Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Φώτης Κόντογλου: Ο παλαιός και νέος χρόνος.



  καιρς εναι να πργμα πιαστο κα κατ βάθος κατανόητο.
Τ μυαλό μας κ᾿ καρδιά μας τν νοιώθουνε π τς λλαγς πο γίνονται στν κόσμο. Μ κάποιες λλαγς μπορε ν γίνουνε πολ γρήγορα, π μι μέρα σ λλη, πως παραμόρφωση το νθρωπου πο γίνεται π τν ρρώστεια, νας ξαφνικς θάνατος πο μέσα σ μι στιγμ κάνει τν νθρωπο να γνώριστο κουφάρι.
Τν καιρ τν νοιώθουμε πι δυνατ π τ πάλιωμα κι π τ γρας, πο λλάζουνε τ νεαρ κα τ ζωνταν πλάσματα, κι ατ τν λλαγ τν καταλαβαίνουμε σκληρά. Τν νοιώθουμε κι π τν καινούργα σκέψη το κόσμου, μ πι δυνατ τν νοιώθουμε π τ φθορά· κα τν νοιώθουμε π᾿ ατ πι δυνατά, γιατ πονμε, κι πόνος εναι πι βαθς π τ χαρά.

Γι᾿ ατ στεκόμαστε περίφοβοι μπροστά στν καινούργιο χρόνο, μπροστ σ᾿ να τεχνητ χώρισμα, πο βάλαμε στ πέλαγος το καιρο μες ο νθρωποι, σν ν μν εναι κάθε μέρα ρχ καινούργιου χρόνου. Σ᾿ ατν τν τελείωτον κεανν δν πάρχει μήτε νησί, μήτε στερι γι ν ράξεις. Τ ρεύματα σέρνουνε τ καράβι σου μέρα-νύχτα κα τ πνε παραπέρα, ετε θέλεις ετε δν θέλεις, ς πο ν σ πετάξουνε πάνω σ μι ξέρα, ν σ πνε σ᾿ να λιμάνι π᾿ που δν θ ξαναβγες πιά…
Γύρω μας τ πάντα λλάζουνε, μέρα μ τν μέρα. Τ πρόσωπα παραμορφώνουνται, τ κορμι σακατεύουνται, τ μάτια θολώνουνε, λα βουλιάζουνε μέσα σ᾿ να βουβ χάος. φθορά! Κα πι ζωηρ μς χτυπ ατ τ ξέφτισμα το κόσμου κα μς κάνει ν συλλογισθομε τ ματαιότητά μας στν ρχ το καινούργιου χρόνου.
Ο Ρωμαοι παριστάνανε τν πρτο μήνα μ τ ζωγραφι το ανο πο εχε δυ πρόσωπα, πο τανε γυρισμένα π τς δυ μεριές, (κι π᾿ ατό, τν βγάλανε ανουάριο). Τ να πρόσωπο πο παρίστανε τν περασμένο χρόνο τανε γερασμένο, κα τ᾿ λλο πο παρίστανε τν καινούργιο χρόνο τανε νεαρό. Ο πι πολλο πο μιλνε γι τν πρωτοχρονιά, σς δείχνουνε τ νεαρ πρόσωπο. γ σς δείχνω τ γέρικο. Δν τ κάνω γι ν σς κακοκαρδίσω, λλ γιατ πιστεύω πς νθρωπος πο δν ξεγελιέται, λλ πο βλέπει τν δυναμία του κα τν ματαιότητα το κόσμου, εναι κερδισμένος, πειδ γίνεται πι χριστιανός, δν παραδίνεται στς δονς πο χαλνε τν ψυχή του, λιγοστεύει τν γωισμό του, συμπον τος δυστυχισμένους, ταπεινώνεται, συντρίβεται, ποζητ προστασία κι πλώνει τ χέρια του στν Χριστ πο εναι φθαρτος, πο δίνει τν φθαρσία, (Α Τιμοθ. α 17), Βράχος (Α Κορινθ. ι, 4), Πρτος κα σχατος (ποκαλ. β, 8), υόμενος (Ρωμ. ια, 26), χθς κα σήμερον ατς κα ες τος αἰῶνες (βρ. ιγ, 8), κα πο επε: «γ εμ δς κα λήθεια κα ζωή» (ω. ιδ, 6), «γ εμ νάστασις κα ζωή». (ω. ια, 25). «γ εμ τ Α κα τ Ω, ρχ κα τέλος» (ποκαλ. α, 8), « δόθη μοι πσα ξουσία ν οραν κα π γς» (Ματθ. κη, 18), « πιστεύων ες μ κν ποθάν, ζήσεται» (ω. ια, 26).


Φώτης Κόντογλου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...