" Μην κρίνετε είναι μη κριθείτε"

Να μην κατακρίνουμε διότι:

«εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε»

 

Δύο αδελφοί μεγάλωσαν μαζί σε ένα κοινόβιο. Αυτούς ο Θεός τους αξίωσε ώστε ο ένας να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου κάποιο εξωτερικό σημείο της χάριτος του Θεού. Κάποτε λοιπόν, ο ένας από αυτούς βγήκε από το κοινόβιο για κάποιο διακόνημα. Ήταν ημέρα Παρασκευή.

Κατά σύμπτωση είδε κάποιον να τρώει πρωί πρωί, μη σεβόμενος τη νηστεία της Παρασκευής, και τον παρατήρησε λέγοντας:

- Τέτοια ώρα τρως, και μάλιστα Παρασκευή;

Όταν με το καλό επέστρεψε στο μοναστήρι, ο άλλος αδελφός, στη συνηθισμένη σύναξι των πατέρων, τον είδε στο πρόσωπο, χωρίς όμως να διακρίνει και το σημείο της χάριτος, και λυπήθηκε.

Αφού ήρθαν στο κελλί τους, τον ρωτάει περίλυπος:

- Τι έκανες αδελφέ μου εκεί που πήγες; Σε ρωτώ, γιατί σήμερα δεν είδα στο πρόσωπό σου την χάρι του Θεού.

- Εγώ, αδελφέ μου, απαντάει, δεν βλέπω να με ελέγχει η συνείδησή μου ούτε για καμιά πονηρή πράξη, ούτε για κανέναν αισχρό λογισμό.

- Μήπως, τότε, μίλησες σε κανέναν άσχημα;

Τότε εκείνος θυμήθηκε, πράγματι την παρατήρηση που έκανε σε εκείνον που έτρωγε παραβιάζοντας τη νηστεία της Παρασκευής (οι ασκητές συνήθιζαν να μην τρώνε τίποτα απολύτως τις ημέρες των νηστειών), και λέγει:

- Ναι αδελφέ μου. Χθες, έξω από το μοναστήρι μας, είδα κάποιον να τρώει καταλύοντας τη νηστεία της Παρασκευής και του έκανα παρατήρηση. Αυτή λοιπόν είναι η αμαρτία μου.

Και παρακαλώντας τον αδελφό πρόσθεσε:

- Έλα κόπιασε και εσύ μαζί μου δύο εβδομάδες να παρακαλέσουμε τον Θεό να με συγχωρήσει.

Έτσι και έγινε. Μετά από δύο εβδομάδες είδε πράγματι, ο αδελφός και πάλι την χάρι του Θεού στο πρόσωπο του αδελφού του, κι έτσι παρηγορήθηκαν και ευχαρίστησαν τον Θεό.

Αυτή η ιστορία, η οποία είναι μέσα από το Γεροντικό, μας καταδεικνύει το μέγεθος του αμαρτήματος της κατάκρισης. Μία αμαρτία η οποία είναι η πιο συνηθισμένη και την οποία δεν την παίρνουμε στα σοβαρά. Βλέπουμε λοιπόν μέσα από αυτό το ζωντανό παράδειγμα, πόσο μας απομακρύνει η κατάκριση του άλλου από τον Θεό, πόσο τελικά μας κρατά μακριά της χάριτος του Θεού με αποτέλεσμα να μην προοδεύουμε πνευματικά. Ο συγκεκριμένος ασκητής θα λέγαμε «δικαιολογημένα»  κάνει μία παρατήρηση, όμως ακόμα και αυτή η λεκτική παρατήρηση κόβει την χάρι του Θεού, η οποία τον σκέπαζε και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, αν και ήταν έμπειρος πνευματικά, απομακρύνεται από τον Θεό.

Πόσο λοιπόν θα πρέπει εμείς να προσέχουμε την γλώσσα μας, πόσο θα έπρεπε να είμαστε σε εγρήγορση ώστε να μην πέσουμε στο ολέθριο αμάρτημα της κατακρίσεως;

Μερικές φορές και εμείς κινούμενοι δήθεν από αγάπη προς τους άλλους τους παρατηρούμε, τους μαλώνουμε για κάτι που έχουν κάνει ή κάνουν. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στο κεφάλαιο περί καταλαλιάς, μας λέγει: «Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι’ αυτόν και ας μην τον κακολογήσεις. Διότι αυτός ο τρόπος αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον….. ακόμα και την ώρα του θανάτου του , αν ιδής κάποιον να αμαρτάνη, μήτε τότε να τον κατακρίνης. Διότι η απόφασις του Θεού είναι και όχι των ανθρώπων. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο που εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος….ας με ακούσουν όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε», τότε να είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσουμε και εμείς σε αυτά. Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσουμε ή αν δεν αμαρτήσουμε, στο να κατακρίνουμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο.»

Γι’ αυτό λοιπόν όσο μπορούμε και ειδικά μέσα στην μεγάλη και αγία τεσσαρακοστή να εντείνουμε τον πνευματικό μας αγώνα και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε όσο μπορούμε το μεγάλο αυτό αμάρτημα της κατακρίσεως, ασκούμενοι στην σιωπή διότι: «Όποιος περιέκοψε την πολυλογία έκοψε και πλήθος από κακά.»

Καλό αγώνα…