ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Πνευματική τύφλωση και θεραπεία.

«Ταῦτα εἰπών ἔπτυσεν χαμαί καί ἐποίη­σεν πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέθηκεν αὐτοῦ τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς» (Ἰωάν. 9.6).

Ἕνα θαῦμα περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀδελφοί μου, τή θε­ρα­πεία ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ὁ Χρι­στός δέν ἀνοίγει μόνο τά μάτια τοῦ τυ­φλοῦ γιά νά βλέ­πει τό φῶς τοῦ ἥλιου καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω του, ἀλ­λά ἀνοίγει μαζί μέ αὐτά καί τά μάτια τῆς ψυχῆς του γιά νά κατανοήσει τήν ἀπε­ρί­γραπτη καί ἀκατανόητη δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅπως ὁ Χριστός, γράφει ὁ ἅγιος Θεό­ληπτος Φιλαδελφείας, ἀπάλλαξε τόν ἐκ γε­νετῆς τυφλό τόσο ἀπό τή σωματική τύ­φλω­ση ὅσο καί ἀπό τήν ψυχική καί τοῦ ἔδωσε τή δυνατότητα νά δεῖ τόν κόσμο καί νά ἀναγνωρίσει τόν δημιουργό τοῦ κό­σμου καί Θεό καί νά πιστεύσει σ’ αὐτόν, ἔτσι ὁδηγεῖ καί μᾶς μέ τό θαῦμα τῆς ἰά­σε­ως τοῦ τυφλοῦ στή θεραπεία τῆς ψυχικῆς μας τυφλώσεως, καί μᾶς κάνει βλέποντάς τον νά ἀντιλη­φθοῦ­με καί νά κατανοήσου­με πόσο μᾶς ἔχει εὐεργετήσει ὁ Θεός δί­νο­ντάς μας τή δυνατότητα νά βλέπουμε τόν κόσμο.

Ποιά εἶναι ὄμως ἡ τύφλωση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ὁποία πάσχουμε ἤ τήν ὁποία κινδυνεύουμε νά πάθουμε; Εἶναι ἡ τύ­φλω­­ση ἡ ὁποία προ­έρχεται ἀπό τήν προ­σκόλ­ληση τῆς ψυχῆς στά ὑλικά καί φθαρ­τά πράγματα, τήν προσκόλληση στά ἐφήμε­ρα καί τά καθημερινά πού τῆς στερεῖ τή δυνατότητα νά στραφεῖ πρός τήν ἀπό­κτη­ση τῶν ἀρετῶν, νά στραφεῖ πρός τή με­λέτη τῶν ἔργων καί τοῦ λόγου τοῦ Χρι­στοῦ, τά ὁποῖα εἶναι γιά τήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώπου ὅ,τι εἶναι γιά τό σῶμα μας ὁ ἥλι­ος. Διότι, ὅπως ὁ ἥλιος βοηθᾶ τόν ἄνθρω­πο νά δεῖ τά ὑλικά πράγματα καί τοῦ πα­ρέ­­χει τή γνώση τοῦ κόσμου, ἔτσι καί ἡ με­λέτη τῶν ἔργων καί τῶν λόγων τοῦ Χρι­­­στοῦ ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί τή χειραγωγεῖ πρός τήν ἀληθινή γνώση.

Αὐτό ἐπιθυμεῖ νά κάνει ὁ Χριστός καί μέ τή σημερινή θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυ­φλοῦ γιά ὅλους μας, μέ μιά θεραπεία πού γί­νεται μέ παράδοξο τρόπο, ἀκριβῶς γιά νά διδάξει καί ἐμᾶς, τούς σύγχρονους ἀν­θρώπους, ὄχι μόνο τό μεγαλεῖο τῆς θεό­τητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά θεραπευθοῦμε ἀπό τήν τύφλωση τῶν πνευματικῶν ὀ­φθαλ­­μῶν μας.

Ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται μέ τόν τρόπο τῆς θεραπείας πού ἐπιλέγει. Για­τί ποιός ἄν­θρω­πος θά μποροῦσε ποτέ ἐπιχρίοντας μέ λάσπη τά μάτια ἑνός τυ­φλοῦ νά τόν κά­νει νά δεῖ, παρά μόνο ὁ δημιουργός τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν, ὁ Θε­ός; Ἀλλά ἡ ἐνέρ­γεια αὐτή τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποσκοπεῖ μόνο στό νά κατανοήσει ὁ τυφλός ποιός εἶναι αὐτός πού τόν θερά­πευ­σε, ἀλλά στό νά τό κατανοήσουμε καί ἐμεῖς. Ταυτόχρονα ὅμως διδάσκει ὅσους προ­σέχουν τό νόημα τῶν πράξεων τοῦ Ἰη­σοῦ, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦν νά ἐπανακτήσουν οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς μας, πού εἶναι τυφλωμένοι ἀπό τά πάθη, τή δυνατότητα τῆς ὁράσεως.

Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν τρόπο πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰησοῦς γιά νά θερα­πεύ­σει τόν τυφλό. «Ἔπτυσε χαμαί καί ἐ­ποί­ησεν πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέ­θηκεν αὐτοῦ τόν πηλόν ἐπί τούς ὀ­φθαλ­μούς». Τό πτύ­σμα τοῦ Χριστοῦ, ἑρ­μη­­νεύ­ουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μέ τό ὁποῖο ἑτοί­μασε τόν πηλό, εἰκονίζει τήν τα­πεί­νωση, τό χῶμα πού χρησιμοποίησε τή σκληρή προ­αίρεση τῆς ψυχῆς μας καί ὁ πηλός τήν πραότητα πού ἀποκτᾶ ἡ ψυχή μέ τήν τα­πεινοφροσύνη καί τά κα­λά ἔργα. Καί ὅπως ὁ πηλός ὑπακούει στά ἀνθρώπινα χέρια καί πλάθεται σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία αὐτοῦ πού τόν πλάθει, ἔτσι καί ἡ τα­πεί­νω­ση μαλακώνει τή σκληρότητα τῆς ψυ­χῆς καί τήν ἀπαλλάσσει ἀπό τά πάθη καί κυ­ρίως ἀπό τήν κενοδοξία καί τήν ἀλα­ζο­νεία πού δημιουργοῦν τήν τύφλωση τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς.

Ὅποιος, λοιπόν, θέλει, γράφει ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας, νά ἀποβάλει τήν τύφλωση τῆς ψυχῆς πού τοῦ δημιούρ­γησε ἡ κενοδοξία καί ἡ ἀλαζονεία, ἄς θυ­μηθεῖ τήν ταπείνωση τοῦ Κυρίου πού γιά χάρη μας ἔγινε ἄνθρωπος, καί ἄς προσπα­θή­σει νά ἐπιθέσει στούς ὀφθαλ­μούς τῆς ψυ­­χῆς του τόν πηλό τῆς ταπεινοφρο­σύ­νης, ὅ­πως ἔκανε ὁ Χριστός στόν τυφλό. Καί ἀφοῦ τούς ἐπιχρίσει μέ τήν ταπείνω­ση, ἄς ἔρθει στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ γιά νά πλύνει τόν πηλό στά νάματα τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκ­κλησίας καί νά ἀναβλέψει, ὅπως ἀνέ­βλε­­ψε καί ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός. Καί τότε θά κα­τα­­νοήσει ὅτι τό φυσικό φῶς δέν εἶ­ναι ἀρ­κετό γιά νά φωτίσει τήν ψυχή μας καί νά ἀποδιώξει τό σκότος πού τήν καλύ­πτει, ἀλλά χρειάζεται τό πνευματικό φῶς πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός ὡς «φῶς τοῦ κό­σμου».

Αὐτό τό φῶς ἄς προσπαθήσουμε νά δοῦ­με καί ἐμεῖς, ἀδελφοί  μου, ἀπαλλασ­σό­με­νοι ἀπό τήν τύφλωση τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς μας μέ τή μετάνοια καί τήν τα­πεί­νωση, ἀξιοποιῶντας τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού μᾶς παρέχεται διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων