ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

 

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.

Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας στό ὁποῖο μᾶς κά­νει ὁ Θεός μετόχους καί γιατί δέν θά μπο­ροῦ­σε μέ μία καί μό­νη ἐντολή νά δια­γρά­ψει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς ἐπα­να­φέρει στόν πα­­ρά­δεισο;

Ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν παράδεισο δέν ἦταν, ἀδελφοί μου, ἐπι­λογή τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἐπι­­λογή τῶν πρωτο­πλά­­­στων πού ἀγνόη­σαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἐπειδή ἦταν δύ­σκολο νά τήν τηρήσουν, ἀλλά ἐπειδή δελεάσθη­καν ἀπό τήν πρόταση τοῦ διαβόλου νά ὑπερ­κε­­ράσουν τόν Θεό.

Ὁ Θεός εἶχε δώσει τήν ἐντολή ὄχι ἐπειδή φο­βό­ταν τή γνώση πού θά ἀποκτοῦσαν οἱ πρωτό­πλα­στοι τρώγοντας ἀπό τόν καρπό τοῦ δέν­δρου τῆς γνώσεως, ἀλ­λά ἐπειδή ἤθελε νά τούς ἀσκήσει στήν ὑπα­κοή, ἡ ὁποία εἶ­ναι ὁ ἀσφα­λής δρό­μος γιά νά προ­σ­εγ­γίσει ὁ ἄνθρω­πος τόν Θεό.

Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐπέ­λε­ξε ὁ Θεός κάποιον ἄλ­λο τρόπο ἤ κάποιον ἄλλο δρόμο γιά τή σω­τηρία τοῦ ἀνθρω­πίνου γέ­νους, ὅπως θά μπο­ροῦσε νά εἶχε κάνει, ἀλλά τόν δρόμο τῆς ὑπα­κοῆς, τῆς ὑπα­κοῆς πού κάνει ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός «γενόμε­νος», μέ τήν ἐναν­θρώ­πησή του, «ὑπήκοος μέχρι θα­νά­­­του, θανάτου δέ σταυ­ροῦ», ἀλλά καί τῆς ὑπα­κοῆς πού κάνουν τά πρόσωπα ἐκεῖνα πού ἐπι­λέ­γει ὁ Θεός νά δια­κονήσουν στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας.

Κύριος συνεργός τοῦ Θε­οῦ στήν ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου του εἶναι, βε­­βαί­­ως, ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία κάνει ἀπό­λυτη καί πλήρη ὑπα­κοή σέ ὅλη τή δια­δι­κα­σία καί ἐξέλιξη τοῦ σχε­δίου τῆς θείας οἰκο­νομίας.

Ἀνάλογη ὅμως ὑπα­κοή κάνει καί ὁ μνή­στωρ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος τα­πεινά καί διακριτικά ἀποδέχεται τήν ἐπι­λο­γή τοῦ Θεοῦ νά δια­κο­νήσει ὡς προ­στά­της τῆς Παναγίας τό μυ­στή­­­ριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ὑπακούει ἀπό τήν πρώτη στιγμή, χωρίς νά ζητεῖ διευκρι­νί­σεις, χωρίς νά διατυ­πώ­νει ἀντιρρήσεις, χω­ρίς νά ζητᾶ ἀν­ταλ­λάγ­μα­τα, καί ἀξιώνεται δι᾽ αὐτῆς τῆς ὑπακοῆς νά ζήσει ἀπό κοντά τό θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νά ζήσει δίπλα στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί νά δεῖ τό ζωντανό πα­­ράδειγμα τῆς ὑπα­κο­ῆς τοῦ Θεανθρώπου στό δη­μιούργημά του, ὅταν ὁ Χριστός ὡς παι­δί θά μεγαλώνει στήν οἰ­κία τοῦ δικαίου Ἰω­σήφ καί τῆς Πανα­γίας Μη­τέρας του «ὑπο­τασ­σόμενος αὐ­τοῖς», ὅπως γρά­φει ὁ ἱερός εὐαγ­γε­λιστής.

Μνημονεύοντας καί τι­­μώντας σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας τόν Ἰωσήφ  τόν μνήστορα, μνημο­νεύει καί τῆς ὑπακοῆς του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί καλεῖ καί ὅ­λους ἐμᾶς, πού τόν τι­μοῦμε, νά ἀκο­λουθή­σουμε τό παρά­δειγμά του, τό πα­ρά­δειγ­μα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς ὁ­ποίας θά μπο­ρέσουμε καί ἐμεῖς μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐπιτύ­χου­με τή σωτηρία μας.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων