Πανηγύρισε ο ιερός ναός αγίου Φωτίου στη Βεργίνα.

Το διήμερο 5 και 6 Φεβρουαρίου πανηγύρισε ο ιερός ναός αγίου Φωτίου στη Βεργίνα.

Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ενώ το θείο λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής, αρχιερατικός επίτροπος Βεργίνας.

Το πρωί της εορτής ο σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον όρθρο και στη συνέχεια τέλεσε τη θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου

Ἀνάμεσα στούς κορυ­φαί­ους θεολόγους καί ἱεράρχες τῆς Ἐκκλη­σί­ας μας συγκαταρι­θμεῖ­ται ὁ ἑορταζόμενος σή­μερα ἅγιος πατριάρ­χης Κωνσταντι­νου­πό­λεως, ὁ Μέγας Φώτιος, πού τιμήθηκε καί τιμᾶται ὄχι μόνο γιά τήν κατά κό­σμον σοφία του ἀλλά καί γιά τήν κατά Θεόν σοφία του· πού τιμᾶται γιατί ὄχι μόνο ἀνα­δεί­χθηκε ποιμέ­νας καλός τῶν λογικῶν προβάτων πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, καί τά ὁποῖα προ­στά­τευσε ἀπό τούς βα­ρεῖς λύκους πού τά ἀπει­­λοῦσαν, ἀλλά καί γιατί ἄ­νοι­ξε μέ τίς ἐμ­πνευ­σμένες ἱεραπο­στο­λές πού ὀρ­γά­νωσε τήν αὐλή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί γιά ἐκεῖ­να τά λο­γι­κά πρό­βα­τα πού βρι­σκό­ταν μακρυά ἀπό τή μάνδρα τοῦ Χρι­στοῦ καί ζοῦσαν «ἐν σκότει καί σκιᾷ θα­νά­του».

Γόνος εὐσεβοῦς οἰκο­γενείας πού δοκιμά­σθη­κε ἐπειδή δέν συμ­με­ριζόταν τίς εἰκονομα­χικές ἀπόψεις τῶν βυ­ζαν­τινῶν αὐτοκρα­τό­ρων τῆς ἐποχῆς τους, ἀπέκτησε σπουδαία μόρ­­­φωση, ἡ ὁποία σέ συνδυασμό μέ τά πολλά χαρίσματα γιά τά ὁποῖα διακρινόταν τοῦ ἄνοιξε τόν δρόμο γιά μία λαμ­πρή καί ἀξιοζή­λευτη σταδιοδρομία στήν αὐ­το­κρατορική αὐλή τοῦ Βυζαντίου καί τόν ἔκα­νε σεβαστό ἀκόμη καί στόν ἴδιο τόν αὐ­το­κρά­τορα πού τοῦ ἐμπι­στεύ­θηκε τή μόρφωση τῶν παιδῶν του. 

Ὅμως ἡ ἐν­τυπωσιακή σταδιο­δρομία του δέν ὑπῆρξε ἐμπόδιο γιά τόν Μέγα Φώτιο νά ἀκούσει τήν κλήση του Θεοῦ καί νά ἐγκαταλείψει τά πάντα προκειμένου νά ἀφιε­ρώσει τή ζωή του καί τίς δυνάμεις του στή διακονία τῆς Ἐκ­κλη­σίας.

Ἴσως βέβαια κάποιοι θά ποῦν ὅτι δέν εἶναι καί μεγάλη θυσία, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε μέν τήν θέ­ση του στά ἀνάκτορα, ἀνῆλθε ὅμως στόν πε­ρίοπτο πατριαρχικό θρό­­­νο τῆς Κωνσταν­τι­νουπόλεως. Ὅμως, ἀ­δελφοί μου, ὁ Μέγας Φώτιος δέν θεώρησε τόν πατριαρχικό θρόνο ὡς θέση ὑπεροχῆς ἀλλά ὡς θέση διακονίας καί προσφορᾶς στήν Ἐκ­κλη­σία. Διότι τά χρόνια τῆς πατριαρχείας του δέν ἦταν οὔτε μόνο εὐ­χάριστα καί ἀκύμαντα ἀλλά καί γεμάτα πόνο, ὀδύνη, δοκιμασίες, διωγ­μούς ἀκόμη καί καθαίρεση ἀπό τόν πατριαρχικό θρόνο.

Ὁ μέγας Φώτος ἀντι­με­τώ­πισε καί τήν ἔχθρα τῶν ἀν­θρώπων, τό φθόνο καί τό μί­σος τῶν ἰσχυ­ρῶν, ἀλλά καί τόν πόλεμο καί τή μάχη προ­κειμένου νά ὑπερα­σπισθεῖ τήν πα­ρακα­τα­θήκη τῆς πίστεως πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ Ἐκκλη­σία τοῦ Xρι­στοῦ καί νά τήν παραδώσει ἀνόθευ­τη στούς ἐπερχο­­μέ­νους, ἔτσι ὥστε καί ἐμεῖς σή­με­ρα νά μπο­ροῦμε νά λατρεύουμε τόν Θεό ὀρ­θοδόξως. 

Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τόν ὅρισε πλοηγό τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλη­σίας σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τῆς Pώμης προσπα­θοῦσε νά ἐπιβάλλει τίς δικές της κακο­δοξίες σχετικά μέ τό ἅγιο Πνεῦμα καί ἐπιχειροῦσε νά ὑποδουλώσει τήν κατ᾽ Ἀνα­τολάς Ἐκ­κλησία στό κυριαρχικό της πρω­τεῖο. Tότε ὁ πατριάρ­χης Φώτιος ὕψω­­σε τή φω­νή του καί μέ σοφά ἐπιχει­ρή­ματα ἐναντίον τῶν αἱρε­τι­κῶν διδα­σκα­λιῶν πού πρέσβευε ἡ Ἐκ­κλησία τῆς Pώ­μης ὑπερα­μύν­θηκε τῶν δικαίων τῆς Ὀρθο­δόξου πί­στεως καί τῆς πα­τε­ρι­κῆς παραδό­σεως, θω­ρά­­κι­σε μέ τά σοφά  συγγράμματά του τήν Ὀρ­θόδοξη Ἐκκλη­σία καί πίστη ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν αἱρετι­κῶν καί κληρο­δότησε ὄχι μόνο σέ μᾶς ἀλλά καί σέ πολ­­λούς «ἐν σκό­τει καί σκιᾷ θανά­του καθημένους» λα­ούς τή γνήσια ὀρθό­δοξη πί­στη τῶν ἀπο­στόλων, τῶν μαρτύρων, τῶν πα­τέ­ρων, τῶν ὁμολο­γη­τῶν, τῶν ἁ­γίων καί οἰ­κου­μενικῶν Συνό­δων. 

Ἡ σημερινή μνήμη τοῦ ἁγίου καί θεο­φό­ρου πατρός ἡμῶν Φωτίου τοῦ με­γάλου ὑπενθυμί­ζει καί σέ μᾶς, ἀγαπητοί μου, τό χρέος νά βιώ­νουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη χωρίς παρεκ­κλί­σεις καί χωρίς συμβιβα­σμούς. Mία πίστη καί μία ζωή προσαρ­μο­σμέ­νη στά μέτρα τοῦ κό­σμου καί τίς ἀδυ­ναμίες μας εἶναι μάταιη, γιατί δέν εἶναι οὔτε ἀποδε­κτή οὔτε ἀρεστή στόν Θεό· κι ἄν ἐμεῖς δέν ἔχουμε τά χαρί­σμα­τα καί τίς ἱκανότητες τοῦ Mεγάλου Φωτίου γιά νά διδά­ξου­με τούς ἀν­θρώπους, μποροῦμε ὅμως ζῶ­ντας συνειδητά τή χριστιανική μας ζωή νά διδάσκουμε μέ τό παρά­δειγμά μας τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά ἀξιω­θοῦμε καί ἐ­μεῖς διά πρε­σβειῶν τοῦ ἁγίου Φωτίου νά γί­νου­με κληρο­νόμοι τῆς βα­σιλείας τῶν οὐρα­νῶν, τήν ὁποία καί ἐκεῖνος ἀπολαμ­βά­νει.