Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ:Ο πλούτος, πολλές φορές, κατέχει αυτούς που τον κατέχουν!

Γιὰ τρίτη φορὰ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς κτυπᾶ τὸ καμπανάκι γιὰ τὸν πλοῦτο. Μᾶς μίλησε τὶς προηγούμενες Κυριακὲς γιὰ τὸν πλούσιο ποὺ «ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον» καὶ γιὰ τὸν πλούσιο ποὺ ἤθελε νὰ γκρεμίσῃ τὶς ἀποθῆκες του, γιὰ νὰ οἰκοδομήσῃ μεγαλύτερες. Τὰ δύο αὐτὰ παραδείγματα ἀναφέρονται σὲ παραβολές. Σήμερα μᾶς παρουσιάζει ἕνα πραγματικὸ γεγονός. Ἕνας νεαρὸς πλησιάζει τὸν Κύριο καὶ Τοῦ ζητᾶ συμβουλὲς πνευματικοῦ περιεχομένου. Ἡ συζήτηση καταλήγει σὲ μία σπουδαία πρόταση «Ἂν θέλῃς νὰ γίνῃς τέλειος, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου, μοίρασε τὰ χρήματα στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀκολούθησέ Με».

Δὲν τὴν περίμενε τὴν ἀπάντηση ὁ νέος. Μᾶλλον εἶχε τὴν ἐντύπωση πὼς ἡ εὐσέβειά του καὶ μόνη ἦταν ἀρκετὴ γιὰ τὴν τελειότητα. Ἴσως καὶ νὰ θεωροῦσε τὸν ἑαὐτό του τέλειο, ἀφοῦ τηροῦσε μὲν τὶς ἐντολές, κατεῖχε δὲ καὶ μεγάλη περιουσία, δεῖγμα κατὰ τὶς ἑβραϊκὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς ἰδιαίτερης εὐλογίας ἀπὸ τὸν Θεό ὡς ἐπιβράβευση γιὰ τὴν παιδιόθεν εὐσέβειά του. Περίλυπος, ἴσως γιατὶ ὁ ἀγαθὸς Διδάσκαλος τοῦ ἀνέτρεψε τὴν περὶ τελειότητος ψευδαίσθηση, ἔμεινε τοὐλάχιστον ἱκανοποιημένος γιὰ τὴν εὐσέβειά του. Δὲν γνωρίζουμε τὴν κατάληξή του. Ἴσως κάποτε κατάλαβε τὰ λεγόμενα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔκανε τὸ γενναῖο βῆμα. Ἴσως γέρασε καὶ πέθανε μὲ τὴν εὐσέβειά του. Πάντως ἡ ῥήξη μὲ τὸν κόσμο προτάθηκε ἀπὸ τὸν νικητὴ τοῦ κόσμου καὶ τὴν μεγάλη αὐτὴ πρόταση τὴν ἀσπάσθηκαν οὐκ ὀλίγοι νέοι ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα. Γιατὶ καὶ σήμερα ὑπάρχουν νέοι μὲ περιουσία, ἀμύθητα πλούτη, ποὺ εὔκολα τὰ ἐγκαταλείπουν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ προετοιμάζουν τὴν εὔκολη εἴσοδό τους στὴν Βασιλεία Του. Θὰ βροῦμε πολλοὺς τέτοιους, ἀδελφοί μου, στὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια, ἱχνηλάτες μεγάλων ἁγίων, ποὺ κι ἐκεῖνοι στὰ νειάτα τους μοίρασαν τὴν περιουσία τους καὶ μετέβησαν στὶς ἐρήμους, ἀκολουθήσαντες τὸν «δι’ ἡμᾶς ἑκουσίως πτωχεύσαντα».

Δύσκολο πρᾶγμα, θὰ μοῦ πῆτε, νὰ δωρίσῃ ὁ μεγιστάνας τὰ πλούτη του στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν Χριστό, εἰδικὰ ἂν εἶναι καὶ νέος. Γιατὶ ὁ νέος θέλει νὰ ζήσῃ τὴ ζωή του μὲ ἔνταση καὶ ἀνέσεις. Ναί, ὄντως δύσκολο εἶναι. Ἀλλὰ «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῶ ἐστιν». Τὶς δύσκολες ἀποφάσεις, ὅταν ὑπάρχῃ καλὴ διάθεση, ἔρχεται ἡ θεία χάρις καὶ τὶς ξεμπλέκει, τὶς διευκολύνει. Ἂν κάποιος ζητήσῃ τὴν ἄνωθεν τακτοποίηση, ὁ Θεὸς θὰ κάνῃ δυνατὰ τὰ ἀδύνατα.

«Ἔτι ἕν σοι λείπει». Ἕνα τοῦ ἔλειπε τοῦ νεανίου. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ εἶχε. Τηροῦσε τὶς ἐντολές, ἀγαποῦσε τὸν Θεό, ἦταν πιστός. Τοῦ ἔλειπε ἡ ἐπιθυμία γιὰ τὸν οὐράνιο θησαυρό. Λυπήθηκε, ὅταν τοῦ μίλησε γι’ αὐτὸν ὁ Διδάσκαλος· τὸν συνήθισε χειροπιαστό, παρόντα, ἀσφαλῆ στὰ σεντούκια, ἰδιόχρηστο, φίλο στὰ νειάτα, σύντροφο στὰ γηρατειά. Τοῦ φάνηκε σκληρὴ ἡ πρόταση νὰ τὸν ἀποχωριστῆ ἐθελούσια. «Ποιός προδίδει τέτοιον καλὸ φίλο; ποιός ἐγκαταλείπει τέτοιον χρήσιμο σύντροφο;», θὰ σκέφθηκε. Ἀλίμονο! φίλος τοῦ ἀνθρώπου καὶ σύντροφός του ὁ καταστροφέας καὶ τὸ ἐμπόδιο τῆς εἰσόδου του στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Τὸ εἶπε ὁ Κύριος, πὼς οἱ πλούσιοι εἰσέρχονται σ’ αὐτήν δυσκολότερα ἀπ’ ὅτι περνᾶ καραβόσκοινο μέσα ἀπὸ βελόνα. Ὁ πλοῦτος εἶναι ἀπατεώνας καὶ κολάζει εἰς τοὺς αἰῶνας. Κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀπάνθρωπο, ἄπληστο, ὑπερήφανο, ἀνελεήμονα, τυχοδιώκτη. Εἶναι ἐγγυητὴς ἀπωλείας, τεχνίτης κολάσεως. Εἴτε λίγος εἶναι, εἴτε πολύς, τρέχει ἀπὸ τὸν ἕνα στὸν ἄλλον, μεταπηδᾶ ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ θανόντος στὶς ζωὲς τῶν κληρονόμων. Ἀχόρταγος γιὰ ἀνθρώπινες ψυχὲς κατέχει αὐτοὺς ποὺ τὸν κατέχουν. Κρατᾶ σφιχτότερα μὲ τὶς ἁλυσίδες του αὐτοὺς ποὺ τὸν κρατοῦν σφιχτὰ στὰ σεντούκια καὶ τὶς τράπεζες. Ἀγαπώμενος, γίνεται κατ’ οὐσίαν ἐχθρός. Στὶς πανίσχυρες ἀκτῖνες ὅμως τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο ἀλλοιώνεται κι αὐτὸς τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν. Μοιραζόμενος, ἐλευθερώνει. Διακονῶν τοὺς πένητας, σώζει τοὺς πλουσίους. Ἀπαξιούμενος, δίνει ἀξία στὴν ἀνθρώπινη σωτηρία. Σκορπιζόμενος, ντύνει, χορτάζει, στεγάζει, θεραπεύει.

Οἱ ἅγιοί μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οὔτε τὸν ἀπέκτησαν, οὔτε τὸν ἐπεθύμησαν.  Ἔζησαν μὲ λιτότητα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὸν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν, τὸν οὐράνιο θησαυρό, γιὰ τὸν ὁποῖον τόσο πολὺ λυπήθηκε ὁ νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου καὶ γιὰ τὸν ὁποῖον τόσο πολὺ ἐχάρησαν ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι. Τὸ ἀσκητικὸ καὶ φιλάνθρωπο καὶ φιλόθεο βίωμα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως εἶναι πολυτιμότερο ἀπὸ κάθε πλοῦτο καὶ περισσότερο ἐπικερδές. Αὐτὸ μακάρι νὰ ἀποκτήσουμε, αὐτὸ νὰ λαχταρήσουμε, εἴτε νέοι εἴμαστε, εἴτε γέροι, εἴτε πλούσιοι, εἴτε φτωχοί. 

π. Στυλιανός Μακρής