Ομιλία: Εορτή της Υπαπαντής

«Καί εὐλόγησεν αὐ­τούς ὁ Συμεών».

Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό γεγονός ὡς τό πρῶτο δη­μόσιο γεγονός τῆς ἐπι­γείου ζω­ῆς τοῦ Χρι­στοῦ μετά τή γέννησή του. Ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ πηγαίνουν στόν ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρουν τήν ὁρισμένη ἀπό τόν Μω­σαϊκό νόμο θυσία γιά τό τεσσαρακονθήμερο βρέ­φος. Πηγαίνουν ἀπό σε­βασμό πρός τόν νόμο, χωρίς νά σκεφθοῦν καί νά συνειδητοποιή­σουν ὅτι τό βρέφος πού κρα­τοῦν στήν ἀγκάλη του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Ὁδηγοῦν, λοιπόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό στόν οἶκο τοῦ Πα­τρός του, ὄχι γιά νά εὐλο­γη­θεῖ ἀπό τόν Θεό, ἀλ­λά γιά νά λάβουν οἱ ἴδιοι τήν εὐλογία. Ὁδη­γοῦν τό βρέφος Ἰη­σοῦ στόν ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀκούσουν τόν Συ­με­ών νά εὐλογεῖ τόν Θεό «ὅτι εἶδον οἱ ὀ­φθαλ­μοί» του «τό σω­τή­ριον» τοῦ Θε­οῦ, καί γιά νά ἀντι­λη­φθοῦν πό­­σο μεγάλη εἶ­ναι ἡ εὐ­λογία πού ἔλα­βαν οἱ ἴδιοι ἀπό τόν Θεό νά ἀξι­ωθοῦν νά κρατή­σουν στά χέρια τους τόν Υἱό του καί σω­τῆρα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν τήν εὐ­λο­γία τοῦ δι­καίου Συ­μεών.

Ἀσφαλῶς, ἀδελφοί μου, ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ δέν εἶχαν ἀνάγ­κη ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Συμεών, γιατί εἶχαν λά­βει πρίν ἀπό αὐτή τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπέλεξε ἀνάμε­σα ἀπό τά ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν τήν Πα­να­γία ὡς Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του καί τόν Ἰω­σήφ ὡς προστάτη της. Ὅμως ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ δέν σκέπτονται μέ αὐ­τόν τόν τρόπο. Δέν σκέ­πτονται ὅτι μπο­­ροῦν νά ἀθετήσουν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί νά παρακάμψουν τόν νόμο του. Καί ἐπι­βε­­βαι­ώνονται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖ­ος θά διακηρύξει ὅτι «οὐκ ἦλ­θον κατα­λῦ­­σαι τόν νόμον ἀλλά πλη­ρῶ­σαι». Ἡ τήρηση τῶν ἐντο­λῶν τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ πού προ­κύπτει ἀπό αὐτήν, εἶ­ναι δύο ἀπό τά στοι­χεῖα πού μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τή σημερινή μεγάλη ἑορ­τή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου.

Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἀδελφοί μου, αὐ­τό πού ἔχουμε ὅλοι μας ἀ­νάγκη στή ζωή μας. Μπορεῖ νά ἔχουμε τά πάντα, μπορεῖ νά μήν μᾶς λείπει τίποτε, ἀλλά χω­ρίς τήν εὐ­λο­γία τοῦ Θε­οῦ τίποτε δέν ἔχει ση­μα­σία καί ἀξία. Ἡ εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐ­­τή πού πληροῖ καί ἀναπαύει τήν ψυχή μας· εἶναι αὐτή πού δί­νει νόημα καί περιεχό­με­νο σέ ὅ,τι καί ἄν ἀπο­κτοῦ­με μέ κόπο καί προ­σπά­θεια στή ζωή μας· εἶναι αὐτή πού κατα­ξιώ­νει καί ἁγιάζει τίς προ­σπά­θει­ές μας, τόν ἀγῶ­να μας, τά ἀγαθά μας καί τή ζωή μας.

