ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας.

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπε­κρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36)

Γιά ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε σήμερα, γιά ἕνα θαῦμα πού χά­ρισε σέ ἕναν τυφλό ἄν­θρω­πο ὄχι μόνο τό φυ­σι­κό φῶς ἀλλά καί τό πνευματικό, πού τοῦ ἄ­νοιξε μαζί μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά μά­τια τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ.

Τό βασικό ὅμως στοι­χεῖο τοῦ θαύματος δέν εἶναι ἡ θεραπεία, ἀλλά οἱ διάλογοι πού τό συνο­­δεύουν. Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αἰτία τῆς ἀ­σθενείας. Ὁ δεύτερος ἀνά­­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας. Ὁ τρίτος ἀνάμεσα στούς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τούς Φαρισαίους πού ἐπι­διώ­κουν νά βροῦν τρόπο γιά νά κατη­γο­ρή­σουν τόν αἴτιο τοῦ θαύ­ματος, τόν Χριστό, καί ὁ τέταρτος ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν θε­ραπευθέντα τυφλό.

Ἄς σταθοῦμε γιά λίγο στόν τε­λευ­ταῖο διάλογο.

Ὁ τυφλός ἔχει ἤδη θε­ραπευθεῖ, ἔχει δεῖ τό φῶς καί τόν κόσμο πού ποτέ μέ­χρι τότε δέν εἶχε δεῖ. Ἔχει δεῖ ὅμως καί τό σκληρό πρόσωπο τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων πού ἐπι­χείρησαν νά τοῦ συν­θλίψουν τήν πίστη πού εἶχε γεν­νηθεῖ στήν ψυχή του γιά τόν ἄ­γνω­στο σωτήρα του, πού ἐπιχείρησαν νά δια­βάλλουν τόν Χριστό καί νά τοῦ στε­ρήσουν τό στήριγμα τῆς ἐλπί­δος του, πού ἐπιχε­ί­ρησαν νά τοῦ τυφλώ­σουν τά μάτια τῆς ψυ­χῆς γιά νά μή δεῖ τόν Χρι­στό, γιά νά μή γίνει μέτοχος τῆς σω­τηρίας πού χαρίζει ὁ φιλεύ­σπλαγχνος Κύριος.

Τά εἶχε δεῖ ὅλα αὐτά ὁ πρώην τυφλός, ἀλλά δέν εἶχε δεῖ ἀκόμη τό πρόσωπο τό ὁποῖο ἐπι­θυμοῦσε νά δεῖ, τό πρό­σωπο τοῦ εὐεργέτου του. Καί γι᾽ αὐτό ὁ Χρι­στός ἐμφανίζεται ἐνώ­πιόν του, γιά νά τοῦ ἱκα­νοποιήσει αὐτή τήν ἐπιθυμία του καί νά τοῦ ἐνισχύσει τήν πίστη, γιά νά τόν ἀντα­μείψει γιά τή θαρραλέα ὁμο­λογία του ἐνώπιον τῶν Γραμματέων καί τῶν Φα­­ρι­σαίων καί γιά νά τοῦ ἀπο­κα­λύψει ὅτι ὁ προφήτης τόν ὁποῖο ὁμο­λόγησε ὡς σωτήρα του εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἵστα­ται ἐνώπιόν του.

Ποιά μεγαλύτερη τιμή ἀπό αὐτήν θά μποροῦσε νά ἐλπίσει ὁ πρώην τυ­φλός; Τί θά μποροῦσε νά ὀνειρευθεῖ ὑψηλό­τε­ρο καί θαυμαστότερο ἀπό τό νά ἐμφα­νισθεῖ ὁ Χριστός ἐνώπιόν του;

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θε­οῦ;»  Μέ αὐ­τή τήν ἐρώτηση ἐπι­χει­ρεῖ ὁ Χριστός νά ἀπο­καλύψει τό πρόσω­πό του, γιά νά λάβει ἀντί ἄλλης ἀπαν­τή­σεως τή δικαιολογη­μέ­νη ἐρώτηση τοῦ πρώην τυφλοῦ. «Καί τίς ἐστιν, Κύ­ριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;»

Ἡ ἐρώτηση αὐτή ἐπα­να­λαμ­βάνεται συνεχῶς διά μέσου τῶν αἰώνων. Καί εἶναι μία ἐρώτηση πού ἐκφράζει συχνά καί τά αἰσθήματα τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Ποι­ός εἶναι ὁ Χρι­στός γιά νά τόν πιστεύσω;

Στήν ἐρώτησή μας αὐ­τή ὁ Χριστός μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση πού ἔδω­σε στόν θε­ρα­πευ­θέντα τυφλό. «Καί ἑώ­­ρα­κας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖ­νός ἐστιν».

Ἄς μήν διερωτόμαστε πότε εἴδα­με καί πότε ἀκούσαμε τόν Χρι­στό γιά νά τόν πιστεύσουμε καί νά ἀκο­­λουθήσουμε στήν ὁμολογία τόν πρώην τυφλό τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Για­τί ὁ Χρι­στός γίνεται καθημερι­νά ὁρατός μέσα ἀπό τήν ἁρμονία τοῦ κόσμου, μέ­σα ἀπό τό θαῦμα τῆς φύσεως καί τῆς ζωῆς. Γίνεται ὁρατός μέσα στό θαῦμα τῆς Ἐκκλη­σίας. Γίνεται ὁρατός μέ­σα ἀπό τή ζωή τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Γίνεται ὁρατός, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς διαβε­βαίωσε, στά πρόσωπα τῶν ἀδελ­φῶν μας καί μάλιστα στά πρόσωπα «τῶν ἀδελ­­φῶν του τῶν ἐλα­χίστων», στά πρόσω­πα ὅλων αὐτῶν πού πει­νοῦν, πού διψοῦν, πού εἶναι φτωχοί, ἄρρω­στοι, φυλακι­σμένοι, τα­λαιπωρημένοι καί ἐξου­θενω­μένοι.

Τόν Χριστό ὅμως δέν τόν βλέπουμε μόνο, ἀλλά καί τόν ἀκοῦμε, γιατί ὁ λόγος του εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ λόγος τῶν πα­τέρων, εἶναι οἱ ἀλάλη­τοι στε­ναγμοί τοῦ ἁ­γίου Πνεύματος πού ἀκού­ονται στήν ψυχή μας τήν ὥρα τῆς προ­σευ­χῆς καί τῆς θείας λατρείας.

Ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἄ­γνω­στος γιά μᾶς. Εἶναι αὐ­τός πού βλέ­πουμε καί ἀκοῦμε καθημε­ρι­νά, ἐφό­σον τό θέλουμε, ἐφόσον ἔχουμε ἀνοι­χτά τά μάτια καί τά αὐτιά τῆς ψυχῆς μας, ὅπως τά εἶχε ὁ πρώην τυφλός.

Ἐάν ἕως τώρα δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τήν παρουσία του καί δέν ἔχουμε ἀκού­σει τή φω­νή του, ἄς σπεύσουμε νά τόν συναντήσουμε, ἄς σπεύσουμε νά ἀκού­σουμε τή φωνή του, γιά νά ὁμολο­γήσουμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν θε­ραπευ­θέντα τυφλό τήν πίστη μας σ᾽ Αὐτόν. Γιά νά ἐπαναλάβουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας: «πιστεύω, Κύριε».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων