ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Η σημασία της υπακοής στις εντολές του Χριστού.

 «Ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος καί χα­λάσατε τά δίκτυα ἡμῶν εἰς ἄγραν» (Λουκ. 5.4).

 

Στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ μᾶς με­τέφερε ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἐκεῖ ὅπου πήγαινε συχνά ὁ Χριστός καί δίδασκε τούς ἀν­θρώ­πους καί θαυματουργοῦσε. Αὐτό κάνει καί σήμερα. Ἀλλά ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς δέν μᾶς λέει τί ἔλεγε ὁ Χριστός οὔτε μᾶς πε­ρι­γράφει κάποια θαυμα­τουρ­γική θε­ραπεία του. Ἀφήνει τόν Χριστό νά μᾶς διδάξει μέ τό θαῦμα του καί συγχρόνως μᾶς δείχνει ποιός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε καί ἐμεῖς τόν λόγο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Οι τρεις προϋποθέσεις της Σωτηρίας μας.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησά­σθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι» (Μαρκ. 8.34).

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ Σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας: «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Οὕτω γάρ ἠγάπη­σεν ὁ Θεός τόν κό­σμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3.16).

Παραμονή τῆς με­γά­λης ἑορτῆς τῆς παγ­κοσμίου ὑψώ­σε­ως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυ­μίζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνω­σμα τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί ὑπέστη αὐτόν τόν φοβερό καί ἐπονεί­δι­στο θάνατο. Καί ὁ λόγος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀπέ­­­­ραντη ἀγά­πη τοῦ ἐπουρανίου Θε­οῦ καί Πατρός πρός τό χοϊκό πλά­σμα του, τόν ἄν­θρω­πο, πού πραγματώ­νεται μέ τή θυσία τοῦ Υἱοῦ του.

Τόσο πολύ ἀγά­πη­σε, γράφει ὁ εὐ­αγ­γελιστής τῆς ἀγά­πης, ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ θεολόγος, ὁ Θεός τόν κό­σμο, ὥστε πρόσφερε τόν μονογενῆ του Υἱό, προκειμένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ᾽ αὐτόν νά μήν χάνε­ται, ἀλλά νά ἔχει αἰώνια ζωή. Καί αὐτή τήν ἀπέ­ρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θε­­οῦ γιά τόν ἄν­θρω­­πο, αὐτή τή γεμάτη ἀγά­πη θυσία τοῦ Χρι­στοῦ γιά τόν ἁμαρ­τωλό, συμβολί­ζει καί ὑποστασιάζει ὁ Σταυρός, τόν ὁ­ποῖ­ο θά ὑψώσει αὔ­ριο ἡ Ἐκκλησία μας ὡς σύμβολο τῆς θυ­σίας, ἀλλά καί ὡς ση­­μεῖο τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τῆς ἀγάπης τοῦ Θε­αν­θρώπου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρί­ζε­σθε, κρα­ται­­οῦσθε» (1 Κορ. 16.13).

Σαφής καί κατηγορη­μα­­τικός ὁ λόγος τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Τέσσερις προστακτικές, τέσσερις προτροπές, πού δέν ἀ­πευθύνονται μόνο πρός τούς Κορινθίους, ἀπευ­­θύνονται καί πρός τούς χρι­στιανούς ὅλων τῶν ἐπο­χῶν καί ἰσχύ­ουν καί γιά ὅλους ἐμᾶς.

Καί δέν εἶναι μόνο ἡ διαχρονική ἰσχύς τῶν λόγων τῆς ἁγίας Γρα­φῆς πού κάνει τούς λό­γους τοῦ πρωτοκορυ­φαί­ου ἀποστόλου ἐπί­καιρους, ἀλλά εἶναι καί οἱ συν­θῆκες τίς κρίσεως πού βιώνει γιά πολλές καί ποικίλες αἰτίες ὁ κό­­σμος καί ὁ ἄνθρωπος στίς ἡμέρες μας, γε­γονός πού ἀποδει­κνύ­ει τίς προ­τρο­­πές τοῦ ἀπο­στό­λου ζωτικῆς ση­μα­σίας γιά ὅλους μας.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

Τέσσερις προτροπές πού μποροῦν νά ἀποτε­λέσουν κατευθυντήριες γραμμές γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Αββάς Δωρόθεος: Για την ταπεινοφροσύνη

 «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι Θεοῦ μαθηταί ἐσμέν, οὐχ ὅτι τά δαιμόνια ἡμῖν ὑπακούουσιν, ἀλλ᾿ ὅτι τά ὀνόματα ἡμῶν γέγραπται ἐν τῷ οὐρανῷ τῆς ταπεινώσεως».

Ἰωάν. Κλίμ. P.G. 88, 1000A

Ὑπάρχει δέ καί κοσμική ὑπερηφάνεια καί καλογερική. Κοσμική ὑπερηφάνεια ἔχει κανείς ὅταν ὑπερηφανεύεται εἰς βάρος τοῦ ἀδελφοῦ του ὅτι εἶναι πιό πλούσιος ἤ πιό ὄμορφος ἤ πιό καλοντυμένος ἤ πιό γενναῖος ἀπ᾿ αὐτόν. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε ὅτι κενοδοξοῦμε μ᾿ αὐτά ἤ ὅτι τό μοναστήρι μας εἶναι πιό μεγάλο ἤ πιό πλούσιο ἤ ὅτι ἔχουμε πολλούς ἀδελφούς, πρέπει νά ξέρουμε ὅτι βρισκόμαστε ἀκόμα στό στάδιο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας. Συμβαίνει ὅμως πολλές φορές νά κενοδοξεῖ κανείς καί γιά μερικά φυσικά χαρίσματα. Νά τί ἐννοῶ. Κενοδοξεῖ ὅτι ἔχει καλή φωνή καί ψάλλει ὡραῖα, ἤ ὅτι εἶναι ἐπιτήδειος καί ἐργάζεται μέ ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια καί ὑπηρετεῖ ἄδολα. Αὐτά εἶναι πιό ἐξευγενισμένα ἀπό τά πρῶτα, ὅμως καί αὐτά ἀνήκουν στό χῶρο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας.

Συμβουλές Αγίων και Γερόντων

Η ορθοδοξία είναι άσκηση και ζωή γι' αυτό και μονάχα διά της ασκήσεως και της ζωής επιτελείται το κήρυγμα και η ιεραποστολή. Η ανάπτυξη της ασκητικότητας -προσωπικά και καθολικά- αυτή πρέπει να γίνει η εσωτερική αποστολή της Εκκλησίας μας μέσα στον λαό. Οι ενορίες πρέπει να μεταβληθούν σε ασκητικά κέντρα, αλλά αυτό μπορεί να το επιτύχει μονάχα ένας εφημέριος - ασκητής. Πρέπει να ενισχύσουμε την προσευχή και την νηστεία, να αναπτύξουμε την εκκλησιαστική ευταξία η οποία είναι από τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας με το οποίο εκείνη επιδρά αναγεννητικά στον άνθρωπο. Όλα αυτά όμως απαιτούν ως προϋπόθεση: οι ιερείς και οι μοναχοί μας να γίνουν οι ίδιοι ασκητές. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Επειδή πρακτικά αμαρτήσαμε, πρακτικά αρνηθήκαμε τον Ιησού μας, πρακτικά τον προσβάλαμε και τον προδώσαμε, πρακτικά τώρα να επιστρέψουμε πίσω και ν’ αποδείξουμε ότι πλέον δεν θα ξανακάμψουμε τα γόνατα μας μπροστά σε κάθε είδωλο της αμαρτίας. (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η δουλεία στον πλούτο.

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποι­ή­σω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;» (Ματθ. 19.16)

Ἕναν ἄνθρωπο μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, πού πλησιάζει τόν Χριστό καί τοῦ ἀπευ­θύνει μιά εὐ­λαβή κατά τά φαινόμενα ἐρώτη­ση: «Δι­δά­σκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». Τί νά κάνω, δηλαδή, προκειμένου νά κερ­δίσω τήν οὐρά­νια ζωή;

Ὁ Χριστός ὅμως δέν φαίνεται νά ἐντυπω­σιάζεται ἀπό αὐτήν τήν ἐξω­­τερική του εὐσέβεια, γιατί στήν ἐρώτησή του ἤδη ἔχει διακρίνει ὅτι δέν τόν πλη­σιάζει ὡς Θεάνθρωπο ἀλλά ὡς ἕναν ἁπλό διδάσκαλο τοῦ Μωσαϊ­κοῦ νόμου. Γι᾿ αὐτό καί ἀρ­χί­ζει τήν ἀπάντησή του μέ μιά ἐρώτη­ση: «γιατί μέ ὀνο­μάζεις ἀγα­θό; Κα­νένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγα­θός παρά μόνον ὁ Θεός». Ἄν, δηλαδή, δέν μέ ἀναγνω­ρί­ζεις ὡς Θεό, μή μοῦ ἀποδίδεις ἕναν χαρα­κτη­ρισμό πού ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος καί πραγμα­τι­κά ἀγαθός, ἀφοῦ σ᾿ αὐ­τόν συγκεν­τρώ­νονται σέ ἀπόλυτο βαθμό ὅλες οἱ ἀρετές.

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Όταν διδάσκεις και εξηγείς, μη κρύψεις τα πρέποντα από τους παρόντες.

«Ὁ παιδεύων κακοὺς λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν· ἐλέγχων δὲ τὸν ἀσεβῆ μωμήσεται ἑαυτόν. Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε· ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε.
δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται· γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. Αρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου, καὶ βουλὴ ἁγίων σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς». (Παροιμίες 9, 7)

Μετάφραση:

Όποιος διορθώνει χλευαστή, τις προσβολές του θα δεχτεί
κι όποιος ελέγχει ασεβή δέχεται κατηγόριες.
Μην τον διορθώνεις το χλευαστή, γιατί θα σε μισήσει·
σοφό να ελέγχεις και θα σε αγαπήσει.
Στο σοφό δώσε αφορμή και πιότερο σοφός θα γίνει.
Τον δίκαιο δίδαξε και πιότερα θα μάθει.
Η βάση της σοφίας είναι ο σεβασμός στον Κύριο,
βάση της νόησης είν’ η γνώση του ΄Αγιου Θεού.

Μερικοί λόγοι του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, από την Φιλοκαλία των Νηπτικών Πατέρων.

Η παρανομία των κοσμικών θα ελεγχθεί με όσα γράφονται παρακάτω, από εκείνους που έχουν σταθερή πίστη και γνώρισαν την αλήθεια.

Όσοι δε λογαριάζουν ότι είναι υπόχρεοι να τηρούν όλες τις εντολές του Χριστού, αυτοί διαβάζουν σωματικά το νόμο του Θεού, και δεν εννοούν μήτε εκείνα που λένε, μήτε εκείνα για τα οποία δίνουν διαβεβαιώσεις. Γι' αυτό και νομίζουν ότι τάχα εκπληρώνουν το νόμο με τα έργα τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

«Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοί­μητον Θεοτόκον, καί προστασίαις ἀμετά­θε­τον ἐλπίδα, τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκρά­τησεν».

Ἐννέα ἡμέρες ἔχουν περάσει ἀπό τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεο­τό­κου καί ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος διατρανώνει καί πάλι σή­­μερα τήν πί­στη του στό θαυμαστό γε­γονός ψάλλοντας «τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοί­μητον Θεοτόκον … τά­φος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν».

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς, πι­στά τέκνα τῆς Πανα­γίας Μητέρας μας, προ­σ­τρέ­χουμε προσκυνη­τές στή χάρη της, γιά νά τῆς ἐκφράσου­με τήν ἀγάπη καί τήν εὐγνω­μο­σύνη μας καί νά ἐμ­πι­στευ­θοῦμε στή μη­τρι­κή της ἀγάπη ὅλα τά αἰ­τήματα καί τίς λαχτά­ρες τῆς ψυ­χῆς μας καί τῆς ζωῆς μας.

Σ' αυτούς που σου χαρίζουν καρφιά, εσύ χάριζε καρδιά.

Είναι εκείνη η στιγμή που ο άλλος θα σου μιλήσει απότομα και απαξιωτικά, που θα σε προσβάλει.
Είναι εκείνη η στιγμή που μέσα σου θα κινηθεί βίαια η καρδιά σου προς τον άλλον διψώντας δικαίωση και εκδίκηση.
Εκείνη λοιπόν την στιγμή δώσε τόπο στην οργή. Δώσε της τόπο μακρυά από την καρδιά σου, από το είναι σου. Εξόρισέ την μακρυά χωρίς να αφήσεις περιθώρια παραμονής και επιστροφής της.
--------------------------------------------
Εκείνη την στιγμή είναι η ευκαιρία σου να σιωπήσεις, να σηκώσεις τον σταυρό αυτόν που ο άλλος σου προσφέρει. Είναι η ευκαιρία σου να συσταυρωθείς με τον Χριστό. Είναι η ευκαιρία σου να συντρίψεις τον εγωισμό σου, την φιλαυτία σου, το αυτοείδωλό σου. Είναι η ευκαιρία σου να καλλιεργήσεις την ταπείνωση και την πραότητα, την ανεξικακία και την συγχωρετικότητα.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η σωστή εξομολόγηση.

- Γιατί μερικές φορές, ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;

- Αυτό μπορεί να συμβή και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθή, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθή εσωτερικά με την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση παρηγοριέται, τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθή, μπορεί να του έρθη και άλλος πειρασμός, οπότε, θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθή καθόλου.

- Και αν αυτό συμβαίνη συχνά;

Αφού θα ξανακάνω την ίδια αμαρτία, γιατί να πάω να εξομολογηθώ;

Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.

- Μη φοβάσαι. Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα. Με την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις, οι στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζωνται επάνω στην μάχη, τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν το τραύμα τους και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα. Εν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε να μην ξανατραυματισθούν. Έτσι και εμείς, όταν τραυματιζώμαστε πάνω στον αγώνα μας, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, αλλά να τρέχουμε στον γιατρό – στον πνευματικό -, να του δείχνουμε το τραύμα μας, να θεραπευώμαστε πνευματικά, και πάλι να συνεχίζουμε «τον καλόν αγώνα». Κακό είναι, όταν δεν ψάχνουμε να βρούμε τους φοβερούς εχθρούς της ψυχής, τα πάθη, και δεν αγωνιζώμαστε, για να τους εξοντώσουμε.

- Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ; για να κοροϊδεύω τον παπά;».

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ): Η εν Χριστώ ζωή είναι μωρία για τον κόσμο.

«Ὁ Θεός ἡμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανα­τί­ους, ὅτι θέατρον ἐγε­νήθημεν τῷ κόσμῳ καί ἀγγέλοις καί ἀν­θρώ­ποις» (1 Κορ. 4.9).

Ἀσυνήθιστα ἠχοῦν τά λόγια τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Κορίνθου, πού ἀκούσα­με στό ση­με­ρινό ἀπο­στο­λικό ἀνά­­­γνωσμα. Ἀσυ­νήθιστα καί ἴσως δυσνόητα γιά κάποιον πού δέν ἀντιλαμβά­νε­ται τό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ, τό νόημα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὄχι ὅμως γιά τόν πρω­το­κο­ρυφαῖο ἀπόστολο πού ζεῖ αὐτή τήν ζωή καί πού μπορεῖ νά ὁμο­λογεῖ «Χριστῷ συνε­σταύ­­ρω­μαι ζῶ δέ οὐκέ­τι ἐγώ ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2020

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ 

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης  

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας 

 ΠΡΟΣ 

 τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν  τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας. 

«Δεῦτε οἱ πιστοί, τῷ τάφῳ προσέλθωμεν τῆς Θεομήτορος … καί ἀρυσώμεθα ἰαμάτων ἄφθονα χαρίσματα». 

Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου σήμερα καί τά ἐπί γῆς εὐσεβῆ καί ὀρθόδοξα τέκνα της δέν θρηνοῦν γιά τόν θάνατo, δέν ὀδύρονται γιά τήν ἀπώλεια, δέν θλίβονται γιά τόν χωρισμό, γιατί πιστεύουν ἀκραδάντως ὅτι γιά τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἰσχύει κατ᾽ ἐξοχήν ἡ ὑπόσχεση τοῦ Υἱοῦ της ὅτι «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων … μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ  θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. 5.24). 

Σοφά λόγια Αγίων Γερόντων

Νομίζουμε ότι και οι σύγχρονοι νέοι για να έλθουν «εις εαυτόν» πρέπει να γνωρίσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Τότε η έλξη, που δημιουργούν τα πάθη γίνεται ανίσχυρη μπροστά στην έλξη, την γλυκύτητα της εσωτερικής πνευματικής ζωής. Και όταν λέμε πνευματική ζωή εννοούμε συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία, μαζί με την ταυτόχρονη άσκηση των αρετών. (Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός)

Όταν όσοι μας επαινούν ή μάλλον όσοι μας αποπλανούν αρχίσουν να μας επαινούν, ας θυμηθούμε αμέσως το πλήθος των ανομιών μας, και ασφαλώς θα δούμε ότι είμαστε ανάξιοι των επαίνων και των τιμών. (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος)

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ)

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε» (Ματθ.14.27).

Ἕνα διπλό θαῦμα πε­ρι­γράφει τό σημερινό εὐ­­αγ­γελικό ἀνάγνω­σμα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ θαυματουργική ἐμφά­νι­­ση τοῦ Χριστοῦ μέσα στή νύκτα, ἐπάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα. Τό δεύτερο εἶναι ἡ θαυ­ματουργική κατάπαυση τῆς τρικυμίας, πού τόσο εἶχε φοβίσει τούς μαθη­τές του.

Καί ὅλα αὐτά συμβαί­νουν τό βράδυ πού ἀκο­λουθεῖ μετά ἀπό τό ἄλλο μεγάλο θαῦμα, τό θαῦ­μα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων ἀν­­δρῶν πού εἶχαν συγκε­ντρωθεῖ γιά νά ἀκού­σουν τόν Χριστό νά διδάσκει.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Ομιλία)

«Πρό αἰώνων κεκαλυμ­μέ­νον μυστήριον ἐπ᾽ ἐσχάτων ἐφανέρωσεν ἡ φρικτή σου μεταμόρφωσις».

Αὐτό τό «κεκαλυμμένο μυ­στήριο» τῆς θεότητος τοῦ Ἰη­σοῦ ἀποκαλύπτει ἡ σημερινή ἑορτή ὄχι μό­νο στούς μαθητές τοῦ Κυρίου πού τόν συνόδευσαν στό ὄρος Θαβώρ ἀλλά καί σέ ὅλους ἐ­μᾶς πού τιμοῦμε καί πανη­γυ­ρίζουμε τή μεγάλη αὐ­τή δε­σπο­τική ἑορτή.

Σήμερα ἀποκαλύπτεται τό μυ­στήριο τῆς θεότητος τοῦ Θεανθρώπου πού γιά χάρη μας κάλυψε τή δόξα καί τή λάμψη τῆς θεότητός του μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀνθρώπινης σαρκός. Ταυτόχρονα ὅμως ἀπο­καλύπτεται καί τό μυ­στή­ριο τῆς θεώσεως τοῦ ἀν­θρώ­που, τῆς δυνατότητος δηλαδή πού τοῦ προσφέρει ὁ Θεός νά γίνει καί αὐτός θεός κατά χάριν.

Κυριακή Η' Ματθαίου: Πόσο μας στοιχίζει η αναζήτηση της Αλήθειας, του Χριστού;

«Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελ­θεῖν, δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φα­γεῖν» (Ματθ. 14.16).

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα μᾶς παρουσία­σε σήμερα τό ἱερό εὐαγγέλιο, τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων ἤ, ὅπως εἶναι ἐπί­σης γνωστό, τό θαῦμα τοῦ χορ­τασμοῦ τῶν πεν­­τα­κισ­χι­λίων.

Συνήθως, ὅταν ἀκοῦμε αὐ­τή τήν εὐαγ­γελική περι­κοπή, ἐπικεντρώνουμε τήν προ­σοχή μας στό θαῦμα, στό ἐξαιρετικό πράγματι γε­γονός τοῦ πολλαπλασια­σμοῦ τῶν δύο ἄρτων. Δέν ἐπικεντρώνουμε ὅμως ὅσο πρέπει τήν προσοχή μας στό γεγονός τῆς συγκε­ν­τρώ­­σεως ἑνός τόσο ἐντυ­πω­σιακοῦ ἀριθμοῦ ἀνθρώ­πων σέ ἕναν ἔρημο τόπο. Ἄκουσαν, λέει, οἱ ἄνθρω­ποι ὅτι ὁ Χριστός μπῆκε στό πλοῖο γιά νά πάει μό­νος του σέ ἕνα ἔρημο τόπο καί τόν ἀκολούθησαν καί ἐκεῖνοι.

Δίνουμε συμβουλές στους άλλους αλλά δεν συσταυρωνόμαστε μαζί τους.

Ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιο σταυρό στην ζωή του.
Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να απαξιώσει ή να χλευάσει τον σταυρό του άλλου. Μπορεί εμείς να τον θεωρούμε μικρό σταυρό, όμως δεν είναι το θέμα πως το θεωρούμε εμείς αλλά πως το βιώνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος στην ζωή του.

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό σημαίνει ότι διαφορετικά αντιμετωπίζει τον σταυρό του, διαφορετικές οι δυνάμεις του, διαφορετικά τα συναισθήματά του, διαφορετική η πνευματική του κατάσταση.

Σίγουρα χρειάζεται να υπάρχει πνευματική καλλιέργεια ώστε ο άνθρωπος να εκμεταλλευτεί τον σταυρό του και να προοδεύσει εν Χριστώ. Αυτό όμως είναι θέμα του ίδιου του ανθρώπου που κουβαλά τον συγκεκριμένο σταυρό στην ζωή του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τα θαύματα του Θεού.

«Τότε ἥψατο τῶν ὀ­φθαλμῶν αὐτῶν λέ­γων· κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν» (Ματθ. 9.29).

Μία συνάντηση περι­γρά­φει τό σημερινό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­­­γνωσμα. Τή συνάντηση μέ δύο δυ­στυχισμένους ἀν­θρώ­­πους, πού εἶχαν στε­­ρηθεῖ τό φῶς τους καί τοῦ ζητοῦν νά τούς σπλαχνισθεῖ καί νά τούς θεραπεύσει.

Ἡ συνάντηση εἶναι τυχαία, ἀλλά ἡ εἰκόνα δέν εἶναι πρωτόγνωρη σέ ὅσους παρακολου­θοῦν τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ· γιατί δέν εἶναι οἱ πρῶτοι φορά πού τρέ­χουν ἄνθρωποι πίσω του, ἱκετεύοντας τό ἔ­λεός του. Καί ὁ Χριστός δέν ἀπο­μακρύνεται ἀδιάφορος, δέν τούς ἀντιμετωπίζει μέ ψυχρότητα, δέν ἀπορ­ρίπτει τό αἴτημά τους. Θέτει μόνο ἕνα ἁπλό ἀλλά πολύ οὐσια­στικό ἐρώτημα στούς δύο ἀνθρώπους πού τοῦ ζητοῦν τή θεραπεία. «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Πιστεύ­ε­τε ὅτι μπορῶ νά κάνω αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε; Γιά νά ἀκούσει τήν ἀ­πά­ντηση πού ὡς παν­το­γνώστης γνωρίζει «ναί, Κύριε».