Ο όσιος Σάββας, όταν ακόμα ήταν νέος και ζούσε στο μοναστήρι Φλαβιανών, ασκούσε το εαυτό του και στην εγκράτεια. Εγκράτεια σε όλα. Έτσι επεδίωκε και την εγκράτεια που είχε σχέση με τις ηδονές του λάρυγγος, την περιποίηση και καλοπέραση της κοιλιάς.
Μία μέρα λοιπόν, που εργαζόταν στον κήπο του μοναστηριού, τα μήλα που κρέμονταν από τα δένδρα του κήπου του κεντούσαν την όρεξη και τον παρακινούσαν να φάει πριν της ώρας.
Από την θέα των μήλων ο όσιος νικήθηκε, γιατί πραγματικά ήταν ωραία να τα βλέπεις. Σαν άνθρωπος και αυτός παρασύρθηκε από τις ανθρώπινες επιθυμίες. Αλλά τόσο μόνο νικήθηκε, όσο να πάρει το μήλο στο χέρι του.
Ύστερα όμως σκέφθηκε, πως αυτό είναι επιβουλή του εχθρού και πω συνηθίζει ο πονηρός χρησιμοποιώντας ως δόλωμα την ηδονή να μας εξαπατά. Ακόμα θυμήθηκε τον όφι, που κρυβόταν μέσα στον καρπό και ότι με την ηδονή και τη βρώση έδιωξε του προπάτορες από τον παράδεισο και έπεσαν σε πλήθος κακών.
Τα σκέφτηκε όλα αυτά καλά ο όσιος Σάββας, και αμέσως ρίχνει κάτω το μήλο και καταπατώντας το με τα πόδια πάτησε μαζί μ’ αυτό και την επιθυμία. Αυτήν την επιθυμία που του νίκησε τα μάτια την ταπεινώνει με τα πόδια, βάζοντας στον εαυτό του κανόνα να μην φάει ποτέ όσο ζει μήλο, ούτε να χαριστεί ποτέ πια στην επιθυμία της κοιλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.