Μία πεταλούδα πριν
ανοίξει τα φτερά της , πριν χαθεί στους μυρίπνοους αιθέρες πρέπει να μείνει στο
κουκούλι της με υπομονή και καρτερία. Όταν έρθει η ώρα της, σπάει με τα φτερά της
την ζωογόνα φυλακή της και δικαιώνει την
καρτερία της.
Κάποιες στιγμές της ζωής
μας μοιάζουν πολύ με ένα κουκούλι. Νιώθουμε εγκλωβισμένοι, νοιώθουμε αιχμάλωτοι,
νιώθουμε προδομένοι από την ζωή. Όμως δεν είναι έτσι. Εάν θέλουμε από «προνύμφες»
να γίνουμε αμέσως πεταλούδες τότε βρισκόμαστε σε πλάνη. Το κουκούλι –η υπομονή
και η καρτερία- είναι αυτό που θα μας μεταμορφώσει. Το κουκούλι είναι αυτό που
θα μας αναστήσει, θα μας κάνει πιο δυνατούς, πιο όμορφους, πιο σοφούς…θα μας γεμίσει
με πνοή Θεού, με βλέμμα καθάριο, με σώμα αιθέριο.
Το ότι έγινες
πεταλούδα το οφείλεις σε κάποιο «κουκούλι», το ότι διατηρείσαι πεταλούδα το
οφείλεις και πάλι στην Ζωή που σε δοκιμάζει, σε ασκεί, ώστε να
παραμένεις δυνατός/τη, ώστε να παραμένεις βάλσαμο για όλους τους άλλους που σε
θωρούν μέσα από τα δικά τους κουκούλια και ελπίζουν και στην δική τους μεταμόρφωση.
Υ.Γ. Καλή δύναμη και
υπομονή..
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.