Δοκιμασίες και Χαρά

Η χαρά έρχεται όταν είμαστε αμέριμνοι, όταν δηλαδή δεν έχουμε μέσα μας άγχος και αγωνία για κάτι.

Αμεριμνησία δε σημαίνει να μην κάνουμε τίποτε. Μερικές φορές πέφτουμε στην παγίδα να νομίζουμε ότι αν εγκαταλείψουμε τους στόχους και τις επιδιώξεις μας, θα είμαστε πιο αμέριμνοι και άρα πιο χαρούμενοι. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι δε χρειάζεται να πληρώσουμε ένα τόσο ακριβό τίμημα για τη χαρά: Είναι αρκετό να είμαστε εσωτερικά αμέριμνοι, να επιμελούμαστε δηλαδή κάθε μέρα ό,τι έχουμε μπροστά μας, χωρίς να μας απασχολεί με έναν τρόπο αγχωτικό το αύριο, χωρίς να μας απασχολούν πράγματα που είναι πέραν του δικού μας ελέγχου, τα οποία τελικά μόνο ηρεμία δεν μας προσφέρουν, αντιθέτως μας καταντούν να ζούμε μόνο γι' αυτά, και τελικά να ζούμε όχι για το τώρα αλλά για το αύριο, για το επίγειο μέλλον μας.

Αν αποκτήσουμε λοιπόν εσωτερική αμεριμνησία, τότε το σώμα και το μυαλό μας θα μεριμνά και θα φροντίζει, η ψυχή μας όμως θα είναι - την ίδια ώρα – ήρεμη, ξεκούραστη και χαρούμενη.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη χαρά, βαθύτερη και πιο ουσιαστική: Είναι η χαρά που έρχεται όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας για χάρη κάποιου άλλου, όταν δινόμαστε χωρίς να μας κρατά πίσω, ούτε η βαριεστιμάρα μας ούτε η φιλαυτία μας. Αυτή είναι μια φωτεινή χαρά, γεμάτη ηρεμία και περιπέτεια ταυτόχρονα, που μας μεταμορφώνει ως ανθρώπους και μας ανοίγει νέους ορίζοντες.

Ο χριστιανός είναι χαρούμενος ακόμα και στους μεγάλους πειρασμούς και δοκιμασίες. Είναι χαρούμενος όχι όμως χωρίς να έχει συναίσθηση των καταστάσεων, αλλά αντιθέτως επειδή έχει συναίσθηση των καταστάσεων και των ποικίλων δοκιμασιών γι' αυτό είναι χαρούμενος, κατανοεί το γιατί, μάλλον καλύτερα καταργεί όλα αυτά τα "γιατί" που μας δημιουργούνται όταν έρχεται ο πειρασμός και η δοκιμασία και τα αντικαθιστά με το "Δόξα τω Θεώ" και τότε αποδεχόμενος την δοκιμασία, την λύπη τα μεταμορφώνει σε ευκαιρίες αγιασμού, καθάρσεως, φωτισμού, εμπειρίες που τον οδηγούν να χαμογελά όχι γιατί έτσι θα "πρέπει" αλλά γιατί έτσι αισθάνεται.
Δεν είναι τυχαίο που οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας πήγαιναν στα μαρτύρια χαρούμενοι...όχι όμως για το ότι θα πεθάνουν, όχι διότι θα βασανιστούν, όχι γιατί θα πονέσουν αλλά γιατί όλα αυτά θα τα κάνουν για την αγάπη του Χριστού και ακριβώς αυτό, ακριβώς αυτή τους η πίστη και η βεβαιότητα της αγάπης του Χριστού τους έκανε ακόμα και το μαρτύριο, τον πόνο, να τα βιώνουν διαφορετικά.
Τελικά ο χριστιανός είναι χαρούμενος γιατί πιστεύει, γιατί γνωρίζει ότι όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται, διότι κάθε τι που μπορεί να τον λυπήσει και να έχει αντίκτυπο και στους άλλους μπορεί να αλλάξει, μπορεί αν θέλετε να βιωθεί διαφορετικά, να βιωθεί εν Χριστώ και τότε σίγουρα τίποτα δεν είναι λυπηρό, τίποτα δεν οδηγεί σε αδιέξοδο, τίποτα δεν θα μας απωθεί από το να χαμογελάμε γεμάτοι αισιοδοξία, γεμάτοι χαρά, γεμάτοι Χριστό.

Π.Π.