Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Πανήγυρις αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, προστάτου των καρκινοπαθών, στη Βέροια.



Την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου, εορτή του αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, προστάτου των καρκινοπαθών, ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό ναό Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για τα κεκοιμημένα μέλη του Συλλόγου Καρκινοπαθών Ημαθίας. Επίσης τέθηκαν σε προσκύνηση των πιστών τα ιερά λείψανα του αγίου Παρθενίου Λαμψάκου που φυλάσσονται στην ιερά μονή Παναγίας Δοβρά.


Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε:
«Χαίροις Λαμψάκου θεος ποιμήν καί θαυ­μά­­των βρύσις καί κέ­νω­τος θησαυρός».
ς βρύση καί κένωτο θησαυρό θαυμάτων χα­ρα­κτηρίζει ερός μνο­­γράφος τόν ορ­τα­ζόμενο σήμερα γιο Παρ­θένιο, πί­σκο­πο Λαμ­­ψάκου.
νθρωπος πλός, ε­σεβής καί ταπεινός, δια­κρινόταν γιά τήν γιότητα τς ζως του. Τό γεγονός ατό δέν διέ­φυγε τς προσοχς το πισκόπου Μελι­του­πόλεως Φί­λιπ­που ποος τόν χει­ρο­τόνησε πρεσβύ­τερο,  λλά οτε καί το Μητροπολίτου Κυζίκου, ποος λίγο ργότερα τόν νήγαγε στόν βαθμό το πισκό­που.
Στή Λάμψακο, που κλήθηκε νά διακονήσει ς πίσκοπος, διακρί­θη­κε γιά τήν πλότητα τς ζως του, τήν γά­πη του πρός τό ποίμνιό του, τήν πίστη του πρός τόν Χριστό καί τήν φο­­σί­ωσή του στήν κ­κλη­σία, χαρακτη­ρι­στι­κά πού τόν καναν δι­αί­τερα γαπητό στό ποί­μνιό του.
Καί δέν ταν μόνο α­τά, γιατί Θεός ­ποος πιβλέπει καί χα­ριτώνει τούς ταπει­νούς, τόν  προίκισε καί μέ λ­λα θεα χαρί­σμα­τα, ­πως τό προφητικό καί τό προορατικό χάρι­σμα, λλά κυρίως μέ τή χά­ρη τν θαυ­μάτων καί τν ά­σεων.
Ποικίλες ο σθέ­νειες πού θεράπευε μέ τήν προ­σευχή του, καί πολ­λοί ο νθρωποι ο ­ποοι συνέρρεαν γιά νά ζητή­σουν τή θεραπεία καί τήν παλλαγή πό τίς νόσους πού τούς τα­λαιπωροσαν. Καί ­γιος δέν σταματοσε νά θεραπεύει σο ζο­σε, λλά καί δέν στα­μά­τη­σε νά θερα­πεύει καί με­τά τήν κοίμησή του, ­ποιον προστρέχει στή χά­ρη του καί ζητ τή βοήθειά του.
Ατά τά θαύματα, ­δελ­φοί μου, ποτε­λον πόδειξη τς γιότητός του, ποτελον πόδει­ξη τς παρουσίας το Θε­ο στή ζωή τς κ­κλη­σίας καί στή ζωή μας. Γιατί χωρίς τόν Θεό δέν γίνονται θαύ­μα­­τα· χωρίς τόν Θεό δέν μπορον νά γίνουν θαύματα· γιατί μόνο Θεός χει τή δύναμη νά νικ τούς ρους τς φύ­­σεως, καθώς εναι ­κενος πού τούς θεσε· γιατί μόνο Θεός μπο­ρε νά ξεπερν καί τόν χρο καί τόν χρόνο καί τόν διο τόν θάνατο καί νά θαυματουργε διά τν γίων του.
Καί ατά τά θαύματα τν γίων του ποκα­λύ­­πτουν φενός τή δι­κή του δύναμη, ποκα­λύπτουν μως καί φε­τέρου τό μεγαλεο τς γάπης το Θεο πού χι μόνο παραχωρε τή δύναμή του στούς ν­θρώ­πους πού τόν πί­στευ­­σαν καί τόν γάπη­σαν, τσι στε δι α­τν νά θαυματουργε χάρη του, λλά καί μς δείχνει μέσω τν θαυ­μάτων τν γίων του πο μπορομε νά φθά­σουμε καί μες, ν ­κο­­λουθήσουμε τόν δρό­­μο πού κολούθη­σαν ο γιοί μας, τόν δρόμο δηλαδή τς πί­στε­­­ως.  Διότι πίστη εναι παραίτητη προ­­ϋπό­θε­ση γιά νά γίνει να θαμα· εναι μως ταυ­τόχρονα καί παραί­τη­τη προϋπόθεση γιά νά κατα­νοή­σει ν­θρωπος α­τό τό θαμα. Γιατί θαύματα γίνονται καθημερινά, λλά δέν τά ντιλαμβανόμαστε, δέν τά συνειδητο­ποιο­με, γιατί τά θεωρομε α­τονόητα, γιατί πί­στη μας στόν Θεό ε­ναι πι­φα­νειακή καί χι ο­­­σια­στική, τσι στε ντιμετω­πί­ζουμε στή ζωή μας τά πάντα χω­ρίς σκέψη καί χωρίς προ­βληματισμό. Καί ­ταν βρεθομε σέ κά­ποια νάγκη, τότε περιμέ­νου­με τό θαμα, τότε ζη­­τομε κάτι ντυ­πω­σια­κό, κάτι μεγάλο, κά­τι συγκλονιστικό. λ­­­λά τί εναι πιό συγ­κλο­νι­στικό καί πιό με­γάλο πό τό τι «στέα νε­κρά», τά ερά λείψανα τν γίων μας, θαυ­μα­τουργον καί ἰῶνται τίς νόσους μας.
δελφοί μου, ν θέ­λουμε νά ζήσουμε τό θα­μα, ν θέλουμε νά ξι­ω­θομε νά τό α­σθαν­­­θομε, νά τό νιώ­σουμε, νά τό ψηλα­φή­σουμε, νας τρόπος μό­νο πάρχει: νά συνεισ­φέ­ρουμε τήν πίστη μας. Ατή ζητ Χριστός γιά νά κάνει τό θαμα. Ατή ζητον καί ο γι­οί μας. χι γιατί δέν μπο­­ρον νά κάνουν δια­φορετικά τό θαμα, λλά γιατί ν τό κά­νουν, δέν θά τό κατα­νοή­σουμε μες.
 Γι ατό ς μιμηθομε καί μες τήν πίστη τν γίων μας, ς μιμη­θο­με τήν πίστη το γίου Παρθενίου, πισκόπου Λαμψάκου, καί τότε θά ασθανθομε τή ζωή μας νά γεμίζει θαύ­μα­τα, τότε θά ασθαν­θο­με καί μες τή χαρά καί τήν κα­νο­ποίηση πού ασθάν­θη­καν λοι κενοι πού πό τήν ποχή το Χρι­στο μέ­χρι τίς μέρες μας πού εδαν τό θαμα στήν προ­σωπική τους ζωή καί ζησαν τήν παλ­λαγή πό τίς νόσους πού τούς ταλαιπω­ρο­σαν.








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...