ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ-ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Κυριακή πρό τῆς Ὑ­ψώ­­­­σεως τοῦ τιμίου Σταυ­ροῦ σήμερα, ἀ­δελ­φοί μου, καί ἡ ἡμέρα συμπίπτει μέ τήν ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου. Καί, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ δύο ἑορτές δέν συνδέ­ον­ται μέ κάποιο ἐμ­φα­νῆ τρόπο, ὑπάρχει ἕνας ἀόρατος σύνδε­σμος με­ταξύ τους, ὑπάρχει ἕνας σύνδεσμος μεταξύ τῆς Κόρης πού γεννιέται σή­μερα καί πρόκειται νά γίνει Μη­τέρα τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο σέ λί­γες ἡμέρες θά δοῦ­με ἐπί τοῦ Σταυ­ροῦ του ὑψούμενο καί πάλι γιά τή δική μας σωτη­ρία.

Ὁ ἀόρατος αὐτός σύν­δεσμος δέν εἶναι ἄλλος, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν ταπείνωση. «Ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών» ὁ Χριστός. Τα­πεινώθηκε, ἀπεκδυό­με­νος τήν αἴγλη τῆς Θεό­τητος, γιά νά γεννηθεῖ ἀπό τήν Παναγία Παρ­θένο, στό πρόσωπο τῆς ὁποίας ἑνώθηκαν μέ θαυμαστό καί μοναδικό τρόπο ἡ παρθενία μέ τή μητρότητα.

Ταπεινώθηκε ὁ Χρι­στός ἀκόμη περισσό­τε­ρο ἀνεβαίνοντας ἐπά­νω στόν Σταυρό, γιά ἑλ­κύ­σει πάντας πρός ἑ­αυ­τόν, γιά νά φέρει ὅ­λους τούς ἀπομακρυ­σμέ­νους ἀπό τόν Θεό ἀνθρώ­πους κοντά του καί νά τούς ὑψώσει ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό.

Καρπός ταπεινώσεως ἦταν ὅμως καί ἡ Πανα­γία μας, ὡς γόνος τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας πού γιά πολλά χρόνια ὑπέμεναν τήν αἰσχύνη τῆς ἀτεκνίας, ἀλλά οὔ­τε ἀγανακτοῦσαν οὔτε ἀπελπιζόταν, παρά μό­νο παρακαλοῦσαν διαρ­κῶς τόν Θεό νά τούς χαρίσει «καρπόν κοιλί­ας».

Γι᾽ αὐτό καί καθ᾽ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή της ὑπῆρξε ἡ Παναγία ἐξαι­ρετικά ταπεινή. Ὄχι μό­νο πρίν νά δεχθεῖ τό μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέ­λου Γαβριήλ, τό ὁποῖο ἀποδέχθηκε χωρίς κἄν νά σκεφθεῖ ἤ νά ζητή­σει διευκρινίσεις, γεγο­νός πού ἀποδεικνύει τό ταπεινό φρόνημά της ἀλλά καί ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Ἔζησε πάν­­τοτε ταπει­νά καί δια­κριτικά, πα­ρότι γνώ­ριζε ποιά ἦταν καί πόσο μεγάλη ἦταν ἡ τιμή πού ἀπολάμβανε ἀλλά καί ἡ παρρησία πού εἶχε ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της. Ἔ­ζη­σε ταπεινά καί δια­κρι­τικά, γιατί γνώριζε ὅτι «ὁ Θεός ὑπερηφά­νοις ἀντιτάσσεται, τα­πει­νοῖς δέ δίδωσι χά­ριν». Ἔζησε ταπεινά καί διακριτικά, ὅπως ἔζησε καί ὁ Υἱός της. Ἔζησε ταπεινά καί δια­κριτικά, γιατί ἔτσι ζοῦν ὅσοι θέλουν νά εἶναι γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας μέ τή σημε­ρι­νή ἑορτή μᾶς δίνει δι­πλό τό παρά­δειγ­μα τῆς ταπεινώ­σεως καί μᾶς καλεῖ νά τό ἀκολου­θή­σουμε, ἀ­κο­λουθῶντας τά βή­μα­τα τῆς Πανα­γί­ας μας. Νά τό ἀκολου­θή­σουμε, γιά νά μπο­ρέ­σουμε καί ἐ­μεῖς νά ὑψω­θοῦμε μα­ζί μέ τόν Χριστό πού ὑψώ­θηκε ἐπί τοῦ Σταυ­ροῦ γιά χά­ρη μας.

Γιατί ἄν ὁ ἴδιος ὁ Θεός ταπεινώθηκε γιά χάρη μας καί ἔζησε τήν ἐπί­γεια ζωή του σάν ἕνας ἁπλός καί ταπει­νός ἄν­θρω­πος, πού ὡς βρέφος δέν εἶχε «ποῦ τήν κε­φα­λήν κλῖναι», πού ὡς παιδί ἐργαζόταν στό ἐρ­γα­στήριο τοῦ δικαίου Ἰω­σήφ, ἀλλά καί πού κατά τόν δημόσιο βίο του δέν ἔπαυσε ποτέ νά εὐερ­γετεῖ τούς ἀνθρώ­πους χωρίς νά περιμέ­νει τήν παραμικρή ἀνα­γνώριση ἤ ἀνταπόδοση, καί ἔφθα­σε νά θυσιάσει καί τή ζωή του γιά τή σω­τη­ρία μας, δέν ὑπάρ­χει, ἀδελφοί μου, ἄλλος δρόμος γιά ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε στόν Χρι­στό, ἀπό τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως, τόν δρόμο πού ἀκολούθησε καί ἡ Παναγία μας καί εἵλκυσε τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος «ἐπέ­βλε­ψε ἐπί τήν ταπεί­νω­σίν» της.

Ἀδελφοί μου, στήν ἐποχή μας, ἐποχή προ­βολῆς καί διαφημί­σε­ως, ἐποχή ἐπιδείξεως καί ἐπάρσεως, ἡ ταπεί­νω­ση θεωρεῖται ἀπό ὁ­ρι­σμένους ὡς μία πα­ρω­χημένη ἀρετή πού δέν βοηθᾶ σέ τίποτε αὐ­τόν πού τήν ἔχει ἤ ἀ­γω­νίζεται νά τήν ἀπο­κτή­σει καί κατά συνέ­πεια δέν χρειάζεται νά κ­ο­πιά­ζει γι᾽ αὐτήν.

Ὅσοι ὅμως ὑποστη­ρί­ζουν αὐτή τήν ἄποψη συκοφαντῶντας τήν τα­πείνωση καί παρασύ­ρο­ν­τας τούς ἀνθρώ­πους σέ ἐπικίνδυνα μο­νοπάτια, εἶναι αὐτοί πού ὑποστηρίζουν πα­ρω­χημένες ἀπόψεις. Για­­τί ἐάν κάτι εἶναι παρωχημένο καί ἐπι­κίν­­δυνο γιά τόν ἄνθρω­πο, αὐτό εἶναι ἡ ὑπερη­φάνεια καί ἡ ἔπαρση, στόν πειρασμό τῆς ὁ­ποίας ὑπέκυψε δυστυ­χῶς ὁ ἄνθρωπος εὑρι­σκόμενος ἀκόμη στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ, πιστεύ­οντας τόν ὄφι πού τοῦ ὑποσχόταν νά γίνει ὅ­μοι­ος μέ τόν Θεό· καί εἶναι γνωστό ποῦ κατέ­ληξε. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ὅλες τίς ὑψηλό­φρο­νες προσπάθειες τοῦ ἀν­θρώπου, ἀπό τόν πύρ­­γο τῆς Βαβέλ μέχρι τή σύγχρονη καταστρο­φή τοῦ φυ­σικοῦ περι­βάλλοντος ἐξαιτίας τῆς ἀλόγιστης καί ὑπερο­πτι­κῆς χρήσεώς του.

Ἀντίθετα, λοιπόν, σέ ὅλους αὐτούς τούς κιν­δύνους πού ἐπιφυλάσ­σει ἡ ὑπερηφάνεια στόν ἄνθρωπο, δέν ὑπάρχει κανείς πού νά μπορεῖ νά δείξει μία ἀρνητική συνέπεια τῆς ταπεινώ­σεως. Ὅσοι ἀκο­λού­θη­σαν τόν δρόμο τῆς ὑπε­ρη­φανείας καταστρά­φη­­­καν ἤ ξεχάσθηκαν, ὅσοι ὅμως ἀκολούθη­σαν τόν δρόμο τῆς τα­πει­νώσεως, ὅπως ἡ Πα­ναγία μας, δοξά­σθηκαν καί τιμήθηκαν καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τόν εὐλογημένο δρόμο τῆς ταπεινώσεως μιμούμενοι τό παρά­δειγ­μα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιά νά ἀξι­ω­θοῦμε νά ἀνυψωθοῦμε καί ἐμεῖς στόν οὐρανό διά τῆς χάριτος τοῦ τι­μίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­ροῦ καί τοῦ ἐν αὐ­τῷ προσπαγέντος Σω­τῆ­­­­­­­­ρος Χριστοῦ. Ἀμήν.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων