Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Αμόναχος μοναχός (ποιητική συλλογή)




γωνία

νύχτα 
σ' ατν τν τόπο
χει φεγγάρι κα πέτρες
Νύχτα
κα δελφή μου.
Τράβηξε λίγο τ μπράτσα σου
ν δ τ πρόσωπό σου
ν χαρ.
Τ μάτια σου δυ λίμνες
στίλβουσες
στν νατολή.
Ο παρειές σου ρόδινες
στ χρμα το σούρουπου.
Τ δέρμα τ λεπτ
κάτω π' τ μάτια σου
μαβί, μαγευτικ σν τριαντάφυλλο
βαθύ.
Τ μπράτσα σου μίσχοι
γκαθωτοί.
Σ κάθε γγιγμά σου
ξυπν
π ‘ν βθ
κα ταλαίπωρο
νειρο.




Βάρος πλακώνει τ σωθικά μου

Βάρος πλακώνει
Τ
σωθικά μου.
Νύχτα τ
ς λησμονις
Μο
πλάνεψε τ χείλη.
πόμεινα μονάχος
Ν
κυλιέμαι
στ
φαντάσματα.

Ε
ναι μέρα Σάββατο
παραμονή.
Ο
Μαρίες θ σηκωθονε
λίαν πρωί.
Ν
μετανοήσω
π γάπη μόνο
γι
τν μεγάλο
τ
ς ψυχς μου ρωτα.

Δν μπορ ν γράφω πι

Δν μπορ ν γράφω πι
στημένα ρήματα
τς λέξεις ν μετράω σν φλουριά
νς μπορίου πο ξεπουλήθηκε.
Μρέσει ποταμς
Πο ξεπηδ π τ στθος
δίχως σχήματα κι ναστολς
συμβολισμος κα σοβαρότητα σαθρή.
γάπησα τν κάμπο κα τ θάλασσα
κα το κλουβιο μπόχα μ πόκαμε.
Ψυχή μου Σαμαρείτισσα.
Τ
ν Κύριό σου δ θυμσαι
Πο
πάτησες.
Χωράφι τ
ς ψυχς μου
πού 'γινες δρόμος τ
ς βιοτς.
Πατήθηκε το
γαπητο σπόρος
κα
μπήχτηκε στ στθος μου.
Μ
καίει λη νύχτα
πο
πλάγιασα μετανόητος.
Σιμ
αγ κι νάξιος ν μεταλάβω.

Κύριε, δελφή μου μ' φερε στν ρημο

Κύριε, δελφή μου
μ' φερε στν ρημο
ν μάθω μόνο
μ τ μοιάζει ψυχή μου.

Κι εν' μορφα δ
κάτω π' τ' στέρια
κα τν οραν
τν διάφανο.

πίτρεψέ μου μόνο
ν συναντ τν σχημούλα μου
τούτη τν ψυχή, πο σέρνοντας
ξέμαθε ν περπατάει.

Στ
κελ τς σπλαχνικις ξορίας μου

Σ’ α
τ τ κελ
τ
ς σπλαχνικις ξορίας μου
μετρ
τ κράσπεδα
τ
ς παλέστρας το κλουβιο μου.
Κι
ναμετρ τς μορφις
κα
τ χαλάσματα
τούτης τ
ς πρόσκαιρης ζως
πο
τόση χαρ κα πίκρα
μέχρι θανάτου μ
ς πότισε.

Κα
σταματ μ σεβασμ
στ
μρα
πο
γνώρισα τν πόνο.
ταν τ στά μου τριξαν
σκάζοντας στ
κύματα
π' το νέμου τ χαρ
στ
κολα
τ
ς θαλάσσης μνήματα.



Μοναχός μόναχος
π τ συλλογ «Ψυχή μου», κδ. Δόμος, θήνα 1993.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...