Άρχισε να δροσίζει.

Ο καύσωνας του καλοκαιριού απομακρύνθηκε.
Βγαίνεις έξω και αναπνέεις αυτή την δροσιά και χαίρεται το μέσα σου.

Αναπνέεις...τι μεγάλο πράγμα κι αυτό. Να νιώθεις, να απολαμβάνεις το δροσερό φθινοπωρινό αγέρι που με το άγγιγμά του ρίχνει τα χρυσόξανθα φυλλαράκια από τα δέντρα.

Εάν μπορείς αδελφέ μου να απολαμβάνεις έτσι μία βόλτα είναι μεγάλη ευλογία.

Είναι μεγάλη ευλογία Θεού να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο του Θεού που σου προσφέρει αυτή την δροσιά, αυτά τα χρώματα, αυτή την ζωή.

Περπατάς και νιώθεις ευγνωμοσύνη. Δεν περιμένεις να γίνει κάτι το «τρανταχτό» για να πεις «Δόξα τω Θεώ». Για σένα είναι τρανταχτό το ότι μπορείς να ατενίσεις τον ήλιο, ότι μπορείς να αναπνεύσεις αέρα, ότι μπορείς να οσφρανθείς τις μυρωδιές του φθινοπώρου, ότι μπορείς να ευφρανθείς με το άκουσμα μιας οικείας φωνής, που μπορείς να συνομιλήσεις με τα αδέλφια σου, με τους γονείς σου, με τους φίλους σου.

Μα πόση ομορφιά υπάρχει εκεί έξω;
Υπάρχει όμως ομορφιά και μέσα σου.
Υπάρχει τόση ομορφιά που ούτε που το ξέρεις.

Όσο πιο πολύ αφήνεις την εσωτερική σου ομορφιά ν’ αποκαλύπτεται (και αυτό γίνεται όταν αφήσεις τον εγωισμό και βάλεις στην ζωή σου την θεοειδή ταπείνωση και την αγία απλότητα), τόσο θα εννοείς και την ομορφιά του κόσμου τούτου, την ομορφιά των ανθρώπων, την ομορφιά της ζωής σου που ίσως έχει προβλήματα και θλίψεις, όμως παραμένει όμορφη. Η ομορφιά αυτή υπάρχει γιατί ακριβώς παρά την ασχήμια που έρχεται να καταδυναστεύσει την ζωή σου, εσύ αντιστέκεσαι με το χαμόγελό σου, με την προσευχή σου, με την ελπίδα σου στον Θεό, με τον καλό σου λογισμό.

Κάθε φορά που το φθινόπωρο έρχεται δεν μελαγχολώ, αντιθέτως γεννάται μέσα μου ένα όμορφο συναίσθημα ανάστασης. Είναι αυτό το κάλλος της Πρόνοιας του Θεού που επιτρέπει την πτώση των φύλλων για να βγουν καινούργια, που επιτρέπει την δοκιμασία για να βγούμε πιο δυνατοί, πιο καθαροί, πιο σοφοί.

Είναι αυτή η διάκριση της δροσιάς που χαϊδεύει το σώμα σου και σε προετοιμάζει να ντυθείς καλά για τον αγώνα του χειμώνα...

Είναι αυτά τα δάκρυα του ουρανού που τρέφουν την γη για να ξανανθίσει.

Είναι αυτά τα δάκρυά σου που δείχνουν την ευαίσθητη ψυχή σου, που δείχνουν την αξόδευτη αγάπη σου, που δείχνουν την ευγνωμοσύνη σου, που δείχνουν τον άνθισμα της καρδιάς σου.

Είναι αυτό το «σ’ αγαπώ» του Θεού προς όλους μας που όλα τα κάνει να μοιάζουν μικρά και εύκολα.

Είναι αυτό το «σ’αγαπώ» ενός ανθρώπου που σε κάνει να νιώθεις μοναδικός και αγαπητός.

Είναι αυτό το «σ’αγαπώ» που λες κι εσύ σε κάποιον χωρίς να χορταίνεις να το ομολογείς, χωρίς να χορταίνεις να το τραγουδάς, να το γράφεις σε μηνύματα, να το κάνεις πράξη και ζωή.

Γιατί όσο χρειάζεσαι να σου λένε «σ’αγαπώ», άλλο τόσο χρειάζεσαι να λες «σ’αγαπώ». Ξέρεις γιατί; Διότι είναι ιδίωμά μας να προσφέρουμε την καρδιά μας, αφού μοιάζουμε του Δημιουργού μας.

Είναι ιδίωμά μας, να δινόμαστε παρά να παίρνουμε, είναι ιδίωμα της ανθρώπινης καρδιάς να μην μένει στο φθινόπωρο αλλά να βλέπει την άνοιξη που έρχεται· είναι ιδίωμά μας να μην βλέπουμε την φθορά αλλά το αιώνιο που μας καλεί να το ζήσουμε από τώρα, είναι η νιότη της ψυχής μας που ποτέ δεν μας αφήνει να θωρήσουμε τον θάνατο ως τέλος αλλά ως αρχή...

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος