Δεν χρειάζεται ο καρκίνος για να ζήσουμε...

Το μαθαίνεις και χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου.
Είναι εκείνη η στιγμή της ζωής σου που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, όχι ως κάτι το μακρινό και ξένο αλλά ως ένα γεγονός που αγγίζει την ανάπνοη σου.
Τότε είναι που στέκεσαι και θωρείς την ζωή σου ως ένα παραμύθι.
Τότε είναι που νομίζεις ότι ο καρκίνος είναι σαν μία κακόγουστη φάρσα.

«Εγώ, καρκίνο»;
Πλέον δεν έχει τίποτα σημασία (τότε έχουνε όλα σημασία). Κάθε μικρότητα παύει να υφίσταται. Κάθε ανοησία με την οποία περνούσες την ημέρα σου αφήνεται απ’ έξω από τον χρόνο σου. Πλέον δεν υπάρχει χρόνος για ανάξια πράγματα.
Οι ημέρες περνούνε, οι μήνες περνούνε. Μπαίνεις στα βαθιά της μάχης με το θηρίο που ήρθε τόσο απρόσμενα στην ζωή σου. Και εκεί στα βαθιά της μάχης, εκεί στον σπαρακτικό σου πόνο ανατέλλει φως μέσα σου.
Τόσος πόνος, μα τόσο φως.

Μα είναι το θηρίο φοβερό. Θηρίο που κυρίως θέλει να κατασπαράξει την θέλησή σου για ζωή, να συντρίψει κάθε ελπίδα, να ισοπεδώσει την χαρά και την ειρήνη της καρδιάς σου.

Κάθε ημέρα, κάθε θεραπεία, κάθε βλέμμα λύπησης που δέχεσαι, κάθε ανατολή και δύση μία μάχη. Και κουράζεσαι. Φθείρεσαι. Αυτή η φθορά της ψυχής.

Αδυσώπητος ο καρκίνος. Έρχεται τόσο άγρια, μα συνάμα και τόσο απαλά. Απαλά όπως ένα χάδι που ούτε που το καταλαβαίνεις, που σου φαίνεται σαν ψέμμα. Μα δεν είναι χάδι. Μα δεν είναι ψέμμα. Και τότε όλα αλλάζουν. Αλλάζεις. Είναι στο χέρι σου πως θα αλλάξεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα μείνεις ίδιος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Θα κλάψεις. Και αυτό είναι σίγουρο.
Και δεν θα είναι σαν κάποιο άλλο δάκρυ που έχεις χύσει. Αυτό το δάκρυ σου θα είναι διαφορετικό. Θα είναι γεμάτο ζωή που απρόσμενα απειλείται.

Σ’αυτό το πρώτο σου δάκρυ θ’ ανακαλύψεις τον εαυτό σου, την ζωή σου.
Σ’αυτό το πρώτο σου δάκρυ θα δεις ίσως για πρώτη φορά την ματαιότητα του κόσμου τούτου, την ευθραυστότητα της ζωής.
Σ’αυτό το πρώτο σου δάκρυ θα δεις και θα εκτιμήσεις ίσως το αγαθό της υγείας, της απουσίας του πόνου.

Όχι, δεν είναι αυτή η ανάρτηση για να λυπηθούμε, αλλά για να πάψουμε επιτέλους να μιζεριάζουμε ενώ έχουμε την υγεία μας, ενώ έχουμε χίλια δυο καλά!

Ας πάψουμε επιτέλους να ζούμε με μιζέρια και γκρίνια, με κατήφεια και ιδιοτροπίες ενώ έχουμε πολλές ευλογίες στην ζωή μας.

Θα πρέπει να έρθει ο καρκίνος για να εκτιμήσουμε όλα αυτά που έχουμε; Θα πρέπει να χάσουμε όλα αυτά τα αγαθά που έχουμε στην ζωή μας ώστε να τα εκτιμήσουμε; Μη γένοιτο.

Ρώτα έναν καρκινοπαθή, μίλα μαζί του, και θα δεις πόσο ευγνώμων είναι που ξύπνησε χωρίς να πονά, που μπόρεσε να κοιμηθεί χωρίς να ξυπνήσει ξερνώντας τα εσώψυχά του, που μπορεί να δει τον ήλιο, που μπορεί να πάρει μια βαθιά ανάσα, που μπορεί να φάει έστω και λίγο, που μπορεί να μιλήσει και να γελάσει, που μπορεί να έρθει έστω για λίγο στο Ναό για να κοινωνήσει, που μπορεί έστω για μερικά λεπτά να βγει για έναν περίπατο, που μπορεί να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί χωρίς να πονά, που μπορεί να κάνει όνειρα για το επόμενο καλοκαίρι όπως εσύ...

