Κυριακή Δ' Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος): Το θεμέλιο της πνευματικής ζωής είναι η πίστη.

Θλίψη και μελαγχολία επικρατούσε, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, στη ψυχή του πονεμένου πατέρα, που μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Έβλεπε με οδύνη τις δαιμονικές κρίσεις του παιδιού του δίχως να μπορεί να επέμβει για να βοηθήσει. Έβλεπε να οδηγείται στην καταστροφή, γιατί όχι, ακόμη και στο θάνατο. Μόνο γονείς οι οποίοι δοκίμασαν σκληρά περιστατικά και είδαν τα παιδιά τους να βασανίζονται από ανίατα  σωματικά ή ψυχικά νοσήματα, είναι σε θέση να καταλάβουν τον πόνο και την απόγνωση αυτού του δύστυχου πατέρα.

Σ΄αυτή τη δραματική πορεία, παρουσιάζονται δύο στάδια ψυχικής κατάστασης. Το πρώτο είναι η απιστία, ενώ το δεύτερο ο εσωτερικός αγώνας και η επίκληση της δύναμης του Κυρίου για να απαλλαγεί από την απιστία και να οδηγηθεί στη πίστη. Καί πράγματι το πέτυχε. Ανάλογες καταστάσεις που πιθανό να προέρχονται  από ποικίλες αιτίες,παρουσιάζουν πολλοί άνθρωποι.

Παράδειγμα απιστίας παρέχει ο πατέρας του σημερινού ευαγγελίου.

Το παιδί του έχει κυριευθεί από πνεύμα πονηρό. Ο ίδιος περιγράφει την τραγική κατάστασή του. Αν και ο πόνος του είναι μεγάλος, παρά ταύτα η καρδιά του παραμένει σκληρή και άπιστη. Επιτέλους κάποτε,αποφάσισε να συναντήσει τον Κύριο με σκοπό να τον παρακαλέσει για την θεραπεία του παιδιού του. Ωστόσο όμως ακόμη είχε απιστία,γι αυτό και του λέγει: «Εί τί δύνασαι, βοήθησον ημίν, σπλαγχνισθείς εφ’ ημάς». Εάν μπορείς λέγει προς τον Χριστό,να κάμεις κάτι, λυπήσου μας και βοήθησέ μας. « Ει τί δύνασαι». Απροκάλυπτη απιστία. Όλος ο κόσμος μιλούσε για τα  θαύματα του Ιησού, και αυτός ρωτά εάν μπορεί να τον βοηθήσει.

Έχουν περάσει είκοσι αιώνες από τότε που ο Κύριος θαυματουργούσε επί γης. Από τότε τα θαύματά Του συνεχίζoνται. Πρώτο και μέγα θαύμα  η επί γης Εκκλησία Του. Πάμπολλοι εχθροί και κίνδυνοι την πολέμησαν και την πολεμούν. Και όμως αυτή μένει. Μέσα σ΄αυτή ο Χριστός θεραπεύει σωματικά και ψυχικά πλήθη ανθρώπων. Θαύματα και αναστάσεις νεκρών πνευματικώς ψυχών. Θαύματα η μετάνοια και η επιστροφή των ασώτων, οι νέες ελπίδες των απελπισμένων, η δύναμη των πονεμένων, το φαγητό των πεινασμένων. Οι Χριστιανοί το διακηρύσσουν ότι στο σύνδεσμό τους με το Χριστό βρίσκουν το πραγματικό νόημα της ζωής, τη λύτρωση και τη χαρά. Και όμως υπάρχουν ακόμη άπιστοι. Εάν είναι πολλοί ή λίγοι, ο Κύριος το γνωρίζει. Πάντως υπάρχουν. Κινούνται και ζούν ανάμεσά μας, μένουν σκληροί και αμετανόητοι. Τι να σκεφθεί κανείς; Χρέος είναι όλων μας να προσευχόμαστε, για να λιγοστεύουν οι άπιστοι και να αυξάνονται οι πιστοί.

Ο πατέρας του νέου έκαμε το σωτήριο βήμα. Φαίνεται ότι αγωνίσθηκε ώστε την τελευταία στιγμή να βρει την πίστη που τόσο πολύ την χρειαζόταν. Ο Κύριος τον βοήθησε όταν τον ρώτησε « εάν μπορείς να πιστεύσης,πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι». Οι λόγοι Του ενίσχυσαν τον πονεμένο πατέρα και από την ψυχή και από το στόμα ενός πρό ολίγου άπιστου βγήκε η ομολογία και η προσευχή, « Πιστεύω, Κύριε,βοήθει μου τή απιστία». Αυτό ήταν το μεγάλο όπλο. Η πίστη νίκησε την απιστία,και το θαύμα έγινε .Ο νέος θεραπεύθηκε.

Το θεμέλιο της θρησκευτικής μας ζωής,είναι η ζώσα πίστη. Εάν αυτή λείψει, κατακρημνίζεται ολόκληρο το πνευματικό μας οικοδόμημα. Ο πονεμένος πατέρας δεν είχε τελικά μόνο την πίστη του πρός τον Κύριο Ιησού. Είχε και πολλή αγάπη, όπως φαίνεται  από την  περικοπή. Η αγάπη βεβαίως η πατρική είναι φυσική και αυθόρμητη. Υπενθυμίζει όμως σ΄όλους μας, ότι η πίστις για να είναι ζώσα και ολοκληρωμένη, πρέπει να στηρίζεται στην αγάπη.

Η ζωντανή πίστις είναι πρό πάντων αγαθοποιός και καρποφόρος σέ έργα χριστιανικά. Χωρίς αγάπη, χωρίς έργα φιλανθρωπίας η πίστη μαραίνεται και νεκρώνεται.

Αδελφοί μου Χριστιανοί, γνωρίζετε πολύ καλά τον επί αιώνες θρίαμβο της Εκκλησίας. Ο θρίαμβος της στρατευομένης Εκκλησίας είναι ο αγώνας ενός εκάστου των μελών αυτής. Το έργον της Εκκλησίας συνεχίζεται. Είστε και εσείς γραμμένοι πολίτες στα μητρώα της Εκκλησίας. Πιστεύετε και αγωνίζεσθε. Κτίστε όλα τα έργα σας πάνω στην πίστη. Συντελείτε στη συνέχιση της θριαμβευτικής πορείας της μητέρας Εκκλησίας. Ζητείτε συνεχώς και αδιαλείπτως το έλεος του Θεού και η λύτρωση θα έλθει μία ημέρα οπωσδήποτε.

Προσευχή και νηστεία είναι οι πόλοι της σωτηρίας μας.  Μας τρομάζουν οι λέξεις; Φοβάστε μήπως μας ειρωνευθούν; Μεταφράστε και τις δύο. Πίστη, επικοινωνία με το Θεό, το ένα. Εγκράτεια, αυτοκυριαρχία, αγώνας το άλλο.  Όταν όμως πρόκειται για τη σωτηρία μας, άς λείψουν τα προσχήματα και οι προκαταλήψεις. Τόσο σοφά και φιλάνθρωπα είναι όλα τακτοποιημένα στην Εκκλησία μας. Το δικό μας βήμα απομένει. Το πλησίασμά μας. Η ειλικρινής μας διάθεση να συνεργασθούμε με το Θεό και ν΄αποδεχθούμε τη χάρη Του. Ο Κύριος Ιησούς προσφέρεται και περιμένει.  Αμήν.

 αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής