Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ:Μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία χρειαζόμαστε.

Τὸ μοναδικὸ τραπέζι ποὺ δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση εἶναι τὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπόλαυσή του σαφῶς καὶ δὲν ἀφορᾶ στὸν ἐρεθισμὸ τοῦ οὐρανίσκου ἢ στὸν χορτασμὸ τῆς κοιλίας. Τὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτο ἀπὸ πνευματικὰ ἑδέσματα, γιατὶ στήνεται μὲ σκοπὸ νὰ χορτάσῃ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ κανένας δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ τὴν πρόσκληση. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ χορτάσῃ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, κανένα δὲν ἀφήνει ἀπρόσκλητο, ἀλλὰ τοῦτο δὲν σημαίνει καὶ πὼς ὅλοι θὰ ἀπολαύσουν τοῦ δείπνου Του.

Παραβολικῶς ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅτι ἐκληθησαν στὸ τραπέζι ἑνὸς πλουσίου ἄρχοντα πολλοὶ καὶ διάφοροι, ποὺ ὅμως εὐγενικῶς ἀρνήθηκαν νὰ παρευρεθοῦν καὶ νὰ τιμήσουν τὸν προσκαλοῦντα, προβάλλοντας ξεχωριστὲς δικαιολογίες. Εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ παραβολὴ φανερώνει τὴν στάση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ συμμετοχὴ στὴν πνευματικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ τὸ διαπιστώσουμε αὐτὸ σὲ λίγες στιγμές, ὄταν ὁ ἱερέας θὰ βγῇ μὲ τὸ ἁγιοπότηρο καὶ θὰ καλέσῃ ὅλους μας νὰ προσέλθουμε στὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης», νὰ προσέλθουμε στὸ τραπέζι τῆς ἀγάπης Του, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν θεία χάρη, τρώγοντας τὸ Πανάγιο Σῶμα Του καὶ πίνοντας τὸ Πανάγιο Αἷμα Του. Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ περισσότεροι θὰ προτιμήσουμε νὰ μείνουμε μακρυὰ ἀπὸ τὴν βρώση καὶ πόση τῆς ἀθανάτου τροφῆς λόγῳ κάποιων δικαιολογιῶν. Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συνήθεια τῆς προσέλευσής μας στὸ Ναὸ δὲν ἔχει ἀμιγῶς μυστηριακὴ ἀναφορά, κι ἂς συμμετέχουμε ἐνδεχομένως μὲ τὴν προσευχή μας στὴ θεία λειτουργία.

Δὲν ἔχει νόημα, ἀδελφοί μου, νὰ ἐρχόμαστε στὴν Ἐκκλησία, ἂν δὲν συμμετέχουμε στὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου. Σκεφτεῖτε το κάπως ἀλλιῶς. Σᾶς προσκαλεῖ σὲ γεῦμα ὁ προϊστάμενος στὴ δουλειά σας, ὁ διευθυντὴς τῆς ἑταιρίας σας, ὁ βουλευτὴς φίλος σας, ὁ πλούσιος συγγενής σας. Ἤ ἀρνεῖστε τὴν πρόσκληση ἤ πηγαίνετε στὸ γεῦμα καὶ τοῦ λέτε: «Κοίταξε, δὲν θὰ καθήσῳ στὸ τραπέζι γιὰ φαγητό, θὰ εἶμαι σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ θὰ τραγουδάῳ». Δὲν θὰ ἦταν προσβολὴ καὶ τὰ δύο; Ὅσοι λοιπὸν δὲν ἔρχονται στὴν λειτουργία, ἀρνοῦνται ἐμφανῶς τὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι ὅμως ἔρχονται καὶ δὲν συμμετέχουν στὴν θεία κοινωνία, ἀρνοῦνται ἐμμέσως τὴν πρόσκληση. Ἔτσι καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ μένουν νηστικοὶ ἀπὸ Χριστό. Τί κι ἂν προσευχηθήκαμε; τί κι ἂν συμψάλαμε; τί κι ἂν πήγαμε πρῶτοι καὶ φύγαμε τελευταῖοι ἀπὸ τὸ Ναό; Τὸν Χριστὸ Τὸν ἀγγίξαμε; Τὸν φάγαμε; Ἑνωθήκαμε μαζί Του; Ἂν ὄχι, τότε καὶ τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε στὴ λειτουργία ἔγιναν ἀέρας καὶ ἔφυγαν· ὁ Χριστὸς ὅμως εἶναι χειροπιαστός καὶ μένει μέσα μας, ὅταν Τὸν κοινωνοῦμε!

Καταλαβαίνω, ἀδελφοί μου, ὅτι οἱ περισσότεροι ποὺ ἀποφεύγετε νὰ κοινωνήσετε, τὸ κάνετε ἀπὸ συνήθεια. Κακιὰ συνήθεια ὅμως! Πολὺ κακιά! Κάκιστη! Καὶ μάλιστα πολλοὶ ἐπικαλούμενοι τὴν εὐσέβεια, ὅτι τάχα καὶ δῆθεν ἔχουνε ἁμαρτίες, ὅπερ συνεπάγεται σαφῶς ἀποχὴ ἀπὸ τὴν θεία κοινωνία. Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν σωτηρία μας, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ ὅσα μᾶς τὴν στεροῦν; Σᾶς ἐρωτῶ· γιατί δὲν ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀπέχουμε ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου; Ἐπειδὴ εἴμαστε τάχα εὐλαβεῖς ἢ ἐπειδὴ εἴμαστε μᾶλλον ἀνευλαβεῖς; Πότε θὰ γίνουμε σωστοὶ καὶ ἀληθινοὶ χριστιανοί; Ἔχουμε ἁμαρτίες καὶ θέλουμε νὰ κοινωνήσουμε; Ἰδοὺ τὸ μυστήριο τῆς ἐν μετανοίᾳ ἐξομολογήσεως! Ἀλλὰ βέβαια! πῶς θὰ πᾶμε στὸν ἐξομολόγο, ὅταν μᾶς βολεύῃ ἡ ἁμαρτία, ὅταν μᾶς ἀρέσῃ νὰ ζοῦμε στὶς ἁμαρτωλὲς ἡδονές; πῶς θὰ πᾶμε στὸν ἐξομολόγο, ὅταν μετὰ θὰ πρέπῃ νὰ μποῦμε στὴ διαδικασία νὰ κόψουμε τὸ ἁμαρτωλὸ ἴδιον θέλημα; Τί κάνουμε λοιπόν; Βολευόμαστε στὸ νὰ πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία κάθε Κυριακὴ ἢ καὶ ἀκόμη συχνότερα, ἀρκούμαστε στὸ ἀντίδωρο, καὶ ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι κερδίσαμε μία θέση ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ σωθοῦν.

Εἶναι λυπηρὸ ποὺ θὰ τὸ πῷ καὶ θὰ στενοχωρήσῳ ἴσως τοὺς περισσότερους. Κάθε μέρα ξέρετε νὰ παίρνετε τὰ χάπια ποὺ σᾶς ὑπέδειξε ὁ γιατρός. Κάθε μέρα δὲν λησμονεῖτε νὰ τρῶτε τὸ μεσημεριανό σας, ὅσοι τέλος πάντων αὐτὴν τὴν δύσκολη περίοδο ἔχετε κάτι νὰ φάτε. Γιὰ τὰ φάρμακά σας καὶ γιὰ τὸ καθημερινό σας φαγητὸ δὲν ἀδιαφορεῖτε ποτέ. Τρέμετε στὴν ἰδέα καὶ μόνον ὅτι γιὰ λίγες ἡμέρες ἴσως δὲν τὰ ἔχετε στὴ διάθεσή σας. Γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τροφὴ ἀληθινὴ καὶ φάρμακο σωτηρίας γιατί ἀδιαφορεῖτε; Γιατὶ Τὸν θυμᾶστε μιὰ ἢ δυὸ ἢ τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο; Πῶς μπορεῖτε νὰ ζῆτε μακρυά Του; Λέτε: «Ἂν δὲν τρώῳ ἢ δὲν παίρνῳ τὰ φάρμακά μου καθημερινά, θὰ πεθάνῳ. Ἂν δὲν κοινωνήσῳ τὸν Χριστό, ἀκόμη καὶ γιὰ ἕνα χρόνο, ἔ, δὲν ἔγινε καὶ τίποτα». Ἀλίμονο! σὲ τί ἄβυσσο πλάνης πέφτουμε, ὅταν σκεπτόμαστε ἔτσι! Ὁ Χριστὸς νὰ θέλῃ σήμερα νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸ σῶμα μας κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ἀρνούμαστε, νὰ θέλῃ συνέχεια νὰ εἶναι μέσα μας κι ἐμεῖς νὰ μεταθέτουμε τὴν ἕνωση μαζί Του τὰ Χριστούγεννα, τὸ Πάσχα, τῆς Παναγίας!

Ἀδελφοί μου, μὴ γίνουμε ἴδιοι μὲ τοὺς καλεσμένους τῆς παραβολῆς, γιατὶ ἀλλιῶς δὲν θὰ ἔχουμε θέση στὸ μεγάλο δείπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία χρειαζόμαστε. 

π. Στυλιανός Μακρής