Ναι, είναι φοβερός και οδυνηρός ο καρκίνος. Δεν χρειάζεται να έρθει στη ζωή μας για ν' αλλάξουμε, για να δούμε στο βάθος την ζωή μας, για να δούμε ορθά πλέον τα πράγματα, για να αποκτήσουμε επιτέλους σωστές προτεραιότητες, για να εκτιμήσουμε την υγεία μας και τον χρόνο μας.

Η ποιότητα της ζωής ενός καρκινοπαθή σμπαραλιάζεται. Για δες την ποιότητα της ζωής του. Και τότε θα δούμε εάν συνεχίσεις τα παράπονα για την δική σου!

Πώς τολμάς άνθρωπε να κάνεις παράπονα όταν η ζωή σου δεν καταναλώνεται σε νοσοκομεία, τουαλέτες και το κρεβάτι του πόνου;
Πώς τολμάς άνθρωπε να κάνεις παράπονα;
Πώς τολμάς άνθρωπε να δυσανασχετείς για τις ευλογίες που έχεις στην ζωή σου.
Πώς τολμάς άνθρωπε να μιζεριάζεις για ασήμαντα γεγονότα και να χαλιέσαι με μικροπράγματα όταν κάποιος γείτονάς σου, κάποιος γνωστός σου εκείνη την ώρα σφαδάζει από τους πόνους, κάνει χημειοθεραπεία, κοιτά τον εαυτό σου στο καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζει από τα κιλά που έχει χάσει, από τα μαλλιά που έχασε, από την νιότη που χάθηκε μέσα σε μερικούς μήνες;

Τί λόγο θα δώσουμε στον Θεό αδελφοί μου, όταν μας καλέσει και φέρει μπροστά μας αυτούς τους ανθρώπους, που αν και μέσα στον πόνο δεν παραπονέθηκαν, που αν και μέσα στον καρκίνο δεν γκρίνιαζαν όσο εμείς;

Ξέρετε, πόσες φορές αναλογίζομαι και την δική μου ζωή που έχω τόσα καλά κι όμως από την άλλη τα θεωρώ δεδομένα και έτσι πέφτω στην αχαριστία ή στην απαξίωση όλων αυτών των ευλογιών. Τι λόγο θα δώσω;

«Θεέ μου συγχώρα την αχαριστία μου», λέγω και ξαναλέγω.

«Θεέ μου συγχώρα με που δεν σε δοξολογώ, που δεν εκμεταλλεύομαι όπως θέλεις τον χρόνο της ζωής μου».
«Θεέ μου, δώσε μου φώτιση να ξυπνήσω χωρίς το χαστούκι της αρρώστιας· φώτισέ με να εκτιμήσω ορθά την ζωή μου, τους ανθρώπους μου, χωρίς να βρίσκομαι κάτω από την απειλή της απώλειας της ζωής μου».
«Θεέ μου, φώτισέ με για να δω καθαρά τις χαρές της ζωής μου· κάνε με να μην μένω στα κακώς κείμενα αλλά να βάζω καλό λογισμό, απλό λογισμό και να μένω σε όλα αυτά τα καλά που έχω στην ζωή μου».
«Θεέ μου, άνοιξε την καρδιά μου στο έλεος και στην συγχώρεση, στην αγάπη και στην ταπείνωση, στην ευχαριστία και στην δοξολογία· άνοιξε την καρδιά μου σε όλη αυτή την αγάπη που δέχομαι από τους ανθρώπους γύρω μου και πολλές φορές δεν δίνει την πρέπουσα σημασία».
«Θεέ μου, έλα στην ζωή μου, έλα στην ζωή μας και άλλαξέ μας χωρίς να χρειαστεί να πονέσουμε...κανείς δεν αξίζει να ζήσει με πόνο, εσύ όμως Ανεξίκακε και Φιλάνθρωπε Κύριε ξέρεις καλύτερα από τον καθένα μας για τον καθένα μας· ότι επιτρέψεις ας το εκμεταλλευτούμε. Ό,τι κι αν είναι δώσε μας υπομονή και δύναμη τουλάχιστον να βγούμε νικητές. Κεκαθαρμένοι από τον θάνατο της αμαρτίας. Και με βλέμμα καθάριο να ζήσουμε τον χρόνο της ζωής μας πριν εισέλθουμε στην αιωνιότητα μαζί Σου».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος