ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Καί ἐπλήσθησαν πάντες Πνεύ­μα­­­­τος ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό πνεῦ­μα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι αὐτοῖς» (Πράξ. 2.4).

Στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ δέ­χο­νται οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου τήν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Καί τήν ἀντιλαμβάνονται μέ τρεῖς τρόπους: ἀπό τόν ἦχο τῆς βιαί­ας πνοῆς πού πληροῖ τόν χῶρο ὅπου βρίσκονται, ἀπό τίς πύρινες γλῶσσες πού διαμερίζονται «ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» καί ἀπό τήν ἀπροσδόκητη δυνατότητά τους νά μιλοῦν «ἑτέραις γλώσσαις» καί νά κηρύσσουν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό κήρυγμα σέ ποικίλες γλῶσ­­σες πού ἀκούεται στήν Ἱε­ρου­σαλήμ ἐκείνη τή μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά πιστεύσουν ὅτι κάτι πρωτοφανές καί σημα­ντι­κό συμβαίνει· πού τούς κάνει νά πι­στεύσουν, ἀκούοντας ὁ καθένας τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων στή δι­­κή του γλώσσα, ὅτι ὁ Χριστός πού κηρύττουν εἶναι ὄντως Θεός.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν προκαλεῖ σύγχυση, δέν προκαλεῖ ἀναταραχή καί διά­σπαση, ἀλλά δημιουργεῖ ἑνότητα πίστεως καί ἀγάπης. Εἶναι ἡ πρώ­τη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πα­ρα­φρο­σύνης ἤ ψυχικῆς διαταρα­χῆς, ἀλλά εἰρήνης καί συνέσεως καί σο­φίας τῆς ἄνω­θεν. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέ­λε­σμα ἀν­θρωπίνης ἐπεμβάσεως ἤ δι­δα­χῆς, ἀλλά καρπός θείας ἐπι­φοι­τήσεως καί ἐπισκέψεως, καρ­πός τοῦ Παρα­κλή­του Πνεύμα­τος. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσ­σία δέν ἐξυπηρετεῖ ἀνθρώ­πι­νες ἀνάγκες καί ἰδιοτελεῖς σκο­πούς, ἀλλά ὑπηρετεῖ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀν­θρώ­πων. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πλη­­­­σμονῆς τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τόν ἄνθρωπο τήν «καλήν ἀλλοίωσιν» καί τόν κα­θιστᾶ «διδακτόν Θεοῦ».

Τό θαῦμα τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἶναι τό μέ­γα θαῦμα μέ τό ὁποῖο ὁλοκληρώ­νεται τό μυστήριο τῆς θείας οἰκο­νο­­μίας καί διασφα­λί­­ζεται ἡ σω­τη­ρία τῶν ἀνθρώπων διά τῆς Ἐκ­κλη­­σίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία συγ­κροτεῖ καί συνέχει καί ἁγιάζει μέ τήν παρουσία του.

Καί αὐτό τό μέγα καί πα­ράδοξο γε­γονός ἑορτάζει ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας ὡς γενέθλιο ἡμέ­ρα της, καί μέ αὐ­τό ὑπενθυμίζει τόσο στά πιστά τέ­κνα της ὅσο καί σέ ὅλο τόν κόσμο, στούς ἐγγύς καί τούς μακράν της, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἑνώσεως τῶν ἀν­­θρώπων ὡς τέκνων τοῦ Θεοῦ διά τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χρι­στό. Εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁποῖο ἡ πολυγλωσσία εἶναι ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης προκειμένου ὁ ἕνας ἄνθρωπος νά διακονήσει τόν ἄλλο καί νά βαστάσει τά ἀσθε­νή­ματά του. Εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁ­ποῖο ἡ πολυγλωσσία δέν ἐκφρά­ζει διαφορετικά συμφέροντα ἤ δια­φο­ρετικές ἐπιδιώξεις, ἀλλά τήν ἐλευ­θερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ νά ἀπευθύνονται «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» στόν ἐν οὐρανοῖς Πα­τέρα τους.

Ἔχοντας αὐτά ὑπόψη μας, ἀδελ­φοί μου, κατανοοῦμε, πιστεύω, τούς λόγους γιά τούς ὁποίους ὁ σύγ­χρονος ἄνθρωπος παρότι ἐπι­διώκει καί ἐπιτυγχάνει τήν ἐκμά­θηση πολλῶν γλωσσῶν, παρότι συ­­νομιλεῖ περισ­σό­τερο ἀπό τούς ἀν­θρώπους κάθε ἄλλης ἐποχῆς στίς γλῶσσες τῶν συναν­θρώπων του, δυσκολεύεται νά συνεννοηθεῖ καί νά συμπορευθεῖ μαζί τους.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἐποχή μας, περισ­σότερο ἀπό ἄλλες ἐποχές, χαρα­κτη­­ρίζεται ἀπό διαφωνίες, ἔριδες, διαμάχες, συγκρούσεις καί ἀντιπα­ραθέσεις σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Οἱ ἄν­θρωποι συζητοῦν μεταξύ τους, δια­βου­λεύ­ο­νται καί διαπραγμα­τεύ­­ονται, ὁμι­λοῦν τήν ἴδια γλώσ­σα ἀλλά δέν συνεν­νο­οῦνται. Δέν μπορεῖ νά κα­τα­νοήσει ὁ ἕνας τόν ἄλλον οὔτε μέ­σα στήν οἰκογένεια, οὔτε μέσα στόν ἐργασιακό χῶρο, οὔτε μέσα στό κοινωνικό σύνολο, στήν πόλη καί τή χώρα πού κα­τοικοῦν.

Γι᾽ αὐ­τό γινόμασθε ὅλοι θεατές καί μάρ­τυρες διχοστασιῶν καί ἀντι­­­παραθέσεων, πού δι­­χά­ζουν τούς ἀν­­θρώπους, πού δια­λύ­ουν τίς οἰ­κο­­γένειες, πού προ­κα­λοῦν κοι­νω­νι­κές ἀναταραχές, ἐπαναστά­σεις καί ἐμ­φυλίους πολέμους, συγ­κρού­σεις μεταξύ λαῶν καί κρα­τῶν.

Καί μπορεῖ νά συνομιλοῦμε καί νά συνδιαλεγόμεθα μεταξύ μας στήν ἴδια γλώσσα, δέν μποροῦμε ὅμως νά βροῦμε τή χρυσή τομή τῆς συ­νερ­γασίας, τῆς ἀλληλο­κα­τανοή­σεως, τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνό­­τητος, γιατί ὁ καθένας ἀπο­­βλέπει στό δικό του συμφέρον καί ἐπιδιώκει νά ἱκανοποιήσει τίς δι­κές του ἀνάγκες, ἀδια­φο­ρώντας γιά τόν συνάν­θρωπό του.

Μιλοῦμε τήν ἴδια γλώσσα, ἀλλά ἀπό τόν νοῦ μας, ἀπό τήν ψυχή μας, ἀπό τή γλώσσα μας ἀπουσιά­ζει τό ἅγιο Πνεῦμα· γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε τόν συνομιλητή μας, δέν μπο­ροῦ­με νά τόν συναντήσουμε καί νά ἑνω­θοῦ­με μαζί του μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.

Ἄν θέλουμε ὅμως, ἀδελφοί μου, νά ζήσουμε καί ἐμεῖς αὐτό πού ἔζησαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου ἀλ­λά καί ὅσοι τούς ἄκουσαν νά μι­λοῦν «ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό πνεῦ­μα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι αὐ­τοῖς», ἄς ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας στή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύ­­μα­τος, κα­θαίροντάς την ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά ἀ­κοῦμε καί νά κατα­νο­οῦμε τόν λό­γο τοῦ Θεοῦ, καί νά βα­δί­ζουμε στή ζωή μας ἔχοντας τόν φω­τι­σμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού θά μᾶς κα­θοδηγεῖ στήν ἑνό­τητα μέ τούς ἀδελ­φούς ἀλλά κυ­ρίως στήν ἕνω­σή μας μέ τόν Θεό. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων