Η πανήγυρις του οσίου Παταπίου στη Βέροια.

Την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, εορτή του αγίου Παταπίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας λειτούργησε στον ιερό ναό αγίων Αναργύρων Βεροίας.

Ως γνωστόν στην ενορία αγίων Αναργύρων υπάρχει βυζσντινό παρεκκλήσιο 14ου αι. Στο οποίο κάθε χρόνο λειτουργεί ο σεβασμιώτατος στην εορτή του αγίου Παταπίου.

Ειδικά όμως φέτος λόγω εργασιών συντήρηρησης το παρεκκλήσιο είναι κλειστό και η θεία λειτουργία τελέστηκε στον ενοριακό ιερό ναό.

Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε:

«Καί ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρθώθη καί ἐδό­ξα­ζεν τόν Θεόν».

Ἕνα θαῦμα περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς συγκυπτούσης γυ­ναικός, ἡ ὁποία ἐπί δε­καοκτώ χρόνια δέν μπο­ροῦσε ἐξαιτίας μιᾶς ἀσθενείας νά σταθεῖ ὄρ­θια καί νά περπα­τή­σει. Καί ὅμως παρά τή δυ­σκολία πού εἶχε, παρά τή ντροπή πού πιθα­νόν αἰσθανόταν, δέν πα­ρέ­λειπε νά πηγαίνει στόν ναό τοῦ Θεοῦ. Δε­κα­οκτώ χρόνια ἀσθε­νής, καί κανείς δέν εἶχε ἐν­διαφερθεῖ γιά τήν κα­τά­­στασή της· μέ­χρι πού συνάντησε τόν Χριστό. Εἴτε δέν τόν γνωρίζει εἴτε δέν θέλει νά τόν ἀ­πασχο­λήσει μέ τό προ­σω­πικό της πρό­βλημα, ἡ συγκύπτουσα γυ­ναίκα δέν πλησιάζει τόν Χρι­στό οὔτε τοῦ ἐκ­θέτει τόν πόνο της. Ἴ­σως καί δέν προλα­βαί­­νει νά τό κά­νει, για­τί ὁ Χριστός τήν πλη­σιάζει γιά νά τῆς προσ­φέρει αὐτό πού ἐπιθυ­μοῦσε, δηλαδή τήν ὑγεία της. «Ἐ­πέ­θη­κεν αὐτῇ τάς χεῖ­ρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρ­θώ­θη».

῾Η θεραπεία της εἶναι ἐξίσου διακριτική μέ τήν πα­ρου­σία της. Ὅ­πως ἐκεί­νη δέν μιλᾶ, δέν ἐκφρά­ζεται, ἀλλά μυ­στικά καί ἐνδόμυχα ἱκε­τεύει γιά τή θερα­πεία της, ἔτσι καί ὁ Χρι­στός τήν θερα­πεύει ἀ­κου­μπῶντας την μέ τά χέρια του καί μέ μία φράση τή διαβε­βαι­ώ­νει γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἀσθένειά της.

Τό θαῦμα τῆς θερα­πεί­ας τῆς συγκυπτού­σης γυ­­ναικός εἶναι γε­γονός, οἱ ἀντιδράσεις ὅμως τῶν ἀνθρώπων διαφο­ρο­­­ποιοῦνται.

Ἡ γυναίκα δοξάζει τόν Θεό πού τῆς χάρισε τήν ὑγεία, ἐνῶ ὁ ἀρχι­συ­νάγωγος διαμαρτύ­ρε­­ται, γιατί ἡ θεραπεία ἔγινε κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Σύγ­κρου­­­ση πίστεως καί ὑπο­­­κρισίας. Ἡ συγκύ­πτου­σα πιστεύει στόν Θεό καί ἀποδεικνύει τήν πίστη της μέ τήν πα­ρουσία της στή συνα­γω­γή. Ἡ συγκύπτουσα πι­­στεύ­ει, καί τήν πίστη της τήν ἐπισφραγίζει καί ὁ Χρι­στός μέ τή θε­ραπεία πού τῆς χαρίζει, γιατί δέν ὑπάρχει θαῦ­μα χω­ρίς πίστη, γιατί δέν ὑπάρ­χει θεραπεία γιά ὅποιον δέν πι­στεύει. Καί τήν ἀλήθεια αὐτή ἐπιβεβαιώνει, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ στάση τοῦ ἀρ­χι­συναγώγου. Ἄν ὁ ἀρ­χι­συ­νάγωγος πί­­στευε πραγ­­­ματικά στόν Θεό, δέν θά δια­μαρ­τυρόταν γιά τή θερα­­πεία μιᾶς ταλαίπω­ρης γυναίκας· δέν θά δια­μαρ­­τυρόταν, γιατί ἄν εἶχε πίστη, ὁ Χριστός θά θεράπευε μυστικά τήν ἀμφιβολία πού εἶχε γεννηθεῖ στήν ψυχή του.

Ὅμως ὁ ἀρ­χι­συνάγω­γος πιστεύει μόνο κατ᾽ ἐπίφαση καί ἔτσι χάνει τήν εὐκαιρία νά κατα­νοήσει τό θαῦ­μα· χάνει τήν εὐκαιρία νά τό ζή­σει καί ὁ ἴδιος καί νά δοξάσει τόν Θεό.

Μέσα στή συναγωγή καί μπροστά στό ἴδιο γεγονός στέκονται δύο ἄνθρωποι πού δια­φέ­ρουν ὁλοκληρω­τικά με­τα­ξύ τους, ἡ συγκύ­πτουσα καί ὁ ἀρχισυνά­γω­γος. Δύο ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι βιώνουν τήν ἴδια ἐμπειρία μέσα στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ μέ ἐντε­λῶς διαφορετικό τρόπο πού τούς ὁδηγεῖ σέ ἐν­τε­­λῶς διαφορετικό ἀπο­­­­τέλεσμα.

Ἡ περίπτωση τῆς συγ­κυπτούσης καί τοῦ ἀρ­χισυναγώγου δέν εἶναι μοναδική. Ὁ Χριστός συ­χνά παρουσιάζει ζεύ­γη ἀντιθέτων χαρα­κτή­ρων γιά νά μᾶς ἀπο­κα­λύψει τήν ἀλήθεια του γιά τόν ἄνθρωπο καί τή σχέση του μέ τόν Θεό.

Αὐτή τή σχέση, τήν προσωπική μας σχέση μέ τόν Θεό, καλούμεθα, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς νά ἐξετάσουμε. Καί κα­λούμεθα νά τήν ἐξετά­σουμε ὄχι σέ σύγκριση μέ τόν ἀρχισυνάγωγο τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λι­­κῆς περικοπῆς, ἀλλά σέ σχέση μέ τή συγκύ­πτου­σα γυναίκα. Κα­λού­μεθα νά τή συγκρί­νουμε μέ τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ τόν ἑορταζόμενο σή­μερα ἅγιο Πατάπιο. Για­τί οἱ ἅγιοι, γιατί ὁ ἑορ­ταζόμενος ἅγιος κάθε ἡμέρα εἶναι τό πρόσω­πο μέ τό ὁποῖο θά μπο­ροῦσε νά συγκρί­νει ὁ Χρι­στός τόν καθέ­να ἀπό ἐμᾶς, ἐάν βρισκό­ταν σήμερα ἀνάμεσά μας. Καί αὐτό γιατί μέ τούς ἁγίους ἔχουμε κοι­νή πίστη, κοινή χά­ρη, κοινή Ἐκκλησία, κοινή κοινωνία καί μετοχή στό μυστήριο τῆς σω­τηρίας. Ἐκεῖνοι ἐπέτυ­χαν τόν στόχο τους· ἐ­πέ­τυχαν τόν προορι­σμό τῆς ζωῆς τους· ἔγι­ναν κοινωνοί τοῦ θαύ­ματος τῆς σωτηρίας. Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: ἐμεῖς τί κάνουμε σέ σύγκριση μέ αὐτούς, σέ σύγκριση μέ τούς ἁγίους μας; Διαθέτουμε μία βαθειά καί εἰλι­κρι­νῆ πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό, ὅπως εἶχε ὁ ὅσιος Πατάπιος, ὁ ὁ­ποῖος ἐγκατέλειψε τά πάν­τα γιά νά ἀφοσιω­θεῖ στόν Θεό, ἤ ἔχουμε μιά ἐπιφανειακή πίστη καί μία ἐξωτερική εὐσέ­βεια σάν τόν ἀρχισυ­νά­γωγο τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγ­γελίου πού εὔκολα κλο­νίζεται καί ἐξανε­μί­ζεται;

Ἔχουμε τή δύναμη νά ὑπομείνουμε τίς δυσκο­λίες καί τίς δοκιμασίες τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶ­νος, ὅπως ὑπέμενε ἡ συγκύπτουσα τήν ἀσθέ­νειά της καί ὅπως ὑπέ­μεινε ὁ ἑορταζόμενος ὅσιος Πατάπιος τούς πει­­­­ρασμούς; Προσπα­θοῦ­­με νά κοσμήσουμε τή ζωή μας μέ τήν προ­σευχή, τή νηστεία, τήν ἐγκράτεια καί τίς ἄλλες ἀρετές, ὅπως τό ἔκανε ὁ τιμώμενος σή­μερα ὅσι­ος, πού ἔλαβε ἄφθονη τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος γιά νά θε­ρα­πεύει τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων τόσο ἐν ζωῇ ὅσο καί μετά τήν κοί­μησή του;

Ἀδελφοί μου, ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς προσπαθήσουμε νά δώσουμε μιά εἰλικρινῆ ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά πού ἐνδεικτικά ἀνέφερα, ἀλλά καί νά ἀξιοποιήσουμε τή διαρκῆ σύγκρισή μας μέ τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε ἔχοντας τους ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς καί ὡς ὁδοδεῖκτες τῆς πορείας μας νά προαγόμεθα στήν πίστη καί στήν ἀρετή γιά νά ἐπιτύχουμε καί ἐμεῖς διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων καί τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου Παταπίου τό θαῦμα τῆς σωτηρίας μας.