Πεθαίνοντας στις πλατείες, χωρίς αγάπη...μόνο με όνειρα.

Ο κόσμος των ναρκωτικών, των "ονείρων" που καταντά εφιάλτης, κόλαση.

Μία συγκλονιστική εκπομπή για την τραγική ζωή των ναρκομανών στην Ελλάδα και Η αλήθεια για τα ναρκωτικά.(στο τέλος της ανάρτησης υπάρχουν 2 βίντεο)

Μακάρι βλέποντας όλα αυτά οι νέοι μας να καταλάβουν το ψέμα των ναρκωτικών, αλλά και οι αρμόδιοι να πάρουν καλύτερα μέτρα ώστε αυτοί οι άνθρωποι που μετανόησαν να μπορέσουν να επανενταχτούν ξανά μέσα στην κοινωνία μας χωρίς να έχουν το στίγμα του "απολωλότος προβάτου".

Φυσικά την ευθύνη την έχουμε και όλοι εμείς που πολλές φορές αντιμετωπίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους λες και είναι εχθροί μας και όχι πονεμένοι και ασθενείς συνάνθρωποί μας που ζητούν την βοήθειά μας. Το θέμα βεβαίως είναι τεράστιο, όμως τουλάχιστόν θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι, σαν χριστιανοί.

Ο εχθρός είναι τα ναρκωτικά, οι έμποροι ναρκωτικών και όχι οι χρήστες (ναρκομανείς) στων οποίων τις φλέβες κάποιοι βγάζουν χρήματα. Τα παιδιά αυτά, τα οποία υποφέρουν πλέον ζώντας μέσα σε μία συνεχή αναζήτηση της ανεκπλήρωτης πληρότητας σίγουρα θέλουν την βοήθειά μας, την προσευχή μας, την συμπαράστασή μας, την αγάπη μας, το ενδιαφέρον μας. Δυστυχώς όλοι μας πολλές φορές βλέποντας σε πλατείες και πεζοδρόμια τέτοιους νέους ανθρώπους, ακουμπισμένους πρόχειρα στους λερωμένους τοίχους του δρόμου….τους κατακρίνουμε, τους απορρίπτουμε επαρμένοι από την δική μας δήθεν αξιότητα.

Νομίζω ότι ο χριστιανός που δεν δείχνει αγάπη ακριβώς σε τέτοιους ανθρώπους αλλά αντιθέτως τους απορρίπτει σαν μιάσματα, μόνο χριστιανός δεν είναι και δυστυχώς θα λογοδοτήσει μπροστά στον Κύριο ο οποίος τέτοιους ανθρώπους βοήθησε κατά την επίγεια ζωή Του, πονεμένους, εθισμένους, έτοιμους όμως να αλλάξουν αντικρίζοντας λίγη αγάπη.

Και θα πει κάποιος ότι για να τους βοηθήσουμε θα πρέπει τουλάχιστον οι ίδιοι να το θέλουν, να θέλουν να αλλάξουν, να μετανοήσουν. Και εν μέρει ίσως έχει δίκαιο, όμως όταν ο άνθρωπος ζει μέσα σε μία τέτοια κατάσταση του είναι πολύ δύσκολο να σηκωθεί, να συνέλθει. Θέλει λοιπόν την πρώτη κίνηση να την κάνουμε εμείς, να τους δείξουμε ότι ακόμα η κοινωνία ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, ότι τίποτα ακόμα δεν χάθηκε, ότι όλα τελικά μπορούν να αλλάξουν αρκεί να σηκωθούν και μπορούν να σηκωθούν. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν, και του δείχνουν αυτή τους την αγάπη προσπαθώντας να τον βοηθήσουν να απεξαρτηθεί  οι πιθανότητες είναι πολύ μεγάλες κάτι τέτοιο να γίνει.

Ας μην απορρίπτουμε λοιπόν κανένα και για τίποτα, ας μην βάζουμε στο περιθώριο κανέναν και για τίποτα, και ας προσπαθούμε πράττοντας τον λόγο του ευαγγελίου να αγκαλιάζουμε αυτούς τους συνανθρώπους μας που σίγουρα έχουν ανάγκη από την αγάπη μας, από την στοργή μας, από την προσευχή μας.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος