ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ (ΑΓ. ΣΑΒΒΑ)

 

 

«Εἰ ζῶμεν ἐν πνεύματι πνεύματι καί στοιχῶ­μεν» (Γαλ. 5.25).

Στήν ἱερά ἁλυσίδα τῶν προφητῶν καί τῶν ὁσίων, τῶν πατέρων καί τῶν μαρτύρων πού τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας πρίν ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐξέχουσα θέση κατέχει, ἀδελφοί μου, ὁ ἑορταζό­μενος σήμερα ὅσιος καί θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Σάββας ὁ ἡγιασμένος.

Καί ἡ θέση ἡ ὁποία κατέχει δέν εἶναι ἀπο­τέ­λεσμα συμβάσεων κο­­­­­σμι­κῶν ἤ ἀνθρώ­πι­νων ἐπιλογῶν, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς εὐσε­βοῦς καί ὁσιακῆς ζωῆς του, χάρη στήν ὁ­ποία ἔφθασε σέ δυσ­θεώ­ρητα ὕψη ἁγιό­τη­τος.

Ὁ ὅσιος, τοῦ ὁποίου τή μνήμη πα­νηγυρίζουμε σή­μερα, δέν ἔζησε ὅπως ζεῖ συνήθως ὁ σύγ­χρο­νος ἄνθρωπος, ἀκο­λου­θώ­ν­τας δηλαδή τίς ἐπι­ταγές τοῦ κόσμου καί τίς ἀπαι­τήσεις τῆς μό­δας. Δέν διακρίθηκε γιά τά πολυτελῆ του ἐνδύ­μα­τα καί τήν ἄνετη δια­βίωσή του. Ἔζησε ἐν νη­­στείᾳ καί προσευχῇ. Διακρίθηκε γιά τήν ἄ­σκη­ση καί τήν ἐγκρά­τειά του. Ἔλαμψε ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ παναγίου Πνεύμα­τος, πού ἐνοικοῦσε στήν ψυχή του. Πορεύ­θηκε στήν ἐπίγεια ζωή του κατά τήν ἐπιταγή τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου: «εἰ ζῶμεν ἐν πνεύ­ματι, πνεύματι καί στοι­­χῶμεν».

Ἄν καί ἐνδεδυμένος τήν ἀνθρώπινη σάρκα ἔζησε ὁ ὅσιος Σάββας ἐν Πνεύματι, γεγονός πού τόν μετέβαλε ἀπό χοϊκό ἄνθρωπο σέ οὐράνιο, ἀπό πολίτη τῆς γῆς σέ κληρονόμο τῆς βασι­λεί­­ας τῶν οὐρανῶν.

Μέ ποιόν τρόπο ὅμως ἐπέτυχε ὁ ὅσιος Σάββας νά ζεῖ ἐν πνεύματι καί πῶς μποροῦμε καί ἐμεῖς νά ζήσουμε μέ τόν ἴδιο τρόπο;

Ἡ ἐν πνεύματι ζωή, ἀδελφοί μου, εἶναι ζωή σύμφωνα μέ τίς ἐν­το­λές τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅ­σους τηροῦν τίς ἐν­το­λές του καί ζοῦν σύμ­φω­να μέ τό εὐαγγέλιό του ὑπο­σχέ­θηκε ὁ Θεός τή βα­σιλεία τῶν οὐ­ρα­νῶν.

 Καί αὐτή τήν ὑπόσχεση δέν τήν ἔδωσε μόνο στούς ἀσκητές καί τούς μοναχούς, ἀλλά σέ ὅ­λους μας· γιατί ὅπως κα­νένας ἀπό ἐμᾶς δέν ἐξαιρεῖται ἀπό τήν ὑπο­χρέ­ωση νά ζεῖ «ἐν πνεύ­ματι» καί νά στοι­χίζει ἐν πνεύματι τή ζωή του, ἔτσι καί ὅλοι μποροῦμε νά κλη­ρο­νο­μήσουμε τά ἀγαθά τῆς βα­σιλείας τῶν οὐ­ρα­νῶν καί νά ἀναδει­χθοῦ­με υἱοί τοῦ Θεοῦ κατά χάριν.

Γιά τόν σκοπό αὐτό δέν εἶναι ἀσφαλῶς ἀ­νά­­γκη νά ἐγκατα­λεί­ψου­­με τίς πό­λεις καί τίς ἀσχολίες μας καί νά ἐγκαταβιώσουμε στήν ἔ­ρημο· εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά τρο­ποιή­σουμε τίς ἀπό­ψεις μας γιά τά πράγματα τοῦ κό­σμου, νά μετα­βάλλουμε τήν ἀξιο­λό­γησή μας καί νά ἀντι­με­τωπί­ζου­με ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ ὄχι ὑπό τό πρί­σμα τοῦ παρόντος ἀλλά ὑπό τήν προ­ο­πτική τοῦ μέλλοντος.

Καί ὅπως, ὅταν θέτου­με κάποιο σκοπό στή ζωή μας, καταβάλ­λου­με κάθε προσπάθεια γιά νά τόν ἐπιτύ­χουμε, ἔτσι καί στήν περίπτωση αὐ­τή, ἐάν βάλουμε σκο­πό τῆς ζωῆς μας νά κερ­δί­σουμε τή βασιλεία τή βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν, τότε θά πρέπει νά μι­­μη­θοῦμε καί ἐμεῖς τόν ὅσιο Σάββα.

Πῶς ἔζησε ἐκεῖνος; Ἔτσι νά ζήσουμε καί ἐ­μεῖς. Καί τό πῶς ἔζησε, μᾶς τό πε­ριγράφει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος: ὡς ὑπε­ρόπτης τῶν κάτω, ὡς παρεπίδη­μος στή γῆ καί ὡς ἐραστής τῶν ἄνω.

Νά, λοιπόν, τί πρέπει νά κάνουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου. Νά μετα­τρέψουμε τήν ὑπερο­ψία μας πρός τούς ἀν­θρώπους, ὑπεροψία πού συ­νή­θως ἔχει ἐγωιστι­κά κίνητρα, πού ὀφεί­λε­ται στήν ἰδέα μας ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε καλύ­τε­ροι ἀπό τόν ἀδελφό μας, σέ ὑπεροψία τῶν κάτω. Καί ὡς κάτω νο­οῦνται ὅλα τά χοϊκά πράγ­ματα, ὅλα τά ὑλι­κά ἀγαθά, ὅλες οἱ δόξες καί οἱ τιμές καί οἱ δια­κρίσεις, ἀλλά καί ὅλα τά πάθη καί οἱ ἐφά­μαρ­τες ἐπιρροές μας. Νά μετατρέ­ψουμε τήν ἁ­μαρ­τωλή ὑπεροψία μας σέ ἁγία ὑπεροψία, πού θά ἔχει ὡς ἀφετηρία τή βαθειά συναίσθηση ὅτι ὅλα τά κοσμικά πράγ­μα­τα εἶναι προ­σωρινά, μᾶς δόθηκαν ἀπό τόν Θεό γιά νά ἐξυπηρετοῦ­με τίς ἀνά­γκες μας, ὅσο βρισκόμαστε σέ αὐτή τή ζωή, ὅσο ζοῦμε σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο. Γιατί στόν κόσμο αὐτό δέν εἴ­μαστε αἰώνιοι, ἀλλά προσω­ρι­νοί, εἴμαστε «παρε­πί­δημοι», ὅπως λέει καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος· γι᾽ αὐτό καί οἱ δυσκολίες καί οἱ δοκιμασίες πού τυ­χόν συ­να­ντοῦμε εἶ­ναι πρόσκαιρες καί μᾶς προ­ετοιμάζουν γιά νά γί­νουμε δε­κτοί στόν οὐ­­ρανό, ὑπό τήν προϋ­πόθεση, βέβαια, ὅτι τίς ἀντιμετω­πίζουμε μέ ὑπο­μονή, τίς ἀντιμετω­πίζουμε σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

«Εἰ ζῶμεν ἐν πνεύ­μα­τι, πνεύματι καί στοι­χῶ­μεν».

Ἀδελφοί μου, αὐτό τό πνεῦμα πού λείπει ἀπό τόν κόσμο μας, πού λεί­πει ἀπό τούς γύρω μας, πού λείπει ἀπό τήν κοι­νωνία μας, ἄς προσπα­θή­­σουμε νά τό ἔχουμε στήν ψυχή μας καί νά μεταφέρουμε μέ τή ζωή μας στόν κόσμο, ἔτσι ὥστε νά ἐπιτύχουμε καί ἐμεῖς αὐτό πού ἐπέτυχε ὁ ὅσιος Σάββας, νά γί­νου­με δηλαδή κληρο­νό­μοι τῆς βα­σι­λείας τῶν οὐρα­νῶν. 

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων