ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: Ο λόγος και η ζωή πρέπει να συμβαδίζουν.

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀν­θρώποις, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου» (Ἰωάν. 17.6).

Μόλις προχθές ἑόρ­τα­σε ἡ Ἐκκλησία μας τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη τοῦ Κυ­ρίου. Μόλις προ­χθές μᾶς ὑπενθύμισε τήν ἐντολή του πρός τούς μαθητές νά κη­ρύ­ξουν τό εὐαγγέλιό του σέ ὅλον τόν κόσμο.

Καί σήμερα, πρώτη Κυ­ριακή μετά τήν Ἀνά­ληψή του, τιμᾶ στά πρό­σωπα τῶν 318 Πα­τέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμε­νι­κῆς Συνόδου ἐκείνους πού ὄχι μόνο κήρυξαν τόν λόγο του καί διέδωσαν τό εὐαγ­γέλιό του στούς ἐγγύς καί τούς μα­κράν­, ἀλλά καί φύλαξαν τήν ἱερά πα­ρα­κα­ταθήκη τῆς δι­δα­σκαλίας του ἀπαρα­σάλευτη καί ἀνόθευτη ἀπό κάθε αἱρε­τική καί κακόδοξη κενοφωνία.

Ζῶντας, ἀδελφοί μου, εἴκοσι αἰῶνες μετά τήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ μία κοι­νω­νία, ἡ ὁποία παρό­λες τίς ἐξωτερικές ἐπι­δράσεις καί τήν προ­ϊ­οῦ­σα ἐκ­κο­σμίκευση, εἶναι χριστιανική στήν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς της, καί ὄντας μέλη μιᾶς Ἐκ­κλη­σίας πού δέν ἀντι­με­­τω­πίζει τά προβλή­μα­τα τά ὁποῖα ἀντι­μετώπιζε ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώ­νων, ἴσως ἀδυνατοῦμε νά συνειδητο­ποι­ή­­σου­με τό μέγεθος τῶν δυσκο­λιῶν πού εἶχε νά ἀντι­μετωπίσει ὁ χριστιανι­σμός καί ἡ Ἐκκλησία τούς πρώτους αἰῶνες, ἴσως δυσκολευόμαστε νά συλ­λά­βουμε τό μέ­γε­θος τῆς προσφορᾶς τό­σο τῶν ἁγίων μαρ­τύ­ρων, οἱ ὁποῖοι μέ τή θυ­σία τῆς ζωῆς τους ἀπέ­δει­ξαν τήν ἀλή­­θεια τῆς πίστεως, ὅσο καί τῶν ἁγί­ων Πατέρων, οἱ ὁ­ποῖοι μέ τήν καθα­ρό­τη­τα τῆς ψυχῆς τους ἀξιώθηκαν νά γί­νουν δοχεῖα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, σάλπιγγες εὔηχοι τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος, γνήσιοι καί ἀκρι­βεῖς ἑρμηνευτές τοῦ θείου λόγου καί συνεχι­στές τοῦ ἐπί γῆς ἔργου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Καί τό ἔργο τοῦ Χρι­στοῦ στή γῆ δέν ἦταν νά κάνει θαύματα ἤ νά διδάξει τούς ἀνθρώ­πους κάποιες ἠθικές ἀρ­χές καί ἀξίες καί νά τούς κάνει καλούς. Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος δη­λώνει στήν ἀρχιερατική του προ­σευχή, πού ἀκού­σα­με στό σημερινό εὐαγ­γελικό ἀνάγνωσμα, ἦταν νά φανερώσει τό ὄνο­μα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους, νά ἀποκα­λύψει δηλαδή στόν ἄνθρω­πο, πού εἶχε χάσει τήν ἐπαφή μέ τόν Δη­μι­ουργό του καί εἶχε ξε­χάσει τήν πα­ρου­σία του, τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά τό κάνει οἰκεῖο στό πλάσμα του.

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀν­θρώποις, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου».

Αὐτό ἦταν τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί τό ἔργο αὐτό δέν μποροῦ­σε νά ἐπιτευχθεῖ ἁπλῶς μέ τή διδασκαλία, για­τί ὁ Θεός δέν προσεγ­γί­ζε­ται, ὅπως τά πρόσωπα καί τά πράγματα τοῦ κόσμου μέ τά λόγια καί τίς θεωρίες, προσεγ­γί­ζεται μέ τήν ἀγάπη, προσεγγίζεται μέ τήν πίστη, προσεγγίζεται μέ τήν ταύ­τιση τῆς ζωῆς μας μέ Ἐκεῖνον.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν δίδαξε μόνο, ἀλλά ἔζησε ἀνάμεσά μας, ταύ­τισε τή ζωή του μέ τή δική μας, «ὑμῖν ὑπο­λιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολου­θή­σητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ», ὅπως πα­ρα­τηρεῖ ὁ ἀπό­στολος Πέτρος.

Ἀκολουθῶντας τά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ καί ταυτίζοντας τή ζωή τους μέ τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ οἱ ἅγιοι καί θεο­φόροι Πα­τέρες τῆς ἐν Νικαίᾳ πρώτης Οἰκου­με­­­νι­κῆς Συνόδου, πού τιμοῦμε σήμερα, ἐφα­νέρωσαν ὄχι μόνο μέ τή διδασκαλία τους ἀλλά κυρίως μέ τή ζωή καί τήν ἀνα­­στροφή τους τό ὄνομα καί τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, ἀφήνο­ν­τας ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα τῆς πίστε­ως καί τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές τῶν ἀν­θρώπων.

Καί ἡ πίστη αὐτή, πού δίδαξαν οἱ θεο­φόροι Πα­­τέ­ρες καί διατήρησε ἀνά τούς αἰῶνες ἀπα­ρα­χάρακτη ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, εἶναι ἐκείνη πού συ­ν­τήρησε τό Γέ­νος μας ἀκόμη καί στίς δύσκολες συγκυρίες πού συνάντησε κατά τή μακραίωνη ἱστορία του, εἶναι αὐτή πού μᾶς στηρίζει μέχρι σήμερα, καί παρά τίς Συμπληγάδες τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας ἀνάμεσα στίς ὁποῖες εἴμαστε ἀναγκασμένοι πολύ συχνά νά διερχόμαστε, μᾶς διατηρεῖ γιά νά δίδουμε τή μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου του σέ ὅλον τόν κόσμο.
Τιμῶντας σήμερα, ἀ­δελ­φοί μου, τούς ἁγί­ους 318 θεο­φόρους Πα­τέρες, πού μέ τή Σύνοδό τους στή Νίκαια ἀπέδειξαν τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθο­δό­ξου Ἐκκλη­σίας, ἄς ἀγωνιζόμαστε γιά νά διατηροῦμε πάντοτε τήν ἑνότητά μας μέ τήν Ἐκκλησία καί τήν πίστη μας γιά νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἄτομα καί ὡς Ἔθνος. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων