ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

 

«Οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύ­ων εἰς αὐτόν μή ἀπό­ληται ἀλλ᾽ ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3.14-15).

Κυριακή πρὸ τῆς Ὑψώ­σεως τοῦ Τιμίου Σταυ­ροῦ καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ὅρισε νά ἀνα­γι­νώσκεται ὡς εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀνάγνωσμα ἡ συνο­μιλία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Νικόδημο, τόν ἄρ­χοντα ἐκεῖνον τῶν Ἰου­δαίων, πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ μέ εἰλικρινῆ διάθεση καί στή συνέ­χεια ἔγινε ἕνας ἀπό μα­θη­τές του.

Στή συνομιλία αὐτή ὁ Χριστός σκιαγραφεῖ τήν πορεία του στόν κόσμο προλέγοντας τή σταυρι­κή θυσία καί τή χάρη πού θά προκύψει ἀπό αὐτή γιά τόν ἄνθρωπο, συγκρίνοντάς την μέ τήν ὕψωση ἀπό τόν Μω­­ϋ­σῆ τοῦ χαλκίνου ὄφε­ως ὁ ὁποῖος θερά­πευε ὅσους ἀπό τούς Ἰσραηλίτες ὑφίστα­ντο τό δάγκωμα τῶν δηλη­τη­ριωδῶν ὄφεων καὶ κιν­­δύνευαν νά πεθά­νουν.

Γιά τόν Ἰησοῦ, λοιπόν, ἡ σταυρική του θυσία εἶναι μία ἀνάγκη. Ἦρθε στόν κόσμο ὡς ἄνθρω­πος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Καί ἡ σω­τη­ρία τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶχε ἀπομακρυνθεῖ μέ τήν παρακοή τόν πρω­τοπλάστων ἀπό τόν Θεό καί εἶχε ἐξορισθεῖ ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ, γίνεται μέ ἕναν μόνο τρόπο: γίνεται μέ τή δική του ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατέρα του, πού ἐκπληρώνει τό χρέος τῆς ἀνυπακοῆς τῶν πρωτοπλάστων· γί­νε­ται μέ τή δική του θυ­σία ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ ἀναγκαιότης τῆς θυ­σίας τοῦ Χριστοῦ δέν διαγράφει ὅμως ἁπλῶς τό χρέος τῶν ἀνθρώ­πων ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἀλ­λά καί τούς ἀποκα­θιστᾶ, μᾶς ἀποκαθιστᾶ ὅλους, σέ μία θέση ἀνώ­τερη ἀπό αὐτήν στήν ὁποία βρισκόμασταν. Για­τί ὁ Χριστός χαρίζει σέ ὅσους τόν πιστεύ­σουν τήν αἰώνια ζωή. Χα­ρίζει στόν χοϊκό ἄν­θρωπο μία σχεδόν θεία ἰδιότητα· τήν αἰωνιό­τη­τα.

Ὁ Θεός, βεβαίως, εἶ­ναι ἐπιπλέον καί ἄναρ­­χος, δηλαδή δέν γεννή­θηκε ποτέ, ὑπῆρ­χε πρό αἰώνων, καί μένει εἰς αἰῶνες, εἶναι ὅμως ἄυ­λος καί ὡς ἄυλος δέν ὑφί­σταται τή φυσική φθορά πού ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος. Καί αὐτή τήν ἰδιότητά του, νά εἶ­ναι αἰώνιος, τήν παρα­χω­ρεῖ καί σέ ὅσους πι­στεύουν στόν Υἱό του.

Ἔτσι ὁ Χριστός δια­γράφει μία διπλή νοητή διαδρομή. Κατέρχεται ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ γιά χάρη τοῦ ἀνθρώ­που. Ταπεινώνεται λαμ­­­­βάνοντας τήν ἀν­θρώ­­πινη φύση καί κα­λύπτοντας μέ αὐτή τήν ἀνθρώπινη, καί ταπει­νώ­νεται γιά δεύτερη φο­ρά ὑψούμενος στόν Σταυρό τῆς θυσίας γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων.

Σέ αὐτή τή δεύτερη δια­δρομή ὁ Χριστός παίρνει μαζί του καί ὅλους ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν γιά νά τούς ὁδηγήσει μαζί του στόν οὐρανό, γιά νά τούς ὑψώσει ἀπό τή γῆ στήν αἰώνια ζωή, δείχνοντάς τους ταυτόχρονα καί δρόμο πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρω­πο στό νά ὑψω­θεῖ, δεί­χνοντάς μας δηλαδή μέ τό παρά­δειγ­μά του τόν δρόμο τῆς ταπεινοφρο­σύνης.

Τό παράδειγμα αὐτό τοῦ Χριστοῦ, τό παρά­δειγ­μα τῆς ταπεινοφρο­σύνης, πού προηγεῖται τῆς ὑψώσεως εἶναι ἐ­ξαι­ρετικά ὠφέλιμο καί ἐπί­καιρο, ἀδελφοί μου, στήν ἐποχή μας.

Οἱ ἄν­θρωποι ζητοῦμε συνή­θως τή διάκριση καί τήν ἀνύψωση σέ ὅλα τά ἐπί­πεδα ἄμεσα καί νομίζουμε ὅτι τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά πνευματικά πράγματα. Γι᾽ αὐτό καί δέν θεω­ροῦ­­με ὅτι ἡ ταπείνωση εἶναι ὠφέλιμη γιά τόν ἄνθρωπο, διότι ἡ πραγ­μα­τική ἄνοδος, αὐτή πού δέν εἶναι στιγμιαία καί μᾶς ὁδηγεῖ στή συνέ­χεια σέ πτώση καί καταστροφή, εἶναι αὐτή πού ἔχει ὡς θεμέλιο τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση εἶναι μία ἀρε­τή πού μόνο ὁ Χρι­στός δίδαξε μέ τόν λόγο καί τό παράδειγμά του καί ζήτησε καί ἀπό τούς μαθητές τους νά ἀκο­λουθήσουν.

Γι᾽ αὐτό καί ὡς προϋ­πόθεση τῆς αἰωνίου ζω­ῆς πού μᾶς χάρισε μέ τή σταυρική του θυσία εἶ­ναι ἡ πίστη σ᾽ Αὐτόν. Καί πίστη στόν Χριστό δέν νοεῖται χωρίς τήν τα­πείνωση, χωρίς νά ζή­σουμε μέ τόν τρόπο πού ἔζησε καί Ἐκεῖνος γιά χάρη μας.

Αὐτόν τόν τρόπο καί αὐτόν τόν δρόμο τῆς τα­­πεινώσεως βάδισαν, ἀδελ­φοί μου, ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί αὐτόν μποροῦμε καί πρέπει νά ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς, ἐάν θέλουμε νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνιο ζωή, τήν ὁποία ὑπόσχεται νά μᾶς χαρίσει ὁ Χριστός. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμω