Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική,
αρχοντική, πριγκηπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την
εξουσία και το στέμμα του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα
και την ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού
με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό
τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση.
Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν
νηστεύει η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα
τα ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και χαρά.Και
όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο αγάλλεται.
Η σαρακοστή είναι η πατρίδα των ορθοδόξων
ελλήνων. Βιώνεται από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της ορθοδοξίας, αλλά
στην δική μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η
σαρακοστινή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του Χριστού.
Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο.
Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού
και πάσα η κτίσις η ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι
σαν καθρέφτης ζωντανός της ψυχής πού βρήκε ευλογία.
π. Παντελεήμων Κρούσκος
πηγή:εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.