Κυριακὴ ΙΣΤ΄ Ματθαίου: Τα τάλαντά μας να μην τα κρατάμε για εμάς αλλά να τα διασκορπίζουμε σε όλους!

Ἡ ἀξιοποίηση τῶν πνευματικῶν μας χαρισμάτων πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀποτελεῖ τὴν βασικὴ ἰδέα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Μὲ μία διδακτικὴ παραβολὴ ὁ Χριστὸς παρουσιάζει τύπους τῆς ἀνθρώπινης ἐργατικότητος, πάντοτε ἔχοντας ὡς σκοπὸ νὰ προβληματίσῃ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ κηρύγματός Του ὡς πρὸς τὴ σχέση τους μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἐργασία τῶν θείων ἐντολῶν Του.

Τάλαντα ἐκ Θεοῦ λαμβάνουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καὶ τὰ τάλαντα αὐτὰ παρέχονται, ὄχι γιὰ νὰ ἐπιστραφοῦν μὲ τόκο, ὡσὰν τάχα ὁ Θεὸς νὰ τὰ ἔχῃ ἀνάγκη καὶ νὰ ἀπαιτεῖ τὴν ἐπιστροφή τους, ἀλλὰ μᾶλλον δωρίζονται στὸν καθένα μας, μὲ σκοπὸ νὰ ἀξιοποιηθοῦν πρὸς τὴν ἐν Θεῷ δική μας ὁλοκλήρωση καὶ δόξα. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς γνωρίζει τὶς δυνατότητές μας καὶ λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν καὶ τὴν ἰδιοσυγκρασία καὶ διάθεσή μας, τὰ χαρίσματα διαφέρουν ὡς πρὸς τὸ εἶδος καὶ τὸ πλῆθος σὲ κάθε ἄνθρωπος. Ἄλλος ἔχει πολλὰ κι ἄλλος λίγα, ἄλλος τὰ μὲν κι ἄλλος τὰ δέ, ὅπως καὶ στὴν παραβολὴ ἄλλος ἔλαβε πέντε, ἄλλος δύο κι ἄλλος ἕνα. Ὅλα μποροῦν νὰ ἀποδώσουν καρπούς, ὅλα μποροῦν νὰ καλλιεργηθοῦν καὶ νὰ καρποφορήσουν, ἀρκεῖ ὅμως νὰ ὑπάρχῃ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου προθυμία γιὰ ἐργασία. Διαφορετικὰ τὰ τάλαντα μένουν ἀναξιοποίητα καὶ ἡ ζωή μας ἀχρηστεύεται.

Στὴν παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε οἱ δύο ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἐργάτες διπλασίασαν τὰ δοθέντα καὶ ἀπέκτησαν τὴν εὔνοια τοῦ ἀφεντικοῦ τους, ἀξιούμενοι μάλιστα μεγαλύτερων δωρημάτων. Στὴν περίπτωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὁ Χριστὸς μοιράζει ἀφειδῶς στοὺς καλοὺς καὶ τίμιους ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου ἑεκατονταπλασίως τὴ χάρη Του, μὰλιστα ὑπόσχεται τὴν ἀπόλαυση πραγμάτων ἀφάνταστης ὡραιότητος καὶ αἰώνια εὐτυχία κοντά Του. Ἡ ἔλλειψη πείρας τῆς πνευματικῆς χαρᾶς ὅμως μᾶς κάνει νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων, ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς δίνει. Χαρίσματα καὶ χάρη καὶ χαρὰ ἀλληλοπεριχωροῦνται στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων. Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς τὰ ἀφαιρέσῃ, γιατὶ ἐκεῖνοι ἐργάστηκαν ἐντίμως καὶ ἀπολαμβάνουν δικαίως.

Δὲν πρέπει νὰ ἀπατώμεθα, νομίζοντες πὼς τὰ χαρίσματα ἀφοροῦν μόνον στοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς μοναχούς. Ὅλοι κρινόμαστε ἀπὸ κοινὲς διατάξεις τοῦ θείου νόμου. Καὶ καλούμαστε ἅπαντες νὰ συμμορφούμεθα μὲ ὅσα ἐπισημαίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μέσα ἀπὸ τὶς παραβολές Του. Εἴμαστε δοῦλοι Του, ὅσοι δεχθήκαμε μὲ τὸ βάπτισμα νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση, ὅσοι δεχθήκαμε τὴν σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν εὐλογία τῶν μυρίων χαρισμάτων τοῦ Παρακλήτου. Ὅσοι δὲν ἀποδεχόμαστε αὐτὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ δούλου, τοῦ ἐργάτη δηλαδὴ ποὺ καλεῖται νὰ δουλεύσῃ τὴν σωτηρία του, μποροῦμε νὰ τυρβάζουμε περὶ τὰ κοσμικὰ πράγματα, ὅμως δὲν δικαιούμαστε νὰ ἔχουμε μετὰ ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν Χριστό.

Σκεφτεῖτε ἕνα νεαρὸ ἀγρότη ποὺ δουλεύει τὰ χωράφια τοῦ ἀφεντικοῦ του. Τὸ ἀφεντικὸ χαίρεται μὲ τὴν ἐργατικότητα τοῦ ὑπαλλήλου του, ποὺ τὸν ἔχει σὰν παιδί του, καὶ ἀποφασίζει κάποια στιγμὴ νὰ τοῦ παραχωρήσῃ τὴν κυριότητα καὶ ἐπικαρπία τῶν χωραφιῶν του. Ἂν ὁ νεαρὸς ἀγρότης ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὰ χωράφια, εἶναι σίγουρο πὼς τὸ ἀφεντικὸ δὲν θὰ εἶχε καμία διάθεση νὰ δωρίσῃ κάτι ποὺ θὰ ἐμενε ἀνεκμετάλλευτο. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή, τῆς ὁποίας σκοπὸς εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία. Δικαιοῦται τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου ἐκεῖνος ποὺ δὲν χαίρεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὴν ἐργασία γιὰ τὴν κατάκτησή του; Δικαιοῦται αὔξηση στὸ μισθὸ ἔνας ὑπάλληλος ποὺ διώχνει πελάτες ἀπὸ τὸ κατάστημα τοῦ ἐργοδότη του; Κανονικὰ πρέπει νὰ ἀπολυθῇ καὶ μάλιστα νὰ ἀποζημιώσῃ καὶ τὸν ἰδιοκτήτη τῆς ἐπιχείρησης. Τί πρέπει νὰ κάνῃ λοιπὸν καὶ ὁ Χριστὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφόρησαν γιὰ τὴν σωτηρία τους καὶ ἐπέλεξαν νὰ τὴν θάψουν μέσα στὴ γῆ, μέσα στὰ γήϊνα καὶ μάταια πράγματα, ἂν ὄχι νὰ τοὺς ἀφαιρέσῃ ὅσα τοὺς χάρισε καὶ νὰ τοὺς ἀφήσῃ ἔξω ἀπὸ τὴν χαρά;

Πρωτίστως ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐργάζεται τὰ τῆς σωτηρίας του, τὰ ὁποία διέρχονται μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἂν ἀξιοποιήσω τὰ τάλαντά μου πρὸς ἴδιον ὄφελος καὶ ἴδιον συμφέρον, τότε καὶ ἡ ἀπόλαυσή τους θὰ εἶναι ἰδιωτικὴ ὑπόθεση. Ὅμως ἡ ἐν Χριστῷ μακαριότητα εἶναι κοινὸ κτῆμα τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα μὲ πολλὰ μέλη, ποὺ πρέπει νὰ ἐργάζονται καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ὀφέλη τῆς ἐργασίας ἀπὸ κοινοῦ. Ὁ καθένας ἀπὸ τὴ θέση του μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του χρειάζεται νὰ τὰ καταθέσῃ στὸ κοινὸ ἐκκλησιαστικὸ ταμεῖο, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ἀπολαμβάνῃ καὶ περισσότερα, ἂν χρειαστῇ. Μήπως οἱ ἅγιοι αὐτὸ δὲν ἔκαναν; Ἐργάστηκαν πολὺ καὶ ἀπολαμβάνουν πολλά, ἀλλὰ δὲν τὰ κρατοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους· τὰ διασκορποῦν σὲ ὅλους μας, ποὺ τὰ ἀπολαμβάνουμε ὡς χάρη, ὡς ἴαση, ὡς θαῦμα.

Κι ἐμεῖς ἔτσι νὰ κάνουμε, ἀδελφοί. Νὰ γίνουμε καλοὶ ἐργάτες, ὅπως οἱ ἄγιοί μας, γιὰ νὰ ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν Κύριό μας τὴν εὐλογημένη πρόσκληση «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου». 

π. Στυλιανού Μακρή