Εορτάστηκε η μνήμη του Προφήτη Ηλία σε παρεκκλήσια και ενοριακούς ναούς.

Κατά το διήμερο 19 και 20 Ιουλίου εορτάστηκε η μνήμη του Προφήτου Ηλία. Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων το εσπέρας χοροστάτησε στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Προφήτη Ηλία στο Ξηρολίβαδο, ενώ την κυριώνημη ημέρα λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Ζερβοχωρίου.

Η ομλία του σεβασμιωτάτου κατά τη θεία λειτουργία.

«Ἰδού μακαρίζομεν τούς ὑπομένοντας· τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκού­σατε καί τό τέλος Κυ­ρίου οἴδατε».

Τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλη­σία μας, ἀδελφοί μου, τόν προφήτη Ἠλία, μία ἀπό τίς σημαντικό­τε­ρες μορφές ὄχι μόνο τῆς Πα­λαιᾶς ἀλλά καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Διότι ὁ προφήτης Ἠλίας, πα­ρότι ἔζησε δέκα σχε­δόν αἰῶνες πρίν ἀπό τήν ἔ­λευση τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ πα­ρουσία του εἶναι ἐμ­φανής καί στήν Καινή Διαθήκη, μέ κυ­ρι­ό­τερη στιγμή αὐτή τῆς Με­τα­μορφώσεως τοῦ Κυ­ρίου στό ὄρος Θαβώρ.

Καί καθώς ὁ Χριστός δήλωσε κατηγορημα­τι­κά ὅτι δέν ἦλθε γιά νά καταλύσει τούς νόμους καί τούς προφῆτες, ἀλ­λά γιά νά τούς συμ­πλη­ρώσει, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί προ­βάλ­λει τούς προφῆτες, ὡς πρό­τυπα μα­κροθυμίας καί ὑπο­­μο­νῆς, ὅπως ἀκού­σαμε πρό ὀλίγου στό ἀπο­στο­λικό ἀνάγνω­σμα ἀπό τήν ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφο­θέου.

Καί ἕνα τέτοιο παρά­δειγμα ὑπομονῆς μᾶς δί­δει μέ τή ζωή του καί ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε τούς διωγμούς τοῦ ἀσεβοῦς βασιλέως Ἀχαάβ καί τῆς συζύγου του, λόγω τῆς πίστεώς του στόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά καί τήν τριετῆ ἀπόλυτη μό­νω­ση σέ μία σπηλιά στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδά­νη κατά τήν περίοδο τῆς ξηρασίας τοῦ Ἰσρα­ήλ.

Μπορεῖ ὅμως κάποιος νά διερωτηθεῖ ἄν εἶναι τόσο σπουδαία ἀρετή ἡ ὑπακοή, ὥστε νά ἀξίζει νά προ­βάλ­λεται καί νά ἐγ­κω­μιάζεται ὁ προ­­φή­της Ἠλίας γι᾽ αὐτήν καί ὄχι γιά κάποια ἄλ­λη ἀρε­­τή, ἀπό αὐτές πού ἐμεῖς θεωροῦμε σπου­­δαῖες.

Καί μπορεῖ, ἀδελφοί μου, ἡ ἀπορία νά εἶναι δι­καιολογημένη, ἡ ἀ­πά­ν­τηση ὅμως εἶναι ἁπλῆ καί σαφής. Ἡ ὑπομονή εἶναι ὄντως μεγάλη καί σπουδαία ἀρετή, γιατί προϋπο­θέ­τει καί ἄλλες ἀρετές. Προϋποθέτει τήν ταπείνωση, προϋ­πο­­­θέτει τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα στόν Θεό, προϋποθέτει τήν πραό­τητα καί τή μακρο­θυ­μία, προϋποθέτει τήν ἀγάπη. Ὁ ἐγωιστής δέν μπορεῖ νά ὑπομείνει τό πα­ραμικρό, γιατί πι­στεύει ὅτι ἀδικεῖται, ὅτι ὑποτιμᾶται, ὅτι αὐτό πού τοῦ συμβαίνει δέν ταιριάζει μέ τή δῆθεν ἀξία τῆς προσωπικό­τη­τός του. Ὅποιος δέν ἔχει πίστη καί ἐλπίδα στόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ὑπομέ­νει, γιατί δέν βρί­σκει λό­γο γιά τόν ὁποῖο πρέ­πει νά ὑπομένει, για­­τί δέν μπορεῖ νά κα­τα­­νοή­σει ὅτι τά πάντα στή ζωή μας εἶναι μέσα στό σχέ­διο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, καί ὅτι αὐ­τά πού μᾶς φαίνο­ν­ται δυ­σά­ρεστα ἤ ἐπώδυ­να ἤ λυπηρά, μπορεῖ νά εἶ­ναι αἰτία μεγάλης πνευ­ματικῆς ὠφελείας. Ὅποιος δέν εἶναι πρᾶ­ος, ἐκνευρίζεται καί ὀρ­­­­­γίζεται μέ τήν πρώτη δυσκολία, ἀντιδρᾶ καί δέν θέλει νά περιμένει, ὅπως καί ἐκεῖνος πού δέν ἔχει ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους ὀρ­γί­ζε­­ται ἐναντίον τους γιά ὅποιο πρόβλημα προκύ­ψει καί τούς θεωρεῖ ὑπεύθυνους.

Ἀντίθετα, ὅποιος ὑπο­μένει στίς δυσκο­λίες καί τίς ἀντιξοότητες πού συναντᾶ, ἔχει, ἀ­δελ­φοί μου, διπλό ὄ­φε­λος: ἀφενός ἀσκεῖ­ται σέ ὅλες τίς ἀρετές πού προ­­ανέφερα καί προ­ά­γε­ται πνευματικά καί ἀφετέρου λαμβάνει ἀπό τόν Θεό καί τόν μισθό τῆς ὑπομονῆς του πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Διότι ἡ σωτηρία δέν εἶ­­­ναι κάτι πού ἐπιτυγ­χά­νεται ἀπό τή μία ἡ­μέ­ρα στήν ἄλλη, δέν εἶ­ναι κάτι πού μπορεῖ νά τό κα­τακτήσει ὁ ἄν­θρω­πος χωρίς προσ­πά­θεια καί κόπο. Ἡ σω­τη­ρία τῆς ψυ­χῆς μας, ἀλ­λά καί αὐτή ἀκόμη ἡ καθημε­ρι­νότητά μας ἀπαιτεῖ διαρκῆ προσπά­θεια καί ἀγώνα· καί προ­σπάθεια καί ἀγώνας χωρίς ὑπο­μονή δέν ὑπάρ­χει, διότι διαφορε­τικά σύν­τομα ὁ ἄνθρωπος τόν ἐγ­κα­τα­λείπει χωρίς νά φθά­σει στό τέ­λος καί νά ἐπιτύ­χει τόν σκοπό του.

Ἀντίθετα ὅποιος μπο­ρεῖ νά ὑπομένει, φθάνει καί στό τέλος τοῦ δρό­μου πού ἔχει χαράξει. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώ­νει ὅτι «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτή­σα­σθαι τάς ψυ­­χάς ὑμῶν». Μέ τήν ὑπομονή σας θά κερδί­σετε τίς ψυχές σας, θά κερδίσετε τή σω­­τηρία σας.

Μέ αὐτή τήν ὑπο­μο­νή, τήν ὑπομονή τοῦ προ­φή­του Ἠλιού, τήν ὑπο­μονή τῶν ἁγίων τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ἄς προ­σ­παθήσουμε καί ἐ­μεῖς νά πορευθοῦμε στή ζωή μας, καί τήν ἐγκό­σμια καί τήν πνευ­ματι­κή, ὅπως μᾶς συ­στή­νει καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος λέ­γοντας, «δι᾽ ὑπο­μο­νῆς τρέχωμεν τόν προ­κείμενον ἡμῖν ἀγῶ­να ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τε­λειωτήν Ἰησοῦν», ὑπο­μένοντας, δηλαδή, ὅποια δυσκολία, θλίψη, πειρασμό, ἀδικία ἤ ἀν­τιξοότητα συναντή­σου­με στή ζωή μας μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὅλα αὐ­τά μᾶς βοηθοῦν νά αὐ­ξήσουμε τήν ὑπομο­νή μας καί μέσω αὐτῆς τήν πίστη μας καί τήν ἐλ­πίδα μας στόν Θεό, γιά νά ἀξιω­θοῦμε καί τοῦ βραβείου τῆς ὑπομο­νῆς μας, δηλαδή τή σωτη­ρία τῆς ψυχῆς μας.