Το καλύτερο αύριο μάλλον θα πρέπει να περιμένει...

Το νέο έτος έχει μπει, η ζωή μετά τις εορτές της Χριστιανοσύνης ξαναγυρνά στους καθημερινούς της ρυθμούς. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι «ρυθμοί» που όλοι οι άνθρωποι πασχίζουν να αφήσουν τουλάχιστον για λίγες ημέρες; Νομίζω είναι οι ρυθμοί της ταραχής, της μιζέριας, της εμπάθειας!

Η κοινωνία στην σύγχρονη Ελλάδα αιμορραγεί και σκούζει για βοήθεια, όμως κανείς νεοέλληνας δεν αφουγκράζεται αυτήν την υπαρξιακή κραυγή απόγνωσης.


Οι «βολεμένοι» αναπαυμένοι μέσα στο εγωιστικό καβούκι τους δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους που δεν έχει δουλειά, που δεν έχει πετρέλαιο, που δεν έχει σπίτι, που δεν έχει τα απαραίτητα για να ζήσει με κάποια αξιοπρέπεια στην χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Από την άλλη αυτοί που πλήττονται από την κρίση – η πλειοψηφία -  δεν είναι ενωμένοι ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, από κοινού να πάρουν αποφάσεις, από κοινού να περάσουν αυτή την μεγάλη δοκιμασία.

Ο κόσμος υποφέρει. Υποφέρει όμως διότι έχουμε καταργήσει το εμείς και πορευόμαστε μόνο με το εγώ. Ακόμα και στα συλλαλητήρια, στις διαμαρτυρίες που έχουν γίνει για τα διάφορα αυστηρά μέτρα υπάρχει μία διχόνοια, μία κομματοποίηση, μία διάθεση για επίτευξη μια ατομικής ευζωίας. Το θέμα λοιπόν είναι όχι να φωνασκούμε βγάζοντας άναρχες κραυγές γεμάτες εμπάθεια για ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει πραγματικά (βουλευτές) αλλά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε σαν Έλληνες, σαν γνήσιοι εκφραστές της δημοκρατίας, του ήθους, της δικαιοσύνης, την φιλοσοφίας, της δημιουργικής σκέψης, του αστείρευτου πνευματικού πλούτου !
Σίγουρα πολλά πολιτικά πρόσωπα φταίνε που η Ελλάδα έχει φτάσει εδώ. Που δηλαδή; Στο σημείο να ζητιανεύει για λίγο έλεος από χώρες που ήταν «ανύπαρκτες» όταν η Ελλάδα δίδασκε πολιτισμό.

Η επανάσταση λοιπόν –θα πει κάποιος- είναι ο τρόπος που θα πρέπει ο κάθε Έλληνας να αντιμετωπίσει την κρίση, η οποία σαν σαράκι τρώει σιγά σιγά τον κοινό νου των ανθρώπων μεταμορφώνοντάς τους σε απολίτιστους-κουκουλοφόρους-μετανάστες-αυτόχειρες!!! Η επανάσταση όμως για την οποία μιλάμε δεν είναι: το να σπάμε βιτρίνες, το να τα βάζουμε με την εξουσία, με το να διαμαρτυρόμαστε για το κάθε τι ή να έχουμε κάνει δόγμα το ΌΧΙ σε κάθε πρόταση ενός ανθρώπου που δεν ανήκει στην κομματική μεριά μας. Η επανάσταση αυτή θα πρέπει να είναι κυρίως υπαρξιακή! Θα πρέπει να βάλουμε πάλι στην σωστή θέση όλες τις προτεραιότητές μας, να δούμε την πραγματικότητα και να πολεμήσουμε για ένα καλύτερα αύριο, όχι όμως κατακρίνοντας μόνο τους άλλους (αν και η αγανάκτηση για κάποιους είναι απολύτως δικαιολογημένη), αλλά βλέποντας το πώς θα μπορούσαμε και εμείς πλέον να συνεισφέρουμε σε αυτό το αύριο που θα ζήσουν τα παιδιά μας.

Θέλω να πω ότι τελικά αναλωνόμαστε σε φωνές, σε ύβρεις, σε ταραχή και τελικά δεν βλέπουμε ότι το τρένο – στο οποίο είμαστε και εμείς επιβάτες του- έχει βγει εδώ και καιρό πάνω από τις γραμμές της προόδου και της δικαιοσύνης, και ομοιάζουμε με επιβάτες που αντί να κατεβούν να βοηθήσουν την κατάσταση απλά φωνάζουν και κατηγορούν τους- ανεπαρκείς- υπευθύνους από τα «παράθυρά» τους!

Με τέτοιους λοιπόν επιβάτες δεν νομίζω ότι το τρένο αυτό να φτάσει ποτέ στον προορισμό του: το καλύτερο αύριο.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος