Η Ανάληψη του Χριστού και η ανάληψη του χριστιανού.

Τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος ὡδήγησε τοὺς μαθητές Του στὴ Βηθανία. Σήκωσε τὰ χέρια Του καὶ τοὺς εὐλόγησε. Καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε, ἀποχωρίστηκε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀνελήφθη στὸν οὐρανό, ὁλοκληρώνοντας τὸ ἐπὶ γῆς ἔργο Του. Κατάπληκτα τὰ ἀγγελικὰ τάγματα, κραυγάζουν «Ἄρατε πύλας», δοξολογοῦν τὸν Θεό, τὸν Βασιλέα τῆς Δόξης, τὸν «κραταιὸν καὶ δυνατὸν», τὸν «ἰσχυρὸν ἐν πολέμοις», καθὼς Τὸν βλέπουν ὡς ἄνθρωπο νὰ εἰσοδεύῃ στὸν οὐρανό.

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἑορτή, γιατὶ ἡ προσωπική μας ἀνάληψη εἶναι ὁ τελικός μας σκοπός. Ἡ ἀνθρωπότητα ἀνελήφθη στὸ πρόσωπο τοῦ ἀναληφθέντος Χριστοῦ, ὅμως αὐτὸ δὲν κατατάσσει αὐτομάτως τὸν κάθε ἄνθρωπο στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Μὲ τὴν Ἀνάληψή Του ὁ Χριστὸς καθίζει τὴν φύση μας στὴν πιό τιμητικὴ θέση. Ὅσο εἴμαστε ἐνωμένοι μαζί Του, ἀπολαμβάνουμε ὅσα ἀποῤῥέουν ἀπὸ τὴν τιμὴ ποὺ ἕκανε ὁ Θεὸς Πατὴρ στὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Θεοῦ Υἱοῦ Του.

Λέγει ὁ Κύριος: «Πάντα Μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός Μου», δηλαδὴ ἡ ἐξουσία τοῦ σύμπαντος κόσμου παρεδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Θεάνθρωπο. Βέβαια δὲν εἶναι οἱ φύσεις ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἐξαιτίας ὅμως τὶς ὑποστατικῆς ἑνώσεώς τους στὸ ἕνα πρόσωπό Του, τιμᾶται καὶ τὸ ἀνθρώπινο εἶδος. Εἶναι σὰν νὰ δίνῃ ὁ διευθυντὴς ἑνὸς ἐπιχειρηματικοῦ κολοσσοῦ τὴν θέση του σὲ ἕνα ἐργάτη, ποὺ εἶναι καὶ γιός του, μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ παραμείνῃ καὶ ἐργάτης, ὅσο εἶναι καὶ διευθυντής. Δὲν σημαίνει ὅμως αὐτὸ πὼς ὅλοι οἱ ἐργάτες γίνονται διευθυντές· ἕνας εἶναι ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων, ὁ Χριστός. Ἀλλὰ ὅσοι θὰ εἶναι κοντά Του στὴ Βασιλεία Του θὰ συμβασιλεύσουν μαζί Του.

Μετὰ τὴν γενικὴ ἀνάσταση θὰ ἀκολουθήσῃ καὶ ἡ γενικὴ ἀνάληψη ὅσων θὰ ἔχουν σωθεῖ. Ἐνῷ δηλαδὴ ὅλοι θὰ ἀναστηθοῦν ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἄνθρωπο, δὲν θὰ ἀναληφθοῦν ὅλοι. Μᾶς λέγει στὴν πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του ὁ ἱδρυτὴς τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας ὅτι «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα». Αὐτὴ ἡ ἁρπαγή, ἡ ἀνάληψη στὸν οὐρανὸ τῶν πιστῶν ποὺ θὰ σωθοῦν, θὰ ἔχῃ συνέχεια τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου παράστασή τους μὲ τὴν τελικὴ κρίση. Ἐνῷ ἡ ἀνάσταση τῶν πάντων ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνάληψη καὶ ἡ ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ παράσταση ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν προαίρεση. Ὅλοι θὰ ἀναστηθοῦν κι ἂς μὴν τὸ θέλουν, ἀλλὰ δὲν θὰ σωθοῦν ὅσοι δὲν θέλουν. 

Νὰ ῥωτήσω λοιπὸν κάτι· «Ἐμεῖς θέλουμε νὰ σωθοῦμε;». Θὰ μοῦ πῆτε σίγουρα ὅλοι «ναί, θέλουμε». Νὰ ξαναρωτήσω ὅμως· «Ὅταν λέγῃ ὁ Κύριος ὅτι ‘οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰ μὴ ὀ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς’ καὶ μάλιστα ὁ εἰς ᾅδην καταβάς, ὅταν δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἀνελήφθη, ἐπειδὴ ἑκουσίως κατέβηκε διὰ τοῦ Σταυροῦ μέχρι τὸν ᾅδη, τί θὰ πρέπῃ νὰ κάνουμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ ἀναληφθοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε στὰ δεξιά Του;». «Δὲν ξέρουμε», θὰ μοῦ πῆτε κάποιοι. Νὰ σᾶς πῶ ἐγὼ λοιπόν, ἀδελφοί μου, τὴν ἀπάντηση. Γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε στὸν οὐρανό, πρέπει πρῶτα νὰ κατέλθουμε διὰ τοῦ προσωπικοῦ μας Σταυροῦ τῆς μετανοίας στὸν ᾅδη τῆς ἐγωπαθείας μας καί, ἀφοῦ ἀναστήσουμε τὸν καινούριο ἑαυτό μας, νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν δρόμο τῆς ἀνόδου, ἰχνεύοντες τὸν Κύριό μας. 

 Ὅλα αὐτά, ἀδελφοί μου, μποροῦμε νὰ τὰ ἐπιτύχουμε μέσα στὴν πνευματικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴν ἄσκηση, τὴν μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν θεία Κονωνία. Διότι ἡ ἄσκηση καὶ ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα σωτήριο σταύρωμα, ἡ δὲ ἐξομολόγηση καὶ ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ἀνάληψη τῆς ὑπάρξεώς μας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέσα στὴ θεία λειτουργία, μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὸν Χριστό· ὄχι ἕξω ἀπ’ αὐτήν. Γι’ αὐτὸ ἂς ζοῦμε μυστηριακά, πνευματικά, γιὰ νὰ δρομολογήσουμε τὴν σωτηρία μας.

π. Στυλιανός Μακρής