Ὁ ἄν­θρω­πος τῆς ἐπο­χῆς μας ἔχει δυστυχῶς ὑποβαθμίσει τή σημα­σία τῆς εὐλο­γίας τοῦ Θε­οῦ στή ζωή του. Τήν ἔχει ξε­χάσει, τήν ἔχει δια­γράψει ἀπό τή ζωή του, καί στή συνέχεια ἀπορεῖ για­τί εἶναι ἀνι­κανο­ποί­η­τος ἀπό τά πάν­τα, γιατί αἰσθάνεται δυστυχής, γιατί παρά τή σχετική εὐμάρεια καί τήν ἄνεση μέσα στήν ὁποία ζεῖ, αἰσθάνεται ἕνα κε­νό στήν ψυχή του, αἰ­σθά­νεται μία ἔλ­λειψη πού δέν μπορεῖ νά προσ­­­διορίσει. Καί παρ᾽ ὅλα αὐτά ἀδυνατεῖ νά συνειδη­τοποιήσει ὅτι αὐ­τό πού τοῦ λείπει εἶ­ναι ἡ εὐ­λογία τοῦ Θε­οῦ. Εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θε­οῦ πού ἔρ­χεται στή ζωή μας, ὅταν τηροῦμε τίς ἐν­το­λές τοῦ Θεοῦ, ὅταν προ­σ­παθοῦμε νά ζοῦμε σύμ­­­φωνα μέ αὐ­τές, ὅταν ἀγωνιζό­μα­στε νά τίς ἐφαρμόζουμε. Εἶναι ἡ χάρη καί ἡ εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ πού ἔρ­χεται στή ζωή μας, ὅταν τή ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό, ὅταν τόν πα­ρακαλοῦμε νά μᾶς τήν δώσει, ὅταν τήν ἐπι­κα­λούμεθα σέ ὅ,τι κά­νου­με στήν κα­θη­­­μερινή μας ζωή.

Νο­μίζουμε, ἀ­δελ­φοί μου, ὅτι ἀρκοῦν οἱ δικές μας δυνάμεις καί οἱ δικές μας ἱκανό­τητες καί ξε­χνοῦμε τόν Θεό καί δέν στρεφόμα­στε πρός Αὐ­τόν, ὅταν ἀρχίζουμε τήν ἡμέρα μας, ὅταν ἀρ­­­χίζουμε τήν ἐργασία μας, ὅταν κάνουμε ὁτι­δήποτε στή ζωή μας. Ξεχνοῦμε ὅτι καί οἱ δυ­­­νάμεις καί οἱ ἱκα­νό­τητές μας ἀπό τόν Θεό προέρχονται καί σ᾽ αὐ­τόν τίς ὀφείλουμε. Ξε­χνοῦ­με ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει κάτι ἀπό τή ζωή μας, δέν θέλει νά ἐπεμ­βαίνει σ᾽ αὐτή. Θέλει ὡς στοργικός πατέρας νά μᾶς στηρίζει καί νά μᾶς ἐνισχύει μέ τήν εὐ­λογία του πού μᾶς τήν προσφέρει μέ ἀγάπη μέ­σω τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἁγιαστικῶν πρά­ξε­ων καί τῶν μυστη­ρίων της.

Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἀδελ­φοί μας, ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τῆς Παναγίας μας καί τοῦ δικαίου Ἰωσήφ πού προ­σάγουν σήμερα τόν Χριστό στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί λαμβάνουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν πρεσβύτη Συ­μεών, καί ἄς συνειδη­το­ποιή­σουμε τή σημα­σία τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καί στή δική μας ζωή, καί τήν καθημε­ρινή καί τήν πνευματι­κή. Καί ἄς μήν τήν ἀρνούμεθα. Ἄς τήν ζη­τοῦμε καί ἄς τήν ἐπι­διώ­κουμε μέ ταπείνω­ση, ζῶντας σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί παρακα­λῶ­­ντας τον πάν­τοτε νά εὐ­λογεῖ τή ζωή μας καί τίς προ­σπά­θειές μας γιά νά εὐ­ο­δοῦνται καί νά ἐπιτυγ­χάνουν καί γιά νά προ­ο­δεύ­ουμε πρός τό ἀγα­θό μέ τή χάρη καί τή βοή­θειά του.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων