶγμα τὸ φῶς, ἀδελφοί μου· σπουδαιότερο ὅμως τὸ φῶς τῆς γνώσεως τῆς σαρκωμένης ἀλήθειας. Τὸ πρῶτο συντονίζει τὴν ἐν τῷ κόσμῳ δράση μας, τὸ δεύτερο ἀνοίγει τὴν ὑπερκόσμιο πύλη τῆς σωτηρίας μας. Ἂν ἐθελοτυφλοῦμε καὶ δὲν διαβλέπουμε μέσα στὰ ὁρατὰ ἢ ἀκόμη καὶ στὰ ἀόρατα τὴν αἰτία τῆς ὕπαρξής τους, ἂν δὲν βλέπουμε πίσω ἀπὸ τὰ ὄντα τὸν λόγο τῶν ὄντων καὶ πέρα ἀπ’ αὐτὸν τὸν Θεὸ Λόγο, τότε ζοῦμε στὸ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ ἀλίμονό μας!

Ἄς ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας, γιὰ νὰ δοῦμε ποιός εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ποὺ φωτίζει καὶ ἁγιάζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. 

π.Στυλιανός Μακρής