ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 

 «Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορ­τῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καί ἔκραξεν λέγων· ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέ­τω» (Ἰωάν. 7.37).

Στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς τῶν Ἰουδαίων ἀναφέρεται τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στό ὁποῖο ὁ Χριστός καλεῖ ὅσους διψοῦν νά τόν πλη­σιά­­σουν καί νά πιοῦν ἀπό τό νερό πού τούς προσφέρει. Ἀκατανόητα ἠχοῦν τά λόγια του ἀκό­μη καί τούς ἴδιους τούς μαθητές του. Τό ἴδιο ἀκατανόητα θά φα­νοῦν σέ κάποιους καί τά λόγια τῶν μαθη­τῶν τοῦ Κυ­ρίου, ὅταν μετά τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, «ἤρ­ξαντο» οἱ μαθητές «λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό πνεῦμα ἐδί­δου αὐτοῖς ἀποφθέγ­γεσθαι».

Δύο χι­λι­ά­­δες χρόνια σχεδόν ἔχουν περάσει ἀπό τή μοναδική ἐκείνη ἡμέρα τῆς Πεντηκο­στῆς, καί ὑπάρχουν ἀκόμη ἀρκετοί συνάνθρω­ποί μας πού δέν μποροῦν ἤ δέν θέλουν νά κα­τανοήσουν τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ, πού δέν θέλουν νά κατανοήσουν ὅσα οἱ μαθη­τές του μέ τή χάρη καί τόν φωτισμό τοῦ Πα­ναγίου Πνεύματος κηρύσσουν καί δι­δά­­­σκουν. Ὑπάρ­χουν ἄνθρωποι πού εἰρωνεύονται ὅσους μιλοῦν γιά τόν Χριστό καί τήν ἀλή­θειά του, γιά τήν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ζωή, γιά τήν ἁγιότητα καί τή θέωση, καί τούς χλευάζουν λέγοντας «ὅτι γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσίν», εἶναι με­θυ­σμένοι, εἶναι ἐκτός τόπου καί χρόνου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ

 

«Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς· τό ἔργον ἐτε­λεί­­ωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰωάν. 17.4) .

Κυριακή πρίν ἀπό τήν Πεν­τηκοστή καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ἑορτάζει σήμερα τούς τριακοσίους δεκα­ο­κτώ θεοφόρους πατέ­ρες τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰ­κου­μενικῆς Συ­νόδου, τούς πατέρες πού ὑπε­ρα­σπίσθηκαν τό ὁμοού­σιο τοῦ δευτέρου προ­σώ­που τῆς Ἁγίας Τριά­δος, τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀ­ρείου, ὁ ὁποῖος θεωροῦ­σε τόν Υἱό κτίσμα καί ὄχι ἰσότιμο μέ τόν Θεό-Πατέρα.

Τούς μνημονεύει, γιατί μέ τούς ἀγῶ­νες, μέ τίς ἀποφάσεις καί τή διδασκαλία τους δό­ξα­σαν τό ὄνομα τοῦ Χρι­στοῦ καί ἀπεκατέ­στη­σαν τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καί τῶν δογ­μάτων. Ἐργά­σθη­καν οἱ θεοφόροι Πατέ­ρες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, γιά τήν ἑ­νό­­τη­τα τοῦ μυστικοῦ σώ­­μα­τος τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁ­ποία προσπαθοῦσε νά διασπάσει ὁ Ἄρειος μέ τίς αἱρετικές του δι­δα­σκα­­λίες, καί διατύ­πω­­σαν τήν πί­στη τῆς Ἐκκλησίας στό πρό­σω­πο τοῦ Χριστοῦ μέ τά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμ­βό­λου τῆς πίστεως.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

 

«Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τόν νοῦν τοῦ συνιέναι τάς Γραφάς» (Λουκ. 24.45).

Τήν τελευταία ἐμφάνιση τοῦ ἀνα­στά­ντος Κυρίου στούς μαθητές του, λίγο πρίν ἀπό τήν ἔνδοξη εἰς οὐ­ρα­νούς Ἀνάληψή του, μᾶς περι­έ­γρα­ψε ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λου­κᾶς. Μία ἐμφάνιση κατά τήν ὁποία ὁ Χρι­στός θέλησε νά τούς ὑπεν­θυ­μί­σει ὅτι ὅλα ὅσα εἶχαν πεῖ οἱ προ­φῆ­τες γι᾽ Αὐτόν εἶχαν πραγματο­ποιη­θεῖ, καί συγχρόνως νά τούς διαβεβαιώσει ὅτι ὅλα ὅσα γράφουν οἱ Γρα­­φές θά ἐκπλη­ρω­θοῦν μελλο­ντικά, διότι ὅλα αὐτά εἶναι μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σω­­τη­ρία τῶν ἀνθρώπων διά Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ. Τό ζητούμενο εἶ­ναι νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά κατανοοῦν τά λεγό­μενα τῶν Γραφῶν κι ὄχι ἁπλῶς νά τά διαβάζουν, ὥστε νά μήν ἀπο­ροῦν καί νά μήν ἐκπλήτ­τονται μέ ὅσα συμ­βαί­νουν, ἀλλά νά εἶναι προετοιμασμένοι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36).

Ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου μας μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Καί τό θαῦμα συνοδεύεται ἀπό τέσσερις δια­φορετικούς διαλόγους.

Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αἰτία τῆς ἀσθενείας. Ὁ δεύτερος ἀνά­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας. Ὁ τρίτος ἀνάμεσα στούς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τούς Φαρισαίους πού ἐπι­διώ­κουν νά βροῦν τρόπο γιά νά κατη­γορήσουν τόν αἴτιο τοῦ θαύματος, τόν Χριστό, καί ὁ τέταρτος ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν ἰαθέντα τυφλό.

Ἄν θέλαμε νά χαρακτη­ρίσουμε τούς τέσσερις αὐτούς διαλόγους, θά μπο­ρού­σαμε νά μιλήσουμε γιά δύο διαλόγους πίστεως καί δύο ἀπιστίας. 

Το λάθος μας είναι ότι δεν ψάχνουμε τον Χριστό.

 

Κάποιοι δυσανασχετούν με έναν ιερέα που δεν το παίζει θεός...

Φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι φυσιολογικός άνθρωπος όπως αυτοί...

Μάλλον, φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι πιο φυσιολογικός από αυτούς, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ευσεβισμό, χωρίς καθωσπρέπεια.

Δεν θέλουν ο ιερέας να καταπιάνεται με πολλά, να ξέρει πολλά, να ασχολείται με πολλά, να ζει την καθημερινότητα όπως ένα «κοινός θνητός».

Δυστυχώς βολεύει κάποιους ο ιερέας να είναι απόμακρος, σαν έχει έρθει ουρανοκατέβατος.

Προτιμούν ένα ράσο «ατσαλάκωτο», ποτισμένο μόνο με "θυμίαμα" και όχι με την "δυσοσμία" της καθημερινότητας.

Προτιμούν προϊσταμένους-εργολάβους

Ναών και όχι ιερουργούς και κατηχητές.

Προτιμούν νομοδιδασκάλους και όχι πατέρες και αδελφούς.

Προτιμούν την θρησκεία και όχι την Εκκλησία.

Προτιμούν τον Νόμο και όχι τον Χριστό.

Μέσα στην Εκκλησία τα «πρέπει» δυστυχώς κυριαρχούν· οι κανόνες θεοποιούνται, η «έξωθεν καλή μαρτυρία» γίνεται αυτοσκοπός, η ατομική ηθική καθαρότητα ειδωλοποιείται. Οι χριστιανοί ψάχνουν για «διορατικούς» ιερείς, για φανατικούς ηθικιστές, για «χαρισματούχους γέροντες» που θα τους καθοδηγήσουν πνευματικά.

Μην επαναφέρεις αυτά που πρέπει να αφήσεις.

Ποια είναι άραγε η ευθύνη του καθενός μας για την ταραχή της ζωής μας για την οποία παραπονιόμαστε;

Χρειάζεται να παρατηρήσουμε ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δραματοποιούμε την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Μεγαλοποιούμε τα δυσάρεστα γεγονότα. Εστιάζουμε στο σκοτάδι. Καλλιεργούμε την απαισιοδοξία. Εμμένουμε στο δράμα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τι είναι η μοναξιά;

 Η κλειστή καρδιά δεν έχει πληρωθή ακόμη υπό του Πνεύματος του Αγίου. Είναι βουτηγμένη στην μοναξιά της, στην θλίψι της, στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. Είναι άδεια. Όπως, όταν το στομάχι μας μείνη άδειο, διαμαρτύρεται και συρικνούται, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κλειστή καρδιά.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος κλείνεται ἐν ἑαυτῷ, ἀντί νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεόν, ἀντί νά χωρέση ὁ Θεός καί νά τά σκεπάση ὅλα. Τότε αὐτός ὁ ἄνθρωπος τρώγεται μέ τά νύχια του, βγάζει τά μάτια του μόνος του, τσακώνεται μέ τόν ἑαυτό του. Οἱ λογισμοί του, οἱ περιπέτειές του, τά πάθη του, οἱ νόμοι συγκρούονται μέσα του. Καί τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος; Ὅπως κάποιος πού κρατάει ἕνα μαχαίρι κόβει τά πάντα καί τά πετάει, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διασπᾶται, κατακρεουργεῖται. Καί ἀφοῦ ἡ ψυχή εἶναι κλειστή, σκοτεινή, ἀκυριάρχητη, διότι ἔκανε αὐτοκράτορά της κάποιον πού δέν μπορεῖ νά τῆς δώση εἰρήνη καί ἠρεμία, μέσα της βασιλεύει ἡ παγωνιά, οἱ φόβοι, ἡ μοναξιά.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός:Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας!

Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

«Ἄλλοι κεκοπιάκασιν καί ὑμεῖς εἰς τόν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθα­τε» (Ἰωάν. 4.38).

Στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μᾶς μετέ­φε­ρε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα γιά νά συναντήσουμε τόν Χριστό. Ὄχι στήν Ἰουδαία ἤ στή Γαλιλαία, ὅπου συνήθως ἐκήρυττε, ἀλλά στή Σαμάρεια, οἱ κάτοικοι τῆς ὁποίας βρισκόταν σέ ἀντιδικία μέ τούς Ἰουδαίους σχετικά μέ τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καί ὅμως ὁ Χρι­στός ἐπέλεξε αὐτόν τόν τόπο γιά νά ἀποκαλύψει τόσο στή Σαμαρεί­τι­δα γυναίκα, τήν ὁποία συναντᾶ στό φρέαρ καί τῆς ζητᾶ νά τοῦ δώ­σει λίγο νερό γιά νά ξεδιψάσει, ὅσο καί στούς μαθητές του, κάποιες ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀλήθειες γιά τόν Θεό καί τή χάρη πού προσφέρει στούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί τή σημασία τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντο­λῶν τοῦ Θεοῦ.

Τίς ἴδιες ἀλήθειες ἐπαναλαμβάνει καί σέ μᾶς, πού ἤρθαμε σήμερα στόν ἱερό ναό, γιά νά ἀντλήσουμε ὄχι φυσικό νερό, ἀλλά τό ὕδωρ τό ζῶν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τό ὕδωρ τό ζῶν πού με­τα­δίδεται διά τῶν ἱερῶν μυστη­ρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαι­τέρως διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.