Κυριακή Δ' Ματθαίου:Όλοι χωράνε στη Βασιλεία του Θεού!

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος μακάρισε τὴν πίστη ἑνὸς ῥωμαίου ἑκατοντάρχου, ὁ ὁποῖος Τὸν παρακάλεσε νὰ θεραπεύσῃ τὸν ἄῤῥωστο δοῦλο του μὲ ἕνα λόγο, ἀλλὰ καὶ ὡμολόγησε τὴν ἀναξιότητά του νὰ Τὸν δεχθῆ στὸ σπίτι του, ἔχοντας συναίσθηση ἀφ’ ἑνὸς τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἀφ’ ἑτέρου τοῦ πνευματικοῦ χάσματος ἀνάμεσα στὴν πίστη τοῦ Ἰσραὴλ καὶ στὴν εἰδωλολατρία, ποὺ προφανῶς ἀκολουθοῦσε. Φαινόταν μᾶλλον ὅτι εἶχε ἁγνὴ καρδιὰ καὶ πιθανὸν νὰ εἶχε ἀκούσει καὶ ἐντυπωσιαστεῖ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Ὑποψιαζόταν ὅτι μία μεγάλη ἀλήθεια κρυβόταν πίσω ἀπὸ αὐτὰ τὰ θαύματα, γι’ αὐτὸ καὶ μυστικὰ ἴσως εἶχε διενεργηθεῖ μέσα του μία ἀλλαγή.

Προκαλεῖ ἐνδιαφέρον ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. «Τέτοια πίστη δὲν βρῆκα οὔτε ἀνάμεσα στοὺς Ἰσραηλίτες. Θὰ ἔρθουν πολλοὶ ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ θὰ καθίσουν μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας θὰ πεταχθοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι καὶ θὰ κλαῖνε καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους».

Ἕνας εἰδωλολάτρης, ἕνας ἄνθρωπος ἔξω ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ κοινότητα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γίνεται σήμερα διδάσκαλος ἀρετῆς. Μᾶς διδάσκει τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ πρὸς ἔκπληξιν ὅλων τῶν τύποις χριστιανῶν καὶ τῆς συχνὰ στείρας εὐσεβείας μας, τὴν ὁποία θεωροῦμε ἀρκετὴ γιὰ τὴν σωτηρία μας.

Φοβερὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὅτι οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του θὰ βρεθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Τὸν εἶπε, θέλοντας νὰ στηλιτεύσῃ τὴν ἀλλαζονεία καὶ σιγουριὰ τῶν Ἰσραηλιτῶν, ποὺ πίστευαν πώς, ἐπειδὴ κατάγονταν ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ἦταν αὐτοδικαίως ὁ περιούσιος λαός, ὁ ἐντολοδόχος τοῦ Θεοῦ, ὁ κληρονόμος Του, ὁ μόνος δυνάμενος νὰ σωθῇ χάριν τῆς πίστεώς Του. Ὅμως ὁ Ἰσραήλ, ὄνομα ποὺ σημαίνει στὰ ἑβραϊκὰ «ἰσχυρός», αὐτὸς ὁ περιούσιος λαός, ἦταν θρησκευτικὴ καὶ ὄχι ἐθνικὴ κοινότητα. Τὸν ἀποτελοῦσαν ὅσοι ἐφήρμοζαν τὶς ἐντολές Του, ὅσοι ἕπειτα πίστεψαν στὸ ἔργο καὶ στὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσοι ἀποδέχθηκαν τὸν λόγο Του, ὅσοι συνῆψαν μαζί Του τὴν Νέα Διαθήκη, ποὺ Ἐκεῖνος πρῶτος ὑπέγραψε διὰ τοῦ Αἵματός Του ἐπάνω στὸν Σταυρό.

Σὲ αὐτὴν τὴν πλάνη πέφτουμε συχνὰ ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς ὀρθόδοξοι. Μακάρι νὰ μᾶς ἔσωζε μόνον ἡ καταγωγή μας. Διότι καὶ εὐλογημένο εἶναι τὸ ἔθνος μας καὶ ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ περὶ Θεοῦ πίστη. Οἱ Ἕλληνες, λέμε, εἴμαστε ὁ ἀγαπημένος λαὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀλήθεια μόνον στὸ μέτρο ποὺ ἐμεῖς πρῶτα Τὸν ἀγαποῦμε, τηρῶντας τὶς ἐντολές Του. Κι ἂν Ἐκεῖνος ἀγαπᾷ τὸ ἔθνος μας εἶναι ἐξαιτίας τῶν ἔργων τῶν ἁγίων προγόνων μας κι ὄχι ἐξαιτίας τῆς ἀπ’ εὐθείας καταγωγῆς μας ἀπὸ ἐκείνους, ἐξαιτίας τῆς ὑπάρξεως κρυφῶν ἁγίων μέσα σὲ αὐτὸ ποὺ τὸ συγκρατοῦν καὶ τὸ στηρίζουν μὲ τὴν προσευχή τους καὶ τὴν ἁγία ζωή τους.

Παρανοήσεις αὐτοῦ τοῦ τύπου συμβαίνουν συχνὰ στὴν πνευματικὴ ζωή. Τὸ ὅτι ἔχουμε συγγενῆ, πατέρα ἢ υἱὸ ἢ ἀδελφό, κάποιον λόγου χάριν εὐσεβῆ κληρικὸ ἢ ὅσιο μοναχὸ ἢ τὸ ὅτι κάποιοι ἐξομολογούμαστε στὸν τάδε ἅγιο Γέροντα, δὲν συνεπάγεται πὼς εἴμαστε ἀπαραιτήτως ἐντάξει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Οὔτε καὶ ἡ ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μᾶς σώζει ἀπὸ μόνη της, διότι «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται». Δὲν ἐπαρκεῖ τὸ βάπτισμα, ὅταν ἡ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ζωή μας εἶναι χλιαρὴ καὶ ἄδεια ἀπὸ πνευματικὴ ζωή.

Ἡ διὰ θεαρέστων ἔργων πίστη λοιπόν, δηλαδὴ ἡ ὁλοκληρωτική μας ἀφιέρωση καὶ ὑπακοὴ στὰ πνευματικὰ κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μετάνοια σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐνσυνείδητη συμμετοχὴ στὰ μυστήριά της, ἡ προσευχὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν καθημερινὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς, ἡ ταπείνωση καὶ τὸ εὐσεβὲς φρόνημα, μποροῦν νὰ μᾶς κάνουν ἀξίους κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του, ὅπου τὸ αἰώνιο φῶς καὶ ἡ ἀπέραντη εὐφροσύνη ὅσων συγγενεύσουν μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς μεθέξεως τῶν θείων Παθημάτων Του.

Στὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ θὰ δοῦμε συνδαιτημόνες ποὺ ἐμεῖς ἀποῤῥίψαμε. Θὰ δοῦμε φοβερὲς ἐκπλήξεις, ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα τοῦ Κυρίου, ἐκπλήξεις ποὺ θὰ ἀποκαλύψουν τὴ δική μας τραγικότητα, τῶν δῆθεν, τῶν κατ’ ὄνομα, τῶν αὐτομακαριζομένων, τῶν τάχα ἐκλεκτῶν, τῶν ἐντός, ἀλλ’ ἐκτός, τῶν χριστιανῶν τοῦ ληξιαρχείου.

Ὅλοι χωρᾶνε στὸν Παράδεισο. Καὶ οἱ ἄλλοι καὶ ἐμεῖς. Ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἐμεῖς ἔχουμε ποὺ ἔχουμε τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως· γιατὶ νὰ τὸν ἀφήνουμε ἀνεκμετάλλευτο; Νὰ ἀγωνιστοῦμε, ἀδελφοί. Αὐτονόητες κατακτήσεις δὲν ὑπάρχουν. Νὰ ἀγωνιστοῦμε πνευματικά, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωή.

π. Στυλιανός Μακρής