Υπακοή στα "έθιμα" ή στον Χριστό;

Οι "Μπούλες" είναι όντως ένα παραδοσιακό έθιμο της Νάουσας, αλλά...

Την Κυριακή της Απόκρεω και η Εκκλησία μας, μας υπενθυμίζει τα έσχατα μέσα από την ευαγγελική περικοπή που διαβάσαμε. Η Εκκλησία, μας υπενθυμίζει τα έσχατα, την ημέρα δηλαδή της Κρίσεως ώστε να μας ταρακουνήσει λίγο να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργο που έχουμε πέσει και να μας εισαγάγει σιγά σιγά μέσα στο πνευματικό στάδιο της μεγάλης τεσσαρακοστής.

Κυριακή της Απόκρεω λοιπόν και αν βγω έξω και ρωτήσω τους ανθρώπους τι σηματοδοτεί αυτή η Κυριακή, δυστυχώς οι περισσότεροι αν όχι όλοι θα μου πουν ότι είναι η αρχή για μία σειρά ημερών οι οποίες είναι ημέρες ξεφαντώματος, καρναβαλιού, ασυδοσίας, μέθης και οτιδήποτε άλλο χωρίς κανένα φραγμό και όριο. Και όμως αυτή η ημέρα είναι η τελευταία ημέρα που τρώγεται κρέας, είναι η ημέρα που σηματοδοτεί όχι την αμαρτία, αλλά την εγκράτεια, όχι την ασυδοσία και την ακολασία, αλλά την αρετή και την νηστεία.

Είναι πραγματικά λυπηρό να διαπιστώνει κανείς που έχει φτάσει η ανθρώπινη διαστροφή η οποία, θέλει να μας παρουσιάσει σε όλους εμάς ότι οι ειδωλολατρικές αυτές συνήθειες είναι έθιμα του τόπου μας ότι τιμούμε δι’ αυτών τους προγόνους μας.

Όταν χρησιμοποιούμε όμως ακόμα και κάποια έθιμα, για να δικαιολογήσουμε την ανυπακοή μας στο κάλεσμα της Εκκλησίας για νηστεία και εγκράτεια τότε αυτό είναι τραγικό, όταν το χρησιμοποιούμε για να αμαρτάνουμε και όχι για να τιμήσουμε τον τόπο και τους προγόνους μας τότε αδελφοί μου είμαστε άξιοι των  πράξεών μας, διότι επιτρέψτε μου να πω ότι προτιμώ να τιμώ τον Θεό μου και την πίστη μου παρά να την ατιμάζω με πρόφαση ακόμα και «παραδοσιακά έθιμα».

Εκκλησία και Χριστός είναι ένα το αυτό αδελφοί μου, Εκκλησία δεν είναι μόνο οι παπάδες, γι’ αυτό όταν παρακούμε στην Εκκλησία είναι σαν να  ατιμάζουμε τον ίδιο τον Χριστό, γινόμαστε υποχείρια των παθών μας και των δαιμόνων. Ο Χριστός λοιπόν μας καλεί σιγά σιγά να αρχίζουμε να εγκρατευόμαστε περισσότερο, να προσευχόμαστε πιο πολύ, όχι επειδή ο Θεός έχει ανάγκη από την δική μας νηστεία ,προσευχή και μετάνοια αλλά γιατί εμείς το έχουμε ανάγκη, αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε καλά αδελφοί μου και αν δεν το καταλαβαίνουμε σημαίνει ότι η καρδιά μας έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ που θα χρειαστεί πολύ μεγάλος αγώνας για να επανέλθουμε πάλι στην φυσική μας κατάσταση που είναι να ζούμε εν Χριστώ.

Δυστυχώς και φέτος είδα μικρά παιδάκια μασκαρεμένα στον δρόμο έξω, βαμμένα, ντυμένα ζώα, ακόμα και διαβολάκια….. αλλοίμονο στους γονείς, στους παππούδες και στις γιαγιάδες που προτρέπουν στα μικρά αυτά αθώα παιδάκια να ντύνονται καρναβάλια, αλλοίμονο……μεγάλο κρίμα και μεγάλη αμαρτία παίρνουν… όταν τα μαθαίνουμε από μικρά να μασκαρεύονται, όταν από μικρά τα μάθουμε να ικανοποιούν την κάθε τους επιθυμία δίνοντάς τους λάθος πρότυπα ζωής, όταν τα απομακρύνουμε από τον Χριστό με τον Α ή Β τρόπο, τότε να είστε σίγουροι ότι όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν έφηβοι και καταλάβουν ότι ο κόσμος που τους παραδίδεται είναι μία ζούγκλα, τότε όπως τα έμαθαν από μικρά οι δικοί τους, ξέρετε τι θα κάνουν; θα ξαναμασκαρευτούν, αλλά αυτή την φορά θα φοράνε κουκούλα και θα κρατάνε μολότοφ έτοιμοι να την ρίξουν σε οποιονδήποτε τους σταθεί εμπόδιο... να ποιοι καταντούν λοιπόν τη νέα γενιά έτσι, να ποιοι οδηγούν την κοινωνία μας στην ανηθικότητα και την αναρχία…..εμείς οι ίδιοι. Και σε κάποιους ίσως ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά και αμέσως θα σου πούνε, μα είναι μικρό παιδάκι, δεν πειράζει, χαίρετε. Αν χαιρόταν με το πηδήξει από τη ταράτσα του σπιτιού σας τι θα κάνατε θα το βοηθούσατε; Ερωτώ! 
Πως λοιπόν το δίνουμε τόσο εύκολα αυτό το αγαθό πλάσμα, που μπορεί και να το κοινωνάμε σώμα και αίμα Χριστού, πώς μπορούμε και τόσο εύκολα το δίνουμε στον διάβολο, διότι αυτό κάνουμε, γιατί όταν η Εκκλησία τα έχει καταδικάσει αυτά τα πράγματα και εμείς κάνουμε του κεφαλιού μας αψηφώντας τον λόγο της τότε παραδινόμαστε στον μισόκαλο… 
Ας ακούγονται λοιπόν όλα αυτά υπερβολές, ας ακούγονται συντηρητικά, δυστυχώς όμως είναι η αλήθεια… ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «προσέχετε δε εαυτοίς, μη ποτέ βαρυνθώσιν υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη και μερίμναις βιοτικαίς…» βλέπετε λοιπόν ότι είναι προτροπές του ιδίου του Χριστού που λέγει πάντα την αλήθεια… όπως αλήθεια είναι και ντροπή στους διδασκάλους του γένους μας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που ενώ άλλοτε δίδασκαν γράμματα και του Θεού τα πράγματα στα παιδιά μας τώρα προτρέπουν να ντυθούν τα παιδιά καρναβάλια και να κάνουν και σχολικές γιορτές τιμώντας άθελά τους, τους δαίμονες οι οποίοι στήνουν πανηγύρι για όλα αυτά που γίνονται. 

Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ντροπή για τους δημόσιους οργανισμούς και για άλλες εταιρίες και οργανώσεις δήθεν πολιτισμού να δίνουν χρήματα και να οργανώνουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις θεωρώντας τες ετήσιο θεσμό και πολιτισμό. Και μπορεί να μην γίνονται εδώ στην Ημαθία σε μεγάλη έκταση αλλά σε άλλες περιοχές της ορθόδοξης Ελλάδος μας δυστυχώς μεγαλουργούν τέτοιες εκδηλώσεις, οι οποίες στην ουσία είναι ετήσιο ρεζιλίκι και οπισθοδρόμηση, διότι δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί και μορφωμένοι να θεωρούν αυτά που λέγει η Εκκλησία συντηρητικά και οι ίδιοι να θεωρούν φυσιολογικά όλα αυτά τα αίσχη που κάνανε οι αρχαίοι λαοί και να θέλουν και να τα κάνουν οι ίδιοι αλλά και να μας τα επιβάλλουν, με την προβολή τους.

Ενώ λοιπόν κατηγορούν την Εκκλησία για πολυτέλεια, κατηγορούν την Εκκλησία για συντηρητισμό, κατηγορούν τους ανθρώπους της Εκκλησίας ακόμα και σαν ανήθικους ή και εγώ δεν ξέρω για τι άλλο, οι ίδιοι ξοδεύουν ακόμα και δημόσιο χρήμα για ειδωλολατρικά έθιμα, γυρίζοντας τον πολιτισμό μας πίσω, τότε που υπήρχαν δούλοι και που κάνανε ακόμα και ανθρωποθυσίες, ή δεν είναι έτσι; Διότι αυτά κάνανε οι αρχαίοι... μήπως θα πρέπει να τα κάνουμε και τώρα;

Έτσι λοιπόν αδελφοί μου ελπίζω να καταλάβατε το μέγεθος, την σημασία των πράξεών μας που πολλές φορές τις κάνουμε ελαφρά τη καρδία όμως αμαυρώνουν και την δική μας ψυχή αλλά και των άλλων.

Μας καλεί ο κόσμος αυτές τις ημέρες να γλεντήσουμε χωρίς όρια και φραγμούς, ατιμάζοντας την πίστη των προγόνων μας, ατιμάζοντας τον Θεό μας, ατιμάζοντας την Εκκλησία του Χριστού. Από την άλλη ο Χριστός, η Εκκλησία μας καλεί να ανασκουμπωθούμε πνευματικά και να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε ώστε να εισέλθουμε σε λίγες ημέρες στην μεγάλη τεσσαρακοστή, η επιλογή είναι δική μας αδελφοί μου, είμαστε υπεύθυνοι των πράξεών μας γι’ αυτό λοιπόν να προσέξουμε τι θα επιλέξουμε….. αν διαλέξουμε γενικότερα στην ζωή μας το κάλεσμα του κόσμου να είμαστε και έτοιμοι να ακούσουμε και το «πορεύεσθε απ’εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τους αγγέλους αυτού». Διότι αυτή θα είναι η επιλογή μας, η επιλογή μας αν συμβιβαστούμε με αυτά που μας προτείνει ο κόσμος, θα είναι ο διάβολος και οι άγγελοί του….. αν διαλέξουμε τον λόγο της Εκκλησίας, τον λόγο των θεοφόρων πατέρων, τον λόγο του Θεού τότε έχουμε  την ελπίδα -και με λίγο φιλότιμο αγώνα κάνοντας υπακοή σε αυτά που μας λέγει η Εκκλησία του Χριστού- να ακούσουμε από τον φιλάνθρωπο αλλά και δίκαιο Κριτή, εκείνη την ημέρα την τελευταία ημέρα αυτού του κόσμου, την τελευταία ημέρα της ιστορίας και του πολιτισμού το: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλεία από καταβολής κόσμου». αμήν.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος